Οταν από τη συχνότητα του «Φλας» έβγαιναν εκείνοι που σήμερα θέλουν να τον «σώσουν» και διακινούσαν τις προεκλογικές αθλιότητες περί «ομοφυλοφιλικών σχέσεων» μεταξύ Κώστα Καραμανλή και Αρη Σπηλιωτόπουλου, ούτε η δημοσιογραφία, ούτε η ενημέρωση κέρδιζαν εύσημα «τιμιότητας»...

*

Οταν από την ίδια συχνότητα διεξάγονταν μάχες υπεράσπισης του «αφεντικού», στις κόντρες του με τα υπόλοιπα «βουβάλια» που απαρτίζουν τον αγγελικό κόσμο των εργολαβικών και εκδοτικών συμφερόντων, ούτε η δημοσιογραφία, ούτε η ενημέρωση κέρδιζαν εύσημα «αντικειμενικότητας»...

*

Οταν από τα μικρόφωνα των «ανθρώπων του προέδρου» διακινούνταν υπό μορφή «ενημέρωσης» τα πολιτικο-οικονομικά «ραβασάκια» της διαπλοκής, ούτε η δημοσιογραφία, ούτε η δημοκρατία κέρδιζαν εύσημα «πλουραλισμού»...

***

Τις τελευταίες ώρες, που οι εργαζόμενοι στο «Φλας» δίνουν έναν συγκινητικό αγώνα υπεράσπισης της τιμής και της αξιοπρέπειάς τους, που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους παλεύοντας για το δικαίωμά τους στη δουλιά, η υποκρισία όσων ζητούν πασαρέλα προβολής από τα μικρόφωνα του σταθμού και κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα για την τύχη του, είναι τόσο χυδαία, όσο ο κυνισμός εκείνων που αντιμετωπίζουν το «λουκέτο» στο σταθμό, όπως ακριβώς και τη λειτουργία του: Σαν «μπίζνες»...

***

Η μεγαλύτερη απόδειξη της σημασίας της ύπαρξης του «Φλας», είναι η χτεσινή μέρα.

*

«Σήμερα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους», ακούστηκε κάποια στιγμή από το σταθμό. Και πράγματι, ειπώθηκαν πολλά με το όνομά τους. Περισσότερο από κάθε άλλη μέρα, από κάθε άλλη φορά σε όλα αυτά τα 16 χρόνια της λειτουργίας του. Χτες η τιμιότητα και η αξιοσύνη των εργαζόμενων του «Φλας» δεν αλέθηκε στις μυλόπετρες των συμφερόντων του ιδιοκτήτη.

*

Αλλά χτες ήταν μια ειδική μέρα. Η ελευθερία των εργαζόμενων του σταθμού, αυτή η δημοκρατία της ιδιότυπης «αυτοοργάνωσης» στο εσωτερικό τους, που έλαμπε στα μικρόφωνα, δεν ήρθε από μόνη της. Προέκυψε αφού πρώτα έσπασαν οι αλυσίδες της εξάρτησης από το «αφεντικό», προέκυψε παρά και ενάντια στο «αφεντικό», προέκυψε στη μάχη τους κατά του «αφεντικού».

***

Η τίμια δουλιά των συναδέλφων στο «Φλας» και σε κάθε ΜΜΕ είναι η αναγκαία (αλλά όχι και ικανή) συνθήκη για μια δημοκρατική, αντικειμενική, πλουραλιστική ενημέρωση.

*

Οσο θα υπάρχουν οι «πρόεδροι», δεν είναι η τιμιότητα των πολλών (της συντριπτικής πλειοψηφίας), των δουλευτάδων του Τύπου η ικανή συνθήκη για να παίξει η δημοσιογραφία το ρόλο της, στο πλευρό της κοινωνίας.

*

Οσο θα υπάρχουν οι «βασικοί μέτοχοι» δεν είναι η τίμια δουλιά των δημοσιογράφων εκείνη η ικανή συνθήκη που θα καλυτερεύσει τις συνθήκες ζωής τους, που θα τους δώσει την απαραίτητη υλική βάση για την ανεξαρτησία τους στην άσκηση του επαγγέλματός τους (μας).

*

Οσο θα υπάρχουν οι «αχυράνθρωποι» δεν είναι ικανή η τιμιότητα να διασώσει ακόμα κι αυτή την ίδια τη δουλιά των δημοσιογράφων.

*

Οσο θα υπάρχουν ατομικοί ιδιοκτήτες του αγαθού της ενημέρωσης, η τιμιότητα των δημοσιογράφων δεν είναι αρκετή για να τους προστατέψει από το να γίνουν αθύρματα και στημένες λεμονόκουπες στα παιχνίδια των αφεντικών.

***

Οι συνάδελφοι στο «Φλας», όπως αρκετοί «εθελούσια» απολυμένοι συνάδελφοι στο «Σκάι», όπως πριν από αυτούς οι δημοσιογράφοι του «Πλάνετ», ζουν αυτό που έζησαν οι εργάτριες της «Πάλκο» πέρσι, της «Τριούμφ», του ΟΤΕ, της «Σεξ Φορμ», του Λαναρά, του Αργυρού, της «Σωληνουργίας Κορίνθου» φέτος, της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης δεκαετίες τώρα.

*

Οι εργαζόμενοι του «Φλας» έχουν δικαίωμα να ζητούν την αλληλεγγύη όλων των άλλων εργαζομένων, της κοινωνίας. Εχουν ανάγκη την αλληλεγγύη των εργαζόμενων στο εμπόριο με το μεσαιωνικό ωράριο, στη βιομηχανία με τα «διευθυντικά» 10ωρα, των εργαζόμενων στον κάμπο και στα λιμάνια. Και αυτοί, όμως, με τη σειρά τους ζητούν την αλληλεγγύη των ανθρώπων των ΜΜΕ.

*

Αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Και μόνο αν είναι αμφίδρομη μπορεί να είναι τόσο δυνατή και τόσο ικανή, ώστε να ακυρώσει τις επιδιώξεις των προέδρων, των αφεντικών και των αχυρανθρώπων τους.