Τα χρόνια περνούν και όσο περνούν τόσο πιο δύσκολα γίνονται. Το ίδιο και οι προτιμήσεις μας. Μετά από τόσα αναγνωστικά «χιλιόμετρα» που έχουμε διανύσει νιώθουμε την ανάγκη να επιστρέψουμε στους γνώριμους λογοτεχνικούς δρόμους που δεν παλιώνουν ποτέ και που, κάθε φορά που αποτολμούμε αυτήν την υπέροχη περιπλάνηση, διαπιστώνουμε ότι την προηγούμενη φορά κάτι μας είχε διαφύγει. Κάτι πολύ σημαντικό. Με αγκαλιά τα διηγήματα του Αλέξανδρου Πούσκιν, που έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος», πέρασα ευχάριστα και ξεπέρασα τις δυσκολίες αυτού του καλοκαιριού. Tου μεγάλου Ρώσου ποιητή, που ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα, όσο ζούσε και δημιουργούσε, από την τρομερή λογοκρισία που είχε επιβάλλει ο τσάρος Αλέξανδρος ο Α', μετά γεγονότα του Δεκέμβρη που τον είχαν τρομοκρατήσει. Μάλιστα αποφάσισε ο ίδιος προσωπικά να ανακρίνει τον Πούσκιν, τον οποίον ήθελε αρχικά να τον εξορίσει σε μοναστήρι, αλλά η δημοτικότητα του ποιητή τον ανάγκασε να μαλακώσει την τιμωρία. Ο Πούσκιν πέρασε στην αθανασία ενώ τον τσάρο μόνον οι ιστορικοί τον θυμούνται, αναγκαστικά, όταν ασχολούνται με εκείνη την εποχή. Οσο για τον αστυνομικό διευθυντή που αποφάσιζε για την τύχη των αριστουργημάτων του ποιητή, με αυτόν κανείς δεν ασχολείται, ούτε το όνομά του δε θυμάται. Είναι ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ. Αν και.. Αν και, αλίμονο, υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί «ειδικοί» που «αστυνομεύουν» τη λογοτεχνία και την ποίηση.

Στα λίγα του διηγήματα, που πραγματικά είναι δείγματα απαράμιλλης αφηγηματικής τέχνης, ο Πούσκιν είναι δωρικός, ακριβής και απέριττος. Ωριμος και παρατηρητικός και με αυτά περνά από το ρομαντισμό στο ρεαλισμό, θέτοντας τις βάσεις της νεότερης ρώσικης λογοτεχνίας. Να τα ξαναδιαβάσετε κι εσείς και θα με θυμηθείτε.