Την Κυριακή που πέρασε συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι. Ομως το «εικονοστάσι», με το οποίο είναι εφοδιασμένο κάθε σαλόνι του σύγχρονου κόσμου, η τηλεόραση, ήταν απασχολημένη με άλλα: Με την κυρία που άφησε μια επιταγή στον Γιακουμάτο και μετά σουλατσάριζε στα κανάλια, με την Παπαρίζου που ήτανε στη Γιουροβίζιον, με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό...

*

Ο Χατζιδάκις ήταν απών από το τηλεοπτικό τοπίο του Σαββατοκύριακου. Ευτυχώς. Εστω και άθελά τους, όσοι διοικούν το εν λόγω τοπίο, βουτηγμένοι καθώς είναι στην αμάθεια και την ευήθειά τους, αδυνατούν να λερώσουν ό,τι δεν μπορούν να καταλάβουν, ό,τι δεν μπορούν να εννοήσουν, ό,τι δεν μπορούν να φτάσουν. Η ζωή, το έργο, η μουσική του Χατζιδάκι έμειναν ανέγγιχτα από τους «νταβαΤiViδες», αυτούς με τα «πρωινάδικα» τσίρκο τους και τις μεταμεσονύκτιες «ζούγκλες» τους.

Οι «νταβατζήδες» της εικονικής πραγματικότητας, ενδεχομένως, τώρα να νομίζουν ότι με την αθλιότητα και την απρέπειά τους, φίμωσαν τον Χατζιδάκι. Οτι τον «περιποιήθηκαν» για τα καλά, ρίχνοντάς τον στη σπηλιά του τηλεοπτικού σιωπητηρίου, όπου θέλουν να κρατούν έγκλειστη κάθε φωνή που σηματοδοτεί την ανάταση.

Μόνο που το έργο και η ζωή του Χατζιδάκι είναι πολύ φωτεινά, για να μπορούν να τα συσκοτίσουν κάποιοι αμόρφωτοι λεχρίτες. Και η φωνή του, εξίσου, δυνατή, τους στιγματίζει και τους απευθύνεται:

*

«Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι

Πότε θαρθούνε καινούργιοι ανθρώποι

να συνοδεύσουνε τη βλακεία

στην τελευταία της κατοικία;»

(Από «Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις», εκδόσεις «Εξάντας»).