Οι αλχημείες και η κατάφωρη διαστρέβλωση της αλήθειας είναι η μέθοδος που ακολουθεί η κυβέρνηση, για να θολώσει το τοπίο γύρω από το κεφάλαιο «αμοιβές εργαζομένων» στις πρώην ΔΕΚΟ. Με οφθαλμοφανή στατιστικά «μαγειρέματα» και με το τσουβάλιασμα εντελώς διαφορετικών περιπτώσεων «μισθοδοσίας» απασχολουμένων που πληρώνονται από τα ταμεία των ΔΕΚΟ, επιχειρείται να προετοιμαστεί το έδαφος για την παραπέρα κλιμάκωση της επίθεσης που σχεδιάζεται ενάντια στους εργαζόμενους. Στα πλαίσια των παραπάνω μεθοδεύσεων, αμέσως μετά τη Διυπουργική, ο Γ. Αλογοσκούφης έδωσε στη δημοσιότητα πληθώρα «στοιχείων» που αφορούν τα οικονομικά των πρώην ΔΕΚΟ.

Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα σ' αυτά, έχει ο πίνακας που αφορά τη «μέση δαπάνη μισθοδοσίας» για το 2004 και 2005. Στην πραγματικότητα, οι κυβερνώντες κάνουν διαίρεση του ποσού «αμοιβές και έξοδα προσωπικού», διά του αριθμού της μέσης ετήσιας απασχόλησης. Ετσι, υποστηρίζεται η άποψη ότι το 2004 οι «αμοιβές και έξοδα προσωπικού» ήταν 3,387 δισ. ευρώ, η μέση απασχόληση ήταν 82.958 άτομα και άρα η «μέση δαπάνη» έφτασε τα 40.828 ευρώ. Η αντίστοιχη δαπάνη για ολόκληρο το έτος 2005 - με «μέση απασχόληση» μικρότερη κατά 500 περίπου άτομα - εμφανίζεται στα 43.823 ευρώ.

Στα επιμέρους στοιχεία που αφορούν τις 35 πρώην ΔΕΚΟ - είτε είναι είτε δεν είναι ακόμα εισηγμένες στο Χρηματιστήριο - η κυβέρνηση παρουσιάζει «μέση δαπάνη» ποσά που ποικίλλουν από τα 26.361 ευρώ το 2004 στον Οργανισμό Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων και φτάνουν στα 69.653 ευρώ το 2005 στα ΕΛΠΕ. Παράλληλα, διογκωμένες παρουσιάζονται και οι ανά άτομο αυξήσεις που δόθηκαν το 2005, σε σχέση με το 2004. Εδώ στην πρώτη θέση εμφανίζεται ο Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών με αύξηση της μέσης μισθοδοσίας κατά 22,7% και ακολουθούν με ποσοστό 16% ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Υλικού και ο Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών, με 15,7% ο ΟΑΣΑ κ.ο.κ. Πάντως, υπάρχουν και περιπτώσεις όπως του ΗΛΠΑΠ, των ΗΣΑΠ, του ΟΛΠ και του ΚΑΘ, όπου το 2005 σημειώθηκε μείωση της μέσης μισθοδοσίας.

Τα παραπάνω στοιχεία ως προς τη Στατιστική μπορεί να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όμως δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Πρόκειται για ξερούς αριθμούς που οι κυβερνώντες τους αξιοποιούν για να κατασυκοφαντήσουν τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ και στις επιχειρήσεις - οργανισμούς του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ανάμεσα στα άλλα, μπορεί κανείς να παρατηρήσεις ότι:

• Το κονδύλι «αμοιβές και έξοδα προσωπικού» δεν έχει καμιά σχέση με τους μισθούς των εργαζομένων. Οι μισθοί των εργαζομένων είναι ένα μέρος μόνο αυτού του κονδυλίου καθώς στις δαπάνες μισθοδοσίας περιλαμβάνονται και οι αμοιβές των χρυσοπληρωμένων στελεχών, που βάζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να εξασφαλίζουν υποτίθεται την καλύτερη λειτουργία των επιχειρήσεων και οι οποίοι εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους ένα καλό κομπόδεμα. Ετσι μπορεί η κυβέρνηση να λέει ότι στο χώρο των συγκοινωνιών ο μέσος μισθός ήταν πέρσι 40.000 ευρώ, μόνο που στους συγκεκριμένους Οργανισμούς δώδεκα μόλις άτομα, πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι, εισπράττουν τουλάχιστον 1.472.114 ευρώ! Χώρια τι γίνεται με την κουστωδία των «συμβούλων» και των «εταιριών παροχής υπηρεσιών», που τσεπώνουν κάθε χρόνο αστρονομικά κονδύλια. Κι αυτά τα απίθανα ποσά υπολογίζονται από κοινού και βγάζουν... μέσον όρο ακόμα και με μισθούς εξαθλίωσης των 800 και 900 ευρώ το μήνα, που παίρνουν κάποιοι υπάλληλοι του ΟΣΕ. Το ίδιο ισχύει και στη ΔΕΗ, όπου η μέση μισθοδοσία μπορεί να εμφανίζεται 43.354 ευρώ, ωστόσο μερικές δεκάδες διευθυντάδες εισπράττουν μισθούς που ξεπερνούν τις 10 και 15 χιλιάδες ευρώ το μήνα.
• Στη «μέση δαπάνη μισθοδοσίας» συμπεριλαμβάνονται και όλων των ειδών οι κρατήσεις (ασφαλιστικές εισφορές κλπ.), που γίνονται στις μεικτές αποδοχές των εργαζομένων, ενώ μετά από την αφαίρεση των κρατήσεων αυτών παρακρατείται και ο σχετικός φόρος εισοδήματος.
• Στους εμφανιζόμενους ως «μέσους μισθούς» υπάρχουν βέβαια και οι διάφορες υπερωρίες που αναγκάζονται να κάνουν οι εργαζόμενοι λόγω έλλειψης προσωπικού, τα διάφορα επιδόματα που δικαιούνται για τις ειδικές εργασίες που κάνουν κ.ο.κ.

Μπορεί να είναι αλήθεια ότι οι μέσες αποδοχές των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ και στις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα - χωρίς τις αλχημείες της κυβέρνησης - είναι υψηλότερες από τα μεροκάματα και τους μισθούς πείνας που δίνονται στον ιδιωτικό τομέα. Στόχος όμως των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι η εξομοίωση στην αθλιότητα, αλλά η διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης για όλους. Για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα.