Αλλωστε και οι όποιες «αποκαλύψεις» είναι σχεδόν πάντα ενδείξεις κάποιου ντάρε - άβερε (δώσε - πάρε), κάποιας συναλλαγής στα κέντρα της εξουσίας. Οπως και τα όποια αντανακλαστικά απάντησης από πλευράς της ίδιας της Εκκλησίας και των ανθρώπων της είναι πάλι δηλώσεις παρουσίας σ' αυτό το διαρκές ντάρε - άβερε της εξουσίας. Ισως γι' αυτό μερικές φορές ο λόγος τους περνάει όχι μόνο τα σύνορα της πρόκλησης αλλά και του ίδιου του χρόνου, αφού σε μηδέν χρόνο μας πηγαίνει απ' ευθείας πότε στο Βυζάντιο και πότε στο Μεσαίωνα. Η αιτία συνήθως αυτών των «απότομων ταξιδιών» βρίσκεται στο να γίνει η παρουσία όσο πιο βροντερή - προκλητική γίνεται.

Αν αυτοί που διοικούν την Εκκλησία ήταν πραγματικά υπέρ της ελεύθερης συνείδησης, θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι, που θα υπερασπίζονταν τον πραγματικό διαχωρισμό από το αστικό κράτος. Πώς μπορεί και σηκώνει το ιδεολογικό «φιλότιμό τους», να χρειάζονται πρόσθετο μηχανισμό ιδεολογικής καταπίεσης και χειραγώγησης για να πείσουν; Από πού ως που δέχονται να παραμένει η επιβολή απαραίτητο μέσο εξασφάλισης της θρησκευτικής πίστης; Πώς ανέχονται το διαχωρισμό των ανθρώπων σε πιστούς και μη;

Ανάλογα τη συναλλαγή και το παζάρι στα μερίδια της εξουσίας πότε οι μεν «υψώνουν φωνή» στο όνομα της «πίστης», που την ανακατεύουν κατά περίπτωση και με πολύ «πατρίδα», και πότε οι δε καθυστερούν κάποια νομοθεσία, προωθούν κάποια άλλη ή στη μεγάλη ανάγκη... διοχετεύουν κάποια «αποκάλυψη».