Του Στάθη από την «Ελευθεροτυπία»

Οι πολιτικές, κύριοι, που εκπορεύονται για να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό, δεν είναι ανεπαρκείς επειδή είναι νεοφιλελεύθερες, ούτε αναποτελεσματικές. Είναι επαρκέστατες και φέρνουν αποτέλεσμα: Τσακίζουν την εργατική τάξη και γεμίζουν τα χρηματοκιβώτια των αστών. Δεν αδιαφορούν για τον άνθρωπο, αντίθετα φροντίζουν να υπάρχει και να είναι όσο το δυνατόν πιο φτηνό το εμπόρευμα εργατική δύναμη. Δεν είναι θέμα χριστιανικής ηθικής η όλη ιστορία.

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας χρειάζονται για να πεις ορισμένα πράγματα με το όνομά τους. Οσο δεν το κάνεις, ο «αντικαπιταλισμός» σου είναι μια ηθικολογία ακριβώς όπως και ο φερετζές κάθε χρήσης.

Πρέπει να δείξεις με απλά λόγια ότι για όλα τα δεινά του κόσμου φταίει ακριβώς αυτό καθαυτό το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς κι ότι, κατά συνέπεια, η ανθρωπότητα θα πάψει να πάσχει μόνο όταν ανατρέψει αυτό το σύστημα. Αυτό, βέβαια, θα σε οδηγήσει και σε μια συζήτηση για το επαναστατικό υποκείμενο. Οπότε στενεύει το περιθώριο να εμφανίσεις σαν σωτήρες διάφορους αγύρτες, που έφτασαν να ονομάζουν τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για την απαγόρευση αυξήσεων στους μισθούς, ως σοσιαλισμό!

Για να μπορείς να προωθήσεις στη θέση μιας ήδη ξεφτιλισμένης σοσιαλδημοκρατίας, τη «νέα αριστερά» φτιαγμένη από τα ίδια υλικά, χρειάζεσαι τον αντικαπιταλιστικό φερετζέ. Από τη σκοπιά των συμφερόντων που εκφράζεις είσαι στα κιλά σου.

Μόνο που κάποιοι καπιταλιστές, στο στάδιο ενός αχαλίνωτου ιμπεριαλισμού, με όξυνση στο έπακρο των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, όσο δε νιώθουν ακόμα να ορθώνεται απέναντί τους πραγματικά απειλητικά ένα σφριγηλό κομμουνιστικό κίνημα, που με ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης να διεκδικεί το ίδιο την εξουσία, αυτοί οι καπιταλιστές ίσως δεν έχουν ανάγκη σ' αυτή τη φάση τη διατήρηση της ψευδούς αντίθεσης «αριστερά - δεξιά».

Αύριο θα χρειαστούν και πάλι σίγουρα τα αναχώματα. Γι' αυτό χτίζουν έγκαιρα τη «νέα αριστερά». Σήμερα, όμως, φαίνεται να αξιώνουν να φτάσει η συναίνεση ως το τέρμα της. Στα κιλά τους είναι.

Το πρόβλημα αφορά και πάλι κύρια την εργατική τάξη. Στη δική της πλάτη παίζουν παιχνίδι, δικός της ρόλος είναι να συσπειρωθεί στο μόνο πολιτικό σχήμα που γεννήθηκε από τη δική της ανάγκη να γίνει τάξη για τον εαυτό της.