Παπαγεωργίου Βασίλης

αρκεί να μην είναι στη δική μας»

Οι αλήστου μνήμης μακέτες του διδύμου Σημίτη - Λαλιώτη, αν και προέβλεπαν την επεξεργασία της λυματολάσπης στην Ψυττάλεια, αυτό δεν έγινε ποτέ. Ισως επειδή οι εγκαταστάσεις παραπέμφθηκαν στο μέλλον, επειδή τα χρήματα «σπρώχτηκαν» και χάθηκαν στο Χρηματιστήριο για την παραμονή της δεύτερης τετραετίας του καθεστώτος. Ισως γιατί ο συναγωνιστής τους δήμαρχος της περιοχής τούς είχε υποσχεθεί ότι θα βάλει «πλάτη» στα δύσκολα, μαζί με το λαλίστατο σήμερα νομάρχη Πειραιά, ο οποίος επί ημερών του τ. καταλληλότερου ήταν παντελώς άλαλος, όπως και οι πράσινοι δήμαρχοι της Β` Πειραιώς. Η ανάδειξη του ζητήματος της λυματολάσπης που απειλεί να βουλιάξει την Ψυττάλεια, με σοβαρότατες επιπτώσεις στο Σαρωνικό, και οι αντιδράσεις των κατοίκων των Λιοσίων, όταν άρχισαν να αδειάζουν τα φορτηγά τα προϊόντα του εκσυγχρονισμού στη χωματερή, είχαν ως αποτέλεσμα να σφίξουν τα ζωνάρια (για να μη γράψουμε τίποτα άλλο) στην αέναη μακαριότητα του ΥΠΕΧΩΔΕ. Συσκέψεις επί συσκέψεων και πλήρης αποσιώπηση για το πώς θα διαχειριστούν το πρόβλημα. Η δημιουργία νέων ΧΥΤΑ, και όχι χωματερών που θα ονομαστούν ΧΥΤΑ, παραμένει άμεση αναγκαιότητα για την Αττική, αλλά και για άλλες περιοχές της Ελλάδας. Αυτό που απουσιάζει είναι η πολιτική βούληση και όχι βεβαίως η επιφοίτηση του αγίου πνεύματος για το ποια περιοχή θα επιλεγεί. Η επιφοίτηση είναι ζήτημα που διαχειρίζεται αποκλειστικά ο κ. Χριστόδουλος και οι παρ' αυτώ ιεράρχες. Ως απλοί «λαϊκοί», σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να του το αμφισβητήσουμε. Εξάλλου, από θέση αρχής, είμαστε υπέρ του διαχωρισμού κράτους - Εκκλησίας. Οπότε... Φαίνεται, όμως, ότι ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ πρέπει να έχει ανοιχτούς διαύλους με τα εκκλησιαστικά. Ισως από την προηγούμενή του θητεία στο πολύπαθο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, όπου είχε απαξιώσει πλήρως το πρώτο συνθετικό του υπουργείου και οι όποιες περγαμηνές έχει να επιδείξει αφορούν το δεύτερο. Ετσι διέρρευσε ότι είδε φως εκτυφλωτικό και άκουσε φωνή θεϊκή που τον οδηγούσαν στην ορθή και μοναδική λύση. Ούτε πολιτικές τριβές για το χώρο εγκατάστασης, ούτε απώλειες ψήφων και επιτέλους παρουσίαση κυβερνητικού έργου, που παραμένει βαλτωμένο μέχρι να επιλεγούν τα νέα επιχειρηματικά συμφέροντα που θα προσδεθούν με το άρμα της νέας διακυβέρνησης. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υποκλιθούμε στην ΠΑΣΟΚική δυναστεία, που ήξερε να κάνει μπίζνες (με το αζημίωτο, φυσικά). Απευθείας αναθέσεις (με στημένους διαγωνισμούς για τη «νομιμοφάνεια») και «τρωγόπιναν οι φίλοι, τσίρι - τσίρι τσιριτρό», για να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το παλιό στιχούργημα της παιδικής μας ηλικίας, που συμπεριλάμβαναν οι ανθολογίες του Δημοτικού. Μόνο που οι «σπουργίτες» του ποιήματος ήταν κοράκια με πρόσωπα εργολάβων, προμηθευτών και υπουργών και οι «ρώγες των σταφυλιών» πολλά, πάρα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ.

Τουλάχιστον 2.700 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Μην πιάσετε το μπλοκάκι σας και αναλωθείτε σε άσκοπους υπολογισμούς, ούτε να ανοίξετε κάποιο χάρτη της χώρας μας. Η Ελλάδα είναι μικρή και δεν υπάρχουν τέτοιες αποστάσεις. Εκτός ελληνικών συνόρων ήταν το στίγμα που δόθηκε. Στο μακρινό Σουδάν. Εταιρία αμερικάνικων (τι άλλο;) συμφερόντων λειτουργεί εδώ και χρόνια στη χώρα αυτή, αναλαμβάνοντας παρόμοιες δουλιές. Δέχεται ευχαρίστως τους 170.000 τόνους λυματολάσπης και μια εγχώρια θυγατρική αναλαμβάνει την ασφαλή(;) μεταφορά τους. Μάλιστα, έστειλε στον Πειραιά ένα από τα πλοία της, υπό τη χαρακτηριστική ονομασία World Group 1, που μπορεί να μεταφέρει 26.000 τόνους. Δηλαδή με 6-7 δρομολόγια λύθηκε το θέμα. Η ΕΥΔΑΠ περιμένει το σινιάλο του υπουργού, για να δώσει το πράσινο φως (πάλι αυτό το χρώμα) για να ξεκινήσουν τα δρομολόγια. Καλά, και η Σύμβαση της Βασιλείας, που απαγορεύει τη μεταφορά τοξικών από χώρα σε χώρα και η οποία ψηφίστηκε επί ημερών της ελληνικής φαρσο-προεδρίας δε δημιουργεί προβλήματα; Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Περιβάλλοντος, στην οποία προΐσταται ο Ελληνας ευρωεπίτροπος, μάλλον δεν έχει πρόβλημα, αν συναινέσει η κυβέρνηση του Σουδάν. Διαβάσαμε ότι η αμερικανική εταιρία εξασφαλίζει, μόνον από την επεξεργασία και τη διαλογή των βαρέων μετάλλων, πάνω από 10 εκατ. δολάρια το χρόνο. Την καθαρή λάσπη τη μετατρέπει σε λίπασμα για τα κτήματα και τις καλλιέργειες. Τι κι αν περιέχουν οργανοχλωριωμένες ενώσεις, που απαγορεύονται στα καθ' ημάς; Αν όλα ήταν τόσο αθώα, όσο μας παρουσιάζονται, γιατί δε φτιάχναμε μια παρόμοια μονάδα εμείς και να παίρνουμε και δουλιές από το εξωτερικό; Κάποιοι έκαναν λόγο για το ανήθικο της μεταφοράς απορριμμάτων σε άλλες χώρες. Δεν απαντούν, όμως, στο κρίσιμο ερώτημα. Υπάρχει η έννοια της ηθικής στον καπιταλισμό, και δη στις μπίζνες;