Πριν από 15 χρόνια, καθώς ανατρεπόταν ο σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη και διαλυόταν η Σοβιετική Ενωση, πολλοί και διάφοροι πανηγύριζαν για το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου», της διαπάλης των δύο συστημάτων και του κυνηγητού των εξοπλισμών, προβλέποντας και υποσχόμενοι στον κόσμο ολόκληρο ένα μέλλον ανέφελο και ειρηνικό.

Ελάχιστα μόλις χρόνια μετά υποχρεώθηκαν να καταπιούν τη γλώσσα τους, αφού τα γεγονότα και η ζωή φανέρωναν, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως ο πλανήτης βάδιζε προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Οι εστίες έντασης και οι πόλεμοι, οι αυξανόμενοι συνεχώς εξοπλισμοί, η ενισχυμένη κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και όλα όσα αυτή συνεπάγεται, οι εντεινόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, κλπ., κλπ., σφράγισαν τις μετά το 1990 εξελίξεις και έκαναν καθαρό στον οποιονδήποτε καλόπιστο άνθρωπο ότι η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων και η συνεπαγόμενη αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων μόνο αρνητικές συνέπειες έφεραν στους λαούς, στην ειρήνη και στην ασφάλεια του πλανήτη.

Τα παραπάνω ήρθαν στο νου μας διαβάζοντας την είδηση ότι οι ΗΠΑ συμφώνησαν με την κυβέρνηση της Ρουμανίας για τη δημιουργία αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, ενώ ανάλογες επαφές γίνονται και με κυβερνήσεις άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, με πλέον «ώριμες» αυτές με την κυβέρνηση της Πολωνίας, για την εκεί δημιουργία βάσης πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Γεγονότα, που φανερώνουν πόσο αναγκαία και επείγουσα είναι η ισχυρή και συντονισμένη αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση των λαών.