Τον παλαίμαχο κομμουνιστή, αγωνιστή της Αντίστασης Πάνο Μιχαηλίδη, τίμησε σε πανηγυρική συνεδρίασή του και σε κλίμα συγκίνησης, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ροδίων, παρουσία πλήθους κόσμου. Εκτός του δημάρχου και των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου, παραβρέθηκαν συγγενείς και φίλοι, συναγωνιστές και σύντροφοί του από τα χρόνια του αγώνα, τα «πέτρινα πανεπιστήμια» των φυλακών και των εξοριών, αρκετοί προσκαλεσμένοι και φυσικά μέλη της ΚΟ Ρόδου του ΚΚΕ, του Κόμματος που με αυταπάρνηση υπηρέτησε. Στον Π. Μιχαηλίδη απονεμήθηκε αναμνηστική πλακέτα και όπως ανέφερε ο δήμαρχος Γ. Γιαννόπουλος, «στο πρόσωπό του τιμήθηκαν όλοι οι αγωνιστές που έδωσαν το μεγάλο αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και για την ελευθερία του λαού».

Για τον Π. Μιχαηλίδη μίλησαν ακόμα, ο τέως δήμαρχος Μ. Κόκκινης, η Ισμήνη Παπαϊωάννου, ο Αντ. Αλαβέρας, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, εξαίροντας όλοι το φωτεινό παράδειγμα αγωνιστικής, ανυπότακτης στάσης ζωής του συντρόφου και την ανεκτίμητη συνεισφορά του στους αγώνες του λαού μας.

Οι αγώνες του Π. Μιχαηλίδη μετρούν 62 χρόνια. Οργανώθηκε στο ΚΚΕ σε ηλικία 17 ετών, υπήρξε εθελοντής στο Πολεμικό Ναυτικό στη Μέση Ανατολή το 1943 και κατόπιν έγκλειστος στα «σύρματα» μετά το κίνημα μέχρι το 1945, οπότε και με «συνοδεία» ξεμπαρκάρει στη Ρόδο. Από τα 19 του χρόνια βρέθηκε στην παρανομία. Για τη συμμετοχή του στη δημιουργία και δράση του Εθνικού Μετώπου Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης συλλαμβάνεται τον Μάη του 1947 και καταδικάζεται σε 20 χρόνια για «εσχάτη προδοσία» στο κολαστήριο της Γυάρου. Ακολούθησαν κι άλλα μετερίζια, κρατητήρια και φυλακές (Πειραιάς, Βόλος, Τρίκαλα, Μεσολόγγι, Πάτρα και ξανά Γυάρος) και ακόμα διώξεις, δίκες, καταδίκες για να οδηγηθεί ξανά με άλλους αγωνιστές από τη χούντα στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου με την κατηγορία του «αμετανόητου κομμουνιστή».

Κατά την εκδήλωση, βαθιά συγκινημένος ο Π. Μιχαηλίδης, αναφέρθηκε στους σημαντικότερους σταθμούς της διαδρομής του, από αίσθημα τιμής - όπως ανέφερε - για τους συντρόφους που μαζί δώσανε τον αγώνα και που σήμερα δε βρίσκονται πια στη ζωή. Και κατέληξε: «Εχοντας διαβεί πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, πιστεύω ακράδαντα ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Η απαντοχή, η εγκαρτέρηση, οι θυσίες στο δρόμο του μαρτυρίου που συνειδητά επιλέξαμε για την πατρίδα και το λαό μας, για την ειρήνη και το σοσιαλισμό, δε δικαιώνει μόνο τα ανθρώπινα ιδανικά, αλλά κύρια συντομεύει το χρόνο, τη μέρα που "θ' ανθρωπέψει ο άνθρωπος". Ο,τι είμαι, ό,τι έκανα το οφείλω στην οικογένειά μου, στο ΚΚΕ, στις φυλακές, στα πέτρινα πανεπιστήμια, όπου πέρασα 16 ολόκληρα χρόνια... Μακάριοι οι ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες μέχρι το έσχατο γήρας».