Ακριβώς ένα χρόνο πριν την ημέρα παρουσίασης του βιβλίου, δηλαδή στις 5 Ιούνη 1999, οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι στη Γιουγκοσλαβία ειδοποιήθηκαν πως μπορούν να αφήσουν το μέτωπο και να επιστρέψουν στην πατρίδα. Ηταν η μέρα, που άρχιζε ένας άλλος πόλεμος γι' αυτούς, όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, στην ομιλία του, ο πολεμικός ανταποκριτής του «ΣΤΑΡ», Γ. Γεωργιάδης.

«Μετά από 70 μέρες στο μέτωπο και όταν το όριο ενός πολεμικού ανταποκριτή είναι οι 20 μέρες - τόνισε ο Γ. Γεωργιάδης - επιστρέψαμε. Και αντί να ξεκουραστούμε, να δούμε τις οικογένειές μας, δεχτήκαμε έναν απίστευτο πόλεμο λάσπης από κάποιους συναδέλφους μας, που δε δίστασαν ακόμα και λοχίες του Μιλόσεβιτς να μας αποκαλέσουν» Ο ίδιος εξήγησε με σαφήνεια τους λόγους αυτού του πολέμου: «Κάποιοι έπρεπε να πληρώσουν για το 98% του ελληνικού λαού, που ήταν ενάντια στους βομβαρδισμούς. Το πλήρωσαν, λοιπόν, οι Ελληνες απεσταλμένοι, που ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά σας το λέω, έκαναν όσο καλύτερα μπορούσαν τη δουλιά τους».

Ισως γι' αυτό «ουδέποτε Ελληνας δημοσιογράφος πήρε το λόγο από τον εκπρόσωπο του ΝΑΤΟ Τζ. Σέι, ο οποίος αποκαλούσε τους συναδέλφους που κάλυπταν την άλλη πλευρά, του ΝΑΤΟ κυρίως, με τα μικρά τους ονόματα», υπογράμμισε ο Γ. Γεωργιάδης. Για να συνεχίσει, λέγοντας πως όλοι αυτοί οι «συνάδελφοι», «έπαιζαν ένα θέατρο μπροστά στον γραφικό εκπρόσωπο του ΝΑΤΟ, που, κυριολεκτικά, μας είχε τρομάξει».

Την ίδια ώρα, «από ένα σημείο κι έπειτα και ιδίως μετά το πρώτο βάρβαρο χτύπημα του ΝΑΤΟ στο Αλέξινατς, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, παρότι είχαμε ξαναζήσει άλλους πολέμους», τόνισε ο δημοσιογράφος. Και συνέχισε: «Το τι γινόταν στην Ελλάδα, το μαθαίναμε από τις αντιδράσεις των Σέρβων. Κάθε φορά που ο ελληνικός λαός ξεσηκωνόταν, κάθε φορά που προσπαθούσε να δυσχεράνει το πέρασμα του ΝΑΤΟ μέσα από τη χώρα μας, το βλέπαμε στο πρόσωπο του απλού κόσμου. Μας το μετέδιδε, χωρίς να λέει καν την είδηση. Μόνο από το χαμόγελο και το φωτεινό τους πρόσωπο, καταλαβαίναμε ότι οι Ελληνες είχαν κάνει πάλι το θαύμα τους».

Ομως, εδώ στην πατρίδα συνέβαιναν κι άλλα, κυρίως σε πολιτικό επίπεδο. «Αυτά τα έμαθα μέσα από το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου. Το βιβλίο είναι σύμβουλός μου, είναι ταυτόχρονα και ένα ημερολόγιο, που ούτε εγώ που ήμουν στη Γιουγκοσλαβία δεν μπόρεσα να κρατήσω, ένας οδηγός για όσα πρέπει να ξέρω», σημείωσε ο Γ. Γεωργιάδης.