Στην πρωτεύουσα της επαρχίας της Δυτικής Φλάνδρας, στην πανέμορφη Μπριζ - στα φλαμανδικά σημαίνει γέφυρα - «Brygge» - βρέθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Βασίλης Λιόγκαρης.

Για τούτη τη μικρή, αλλά τόσο κομψή, πόλη, που αναφέρεται για πρώτη φορά τον 7ο αιώνα, ενώ τον 10ο αιώνα είχε ήδη αναπτυχθεί σε μεσαιωνική πόλη, θα μιλήσουμε σήμερα.

Χάρη στην εξαιρετική γεωγραφική της θέση - είναι διασταύρωση των σημαντικών οδών - έγινε ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά κέντρα βιοτεχνικής παραγωγής υφαντού στην αρχή και διεθνούς εμπορίου στη συνέχεια. Αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η Μπριζ κατά τη διάρκεια της σκληρής αναμέτρησης που έγινε στη Μεσαιωνική Φλάνδρα, μεταξύ των συντεχνιών και των ευγενών. Μια σκληρή και παρατεταμένη αναμέτρηση που υπήρξε συνεχώς αμφίρροπη, οι συντεχνίες είχαν επικρατήσει το 1302 για να νικηθούν το 1328, έκανε την Μπριζ να πέσει σε παρακμή και να χάσει την πολιτική σημασία της. Ομως, η ιδιάζουσα αρχιτεκτονική της όψη, που είναι τεχνητά διατηρημένη με τα παλιά κτίρια γοτθικού ρυθμού, τις ωραίες εκκλησίες με τα εκπληκτικά κωδωνοστάσια και με τις τοξωτές γέφυρες κινεί το ενδιαφέρον του ταξιδιώτη και, απ' ό,τι φαίνεται, τον παρακινεί να την επισκεφθεί και δεύτερη φορά. Μα, ας αφήσουμε τη φλυαρία και ας ακούσουμε τις εντυπώσεις του Βασίλη Λιόγκαρη:

«Πριν μερικά χρόνια είχα επισκεφθεί για πρώτη φορά την Μπριζ συντροφιά με την εικαστικό Εύα Μελά - με προτροπή και επιμονή της - και την ηθοποιό Κάτια Τσαλίνοβα κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μου φάνηκε, και ήταν, μια πανέμορφη, αυθεντικά μεσαιωνική και καλοσυντηρημένη πόλη. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναπήγαινα. Τα κατάφερα φέτος κι έμεινα μαγεμένος.

Η Μπριζ είναι περίπου 80 χιλ. δυτικά των Βρυξελλών και δεν ξεπερνά τις εκατό χιλιάδες κατοίκους.

Το ψιλόβροχο, καλοκαιρινό μα διαπεραστικό, δε μ' εμπόδισε να κάνω τη βόλτα μου, έστω κι αν η ομπρέλα μού έκοβε τον ορίζοντα και με εκνεύριζε.

Είναι μια φανταστική πόλη και δεν ξέρει κανείς ή δεν προλαβαίνει τι να πρωτοδεί, τι να επισκεφθεί και τι να πρωτοθαυμάσει. Η μαγεία της αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο μέσα από την κουλτούρα, την παράδοση και την ιστορία της.

Προσπαθώ να πατώ με σταθερότητα στα γλιστερά καλντερίμια που σημαδεύουν ολόκληρη την πόλη. Περιπλανιέμαι στους στενούς πεντακάθαρους δρόμους, κάτω από τα λουλουδιασμένα κομψότατα μπαλκονάκια των καλοδιατηρημένων μικρόσπιτων. Χάνομαι στα πάμπολλα κανάλια, τα γουστόζικα μαγαζάκια, τα γραφικά φολκλορικά καφενεία. Ρεμβάζω στις κουκλίστικες πλατείες, το σημαιοστολισμένο φανταχτερό ροκοκό δημαρχείο και τα πολλά ένα γύρω αγάλματα. Καμαρώνω τις στολισμένες άμαξες με τα καλοθρεμμένα ουγγαρέζικα άλογά τους, που κάνουν το γύρο της πόλης.

Η παρέα επιμένει πως αξίζει τον κόπο να κάνουμε κι εμείς το γύρο της πόλης, αλλά στα κανάλια μέσα από το βαπορέτο. Ελα όμως που βρέχει, το βαπορέτο είναι ξέσκεπο και ο κίνδυνος να γίνουμε μούσκεμα μεγάλος.

Οπλιστήκαμε με τις ομπρέλες, ό,τι αδιάβροχο είχαμε και αποφασίσαμε το ταξίδι. Στην κυριολεξία γίναμε μούσκεμα, από τις ομπρέλες που στάζανε από παντού και τ' αντιθέτως ερχόμενα βαπορέτα, που μας πιτσιλούσαν αλλά το χαρήκαμε με την καρδιά μας!

Ολη η πόλη διακλαδίζεται από κανάλια κι αυτά σε φέρνουν μέχρι το πιο μακρινό σημείο της.

Ιστορία και πολιτισμός αιώνων. Τα πιο πολλά χτίσματα είναι παμπάλαια, αλλά καλά διατηρημένα και προσεγμένα, ώστε να μην ξεφεύγουν από το ρυθμό της αρχιτεκτονικής και της παράδοσης.

Στενά ή φαρδύτερα κανάλια και μικρά δαντελωτά σοκάκια με λουλουδιασμένα παρτέρια που συνδέονται μεταξύ τους με πανέμορφα και ιδιαίτερα φροντισμένα γιοφύρια.

Είναι μια ευχή και μια ευτυχία να μπορέσει κανείς στη ζωή του ν' αφιερώσει ένα πρωινό, να κάνει τον περίπατό του και να περιπλανηθεί σ' αυτήν τη μαγευτική μεσαιωνική πολιτεία που οι Βέλγοι (και κυρίως οι Φλαμανδοί, γιατί σ' αυτούς ανήκει) διατηρούν με τόσο ζήλο, καμάρι και περηφάνια.

Αξίζει τον κόπο».