«Η 14χρονη Δανάη, μαθήτρια των πρώτων τάξεων του Γυμνασίου, ένιωσε μια μικρή δυσφορία. Απείχε από το μάθημα της Γυμναστικής, που ήταν την πρώτη ώρα και μετά το διάλειμμα μπήκε ξανά στην τάξη για τα Μαθηματικά. Η δυσφορία έγινε μια ξαφνική αδιαθεσία και το παιδί λιποθύμησε. Ο γυμναστής του σχολείου έτρεξε μαζί με τους υπόλοιπους καθηγητές και διαπίστωσε ότι δεν είχε σφυγμό. Το κοριτσάκι δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Εκλήθη το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, που έφθασε στο σχολείο ύστερα από 15 λεπτά. Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα, δεν υπήρχε ούτε ένας απλός αναπνευστήρας, ούτε κάποιο καρδιοτονωτικό φάρμακο. Ουσιαστικά, το παιδί πέθανε αβοήθητο» (το ρεπορτάζ στην «PRESS time»).

«Οι αλλαγές που μεταβάλλουν άρδην το εργασιακό τοπίο και αφαιρούν τα προνόμια από τα "ρετιρέ" της εργασίας (όπως τα είχε βαπτίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου) είναι η καθυστερημένη αντίδραση της ελληνικής πολιτείας (αυτές οι τομές έπρεπε να είχαν γίνει ήδη από τη δεκαετία του 1980, οπότε και πρωτοδιαπιστώθηκε το πρόβλημα) στην αφαίμαξη του ελληνικού λαού, ο οποίος κάθε λίγο και λιγάκι έβαζε το χέρι βαθιά στην τσέπη για να χρηματοδοτήσει τις ελλειμματικές ΔΕΚΟ» (από το κύριο άρθρο στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).

«Η πολυτέλεια της σιωπής απέναντι στα φίδια δεν επιτρέπεται... Αν επιτρέψεις στον εαυτόν σου αυτό που βαθιά θέλει (να μην απαντήσει στη λάσπη δηλαδή) η συκοφαντία μπορεί να εγγραφεί, να πιάσει τόπο, κι όταν για άλλα σπουδαιότερα προσπαθήσεις, να προσπαθείς επί ματαίω...» (ο Στάθης Σ. στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«Ο άνθρωπος που είχε αποδυθεί σε μια ομολογία - χείμαρρο ενώπιον της ανακρίτριας και την οποία ανακάλεσε λίγο αργότερα επιλέγει να προβεί στη δήλωση αυτή ("διαχωρίζω τη θέση μου από τους λοιπούς συγκατηγορούμενούς μου") τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που η υπόθεση εισάγεται στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων» (το ρεπορτάζ για τον Παύλο Σερίφη στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).