Η «γύμνια» της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) στη χώρα μας, αλλά και η ανακολουθία των κυβερνήσεων, που ψήφιζαν νόμους χωρίς να εφαρμόζουν το θεσμό του οικογενειακού γιατρού, αναδείχτηκαν για μια ακόμα φορά στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τη Διοίκηση, τα Οικονομικά και τις Πολιτικές Υγείας, που γίνεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα.

Η ανάπτυξη της ΠΦΥ, αναφέρθηκε, ανακόπηκε το 1988 με την «απόφαση να μην ενταχθεί το ΙΚΑ στο ΕΣΥ, δηλαδή να μη δημιουργηθούν Αστικά Κέντρα Υγείας, και με την ανεπαρκή αύξηση του αριθμού των ειδικευομένων της Γενικής Ιατρικής». Το αποτέλεσμα ήταν η απαξίωση, τόσο της ΠΦΥ, όσο και της Γενικής Ιατρικής.

Σήμερα, όπως επισημάνθηκε, οι δομές και η οργάνωση της ΠΦΥ παραμένουν ουσιαστικά αμετάβλητες: Στις μη αστικές περιοχές λειτουργούν τα Κέντρα Υγείας με μερική στελέχωση με ιατρούς Γενικής Ιατρικής και στις αστικές περιοχές το ΙΚΑ και τα άλλα Ταμεία Κοινωνικής Ασφάλισης συνεχίζουν να παρέχουν υπηρεσίες περίθαλψης, μέσα από ένα πλέγμα ιατρείων διαφόρων ειδικοτήτων.

Ειδικά για το ΙΚΑ, που αποτελεί το μεγαλύτερο οργανισμό ΠΦΥ στα αστικά κέντρα, αναφέρθηκε ότι το παραϊατρικό και βοηθητικό προσωπικό είναι 3.839 άτομα, όταν οι οργανικές θέσεις είναι 6.258. Είναι, δηλαδή, κενές 38,6% των οργανικών θέσεων. Οι γιατροί του ΙΚΑ, επισημάνθηκε, δε διαθέτουν καμία γραμματειακή ή νοσηλευτική υποστήριξη, ενώ οι χώροι εξέτασης σε μερικές μονάδες είναι μη ικανοποιητικοί, ενώ σε ορισμένες άλλες απαράδεκτοι. Ακόμα δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ επειγόντων και χρόνιων περιστατικών.

«Εάν, τονίστηκε, δεν οργανωθεί το πρωτοβάθμιο σύστημα, τότε οι Ελληνες θα συνεχίζουν να κατέχουν το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών για την Υγεία, που αγγίζει το 47,5%».