Του Σπύρου Ορνεράκη από τα «ΝΕΑ»

Από τότε, λοιπόν, το Συμβούλιο της Ευρώπης, που, ως γνωστόν, φροντίζει για την κοινωνική ομαλότητα, δηλαδή την αδιατάραχτη αύξηση των κερδών, αποφάσισε ότι εκεί που τρως και πίνεις, εκεί που κουβεντιάζεις, εκεί που ερωτεύεσαι, στο δρόμο που περπατάς, παντού όπου υπάρχεις, θα 'ναι πλάι σου κι ένας χαφιές με «απόρρητη ή πλαστή ταυτότητα», ως τυχαίος τουρίστας που τ' αρέσει ο ήλιος, η Ακρόπολη, οι γλεντζέδες Ελληνες... Κι αυτός ο πράκτορας, μόλις του παραγγείλει η υπηρεσία (μία είναι η υπηρεσία), θα σου προτείνει κι ένα ταξιδάκι αναψυχής... τόσο όμορφα.

Μάθαινε, αδερφέ μου, μάθαινε! Εσύ που ακόμα δίνεις όρκο στη «δημοκρατία» των αστών και τρέμεις μπρος στις ευθύνες που γεννά η στιγμή που θα αναγνωρίσεις αυτήν τη «δημοκρατία» ως μια στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου, που βεβαίως έχει όλες τις θεσμικές νομιμοποιήσεις της, από το Κοινοβούλιό της ξεκινώντας.

Προπαραμονή Χριστουγέννων, τα φώτα στα γραφεία των εφημερίδων κλείνουν, τα πρωτοσέλιδα, ήδη, μοιράζουν ευχές. Κι όμως, κάτι λείπει, για κάποιο λόγο δε σου βγαίνει αβίαστα αυτό το «Καλές γιορτές». Είναι καιρός τώρα που συμβαίνει. Θες να μιλήσεις για ανθρώπους σε κελιά, εκεί στις χώρες του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, που σήμερα κυβερνούνε συνεργάτες των ναζί, θες να μιλήσεις για κάτι άλλους «κρατούμενους», που δεν πέρασαν ποτέ από δίκη, απλά ζουν εκεί στις σκοτεινές γειτονιές των πόλεων. Και για τους άλλους τους «λεύτερους» στις φωτισμένες γειτονιές, που ψάχνουν τρόπο να δώσουν λίγη λάμψη σε τέτοιες μέρες, μην και καταλάβει το παιδί ότι ο μπαμπάς είναι παρακατιανός...

Κάτι δεν πάει καλά, χρόνο το χρόνο, όλο και χειρότερα. Οχι γιατί τώρα δηλώνει ότι το ανακάλυψε ο Τύπος του ΠΑΣΟΚ, αλλά γιατί αυτή είναι η φορά των πραγμάτων. Δε γίνεται τα κέρδη να εκτοξεύονται τρελά στα ύψη και συ να ευημερείς.

Ακου, λοιπόν: Την ώρα που σου 'ρχεται να βλαστημήσεις για τη φτώχεια, σκέψου ότι είναι καλύτερα να το κουβεντιάσεις το πράγμα. Κι αντί να το εκτονώσεις, βρες τρόπο για το πώς περισσότεροι, αντί για πελάτες τραπεζών, θα γίνετε μαχητές σε μια πάλη σκληρή μεν, αλλά τη μόνη ελπιδοφόρα.

Η στήλη δεν έχει ευχές, μόνο οργή και σκοτούρα για το πώς θα γίνει να 'ρθούνε τα πάνω - κάτω.

Στα κουτούκια μας η συνέχεια...