«Ποτέ πια στη δεύτερη ταχύτητα της ΕΕ»! Ιδού, λοιπόν, το σλόγκαν που θα συνοδεύει από δω και πέρα τα δεσμά με τα οποία οι κυβερνώντες θα επιχειρήσουν να δέσουν ακόμα πιο σφιχτά τον ελληνικό λαό. Κάποτε οι Ελληνες έσφιγγαν το ζωνάρι επειδή ήταν «τελευταίοι». Τώρα θα πρέπει να σφίγγουν το ζωνάρι, επειδή, τάχα μου, είναι «πρώτοι»...

Οταν, δε, την Τρίτη, θα αρχίσει η... τελετή που σχεδιάζει η ΕΕ, για να υποδεχτεί την Ελλάδα στην ΟΝΕ, κάτι μας λέει ότι μέχρι και... μαντιλάκια θα εξέλθουν από τα σακάκια κάποιων, για να σκουπιστούν μερικά «δάκρυα συγκίνησης» που θα τρέξουν ένεκα της «ιστορικής στιγμής»... Σε κάθε περίπτωση τα τηλεοπτικά μας κανάλια θα είναι εκεί και θα μας έχουν ενήμερους. Συνεχώς και ακατάπαυστα...

Οπως και να έχει, το επερχόμενο φιλο-ΟΝΕΐτικο προπαγανδιστικό όργιο θα πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο. Αρκεί να σταθεί κανείς στη βδομάδα που προηγήθηκε και θα αντιληφθεί τι έχει να επακολουθήσει. Μια ματιά στη φιέστα του Ζαππείου, την περασμένη Πέμπτη, αλλά και σε όσα διαδραματίστηκαν την επόμενη μέρα, στις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς, πείθει: το «ποτέ πια στη δεύτερη ταχύτητα» (!) είναι το κυβερνητικό σλόγκαν με το οποίο θα «προστάζονται» από δω και πέρα οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, για να επωμιστούν τα βάρη της «εντός ΟΝΕ» - πλέον - εποχής.

Η απάντηση δίνεται από τα όσα διαμείφθησαν στις συναντήσεις που προκάλεσε ο Κ.Σημίτης με τους πολιτικούς αρχηγούς. Η απάντηση είναι επίσης ευανάγνωστη στην προχτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Ζάππειο. Ο πρωθυπουργός, όσα φτιασιδώματα κι αν επιστράτευσε, δεν μπόρεσε να κρύψει ότι όταν γίνεται λόγος για την Ελλάδα της «ζώνης του ευρώ», εκείνο που ουσιαστικά προδιαγράφεται είναι μια μακρά πορεία επιβολής ακόμα βαρύτερων νεοφιλελεύθερων μέτρων. Μέτρα που η κυβέρνηση θα επιδιώξει να επιβληθούν στο όνομα της «διατήρησης» του... επιτεύγματος της ΟΝΕ και της «παραμονής της χώρας στην πρώτη ταχύτητα»...

Ο «Γολγοθάς» για το λαό θα κρατήσει, τουλάχιστον, για μια ακόμα δεκαετία! Σε «δέκα με δώδεκα χρόνια» κατά τους υπολογισμούς του πρωθυπουργού θα μπορεί να πει η Ελλάδα πως πέτυχε την «πραγματική σύγκλιση» με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ... Είναι προφανές ότι μετά από «δέκα ή δώδεκα» χρόνια θα μάθουμε τους λόγους της επόμενης λιτότητας...

Η αλήθεια αυτή δεν εμπόδισε, βέβαια, τον Κ.Σημίτη και τους προπαγανδιστές της κυβέρνησης να υπάρξουν όλα τα προηγούμενα 24ωρα κάτι παραπάνω από υπερφίαλοι, όσον αφορά τα «ενταξιακά πανηγύρια». «Μπαίνουμε στην ΟΝΕ με το σπαθί μας, μπαίνουμε χωρίς όρους, χωρίς δεσμεύσεις χωρίς πολιτική διαπραγμάτευση» και «κατά τον πλέον πανηγυρικό τρόπο το μέγεθος της επιτυχίας» θα επιβεβαιωθεί στη Σύνοδο Κορυφής, ήταν τα λόγια του κ.Σημίτη την Παρασκευή...

Η πραγματικότητα, όμως, γύρω από τις δεσμεύσεις που συνεπάγεται για το λαό η είσοδος στην ΟΝΕ είναι αμείλικτη. Τόσο αμείλικτη που είναι και πάλι ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως, εκείνος που αναγκάστηκε να προβεί - εν μέσω πανήγυρης - στις σχετικές ομολογίες. Ετσι, όπως τόνισε, και στη δημόσια και στις κατ' ιδία τοποθετήσεις του η Ελλάδα θα πορεύεται στο εξής απαρέγκλιτα και πάντα «σύμφωνα με τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας»...

α) με λιτότητα διαρκείας (σ.σ: στην ορολογία του κ.Σημίτη λέγεται «διατήρηση της σταθερότητας στην οικονομία»),

β) με επιτάχυνση του ξεπουλήματος και την πλήρη αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων (σ.σ: «επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών» είναι η πρωθυπουργική φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε),

γ) με περιθωριοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων που η τύχη τους θα εναποτεθεί στο λεγόμενο «δίκτυ ασφαλείας». Δεν πρόκειται παρά για ένα πλατύ δίκτυο... φτώχειας, στο πρόσωπο του οποίου θα... μετουσιώνεται η «ολοκλήρωση του κοινωνικού κράτους»...

Ας μην ισχυριστεί κανείς ότι τα παραπάνω συνιστούν παρερμηνεία των δηλώσεων του πρωθυπουργού. Αλλωστε, ο Κ.Σημίτης έδωσε και τις σχετικές αποσαφηνίσεις. Οπως είπε, όταν μιλάμε για «αμετακίνητη επιδίωξη της κυβέρνησης» εννοούμε:

«Απελευθέρωση αγορών», «άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων», «μετοχοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις», «αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος» (σ.σ: πρόκειται για δηλώσεις του πρωθυπουργού όπως τονίζονται στην προχτεσινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του).

Η «αυτονόητη πολιτική σημασία και διάσταση» που έχει η ένταξη, όπως είπε ο πρωθυπουργός, συνιστά μια επαναφορά της προ εικοσαετίας ομολογίας του Κ. Καραμανλή. Την ομολογία, δηλαδή, ότι η Ελλάδα μπήκε στην τότε ΕΟΚ για «πολιτικούς λόγους». Σήμερα είναι και πάλι προφανές ότι η άρχουσα τάξη της χώρας, μέσα από την ενεργότερη ένταξή της στο ευρωενωσιακό σύστημα, θέλει, πέραν της αναβάθμισής της στο πλαίσιο του συντελούμενου ιμπεριαλιστικού πλιάτσικου, να ενισχύσει με αυτό τον τρόπο και την πολιτική της εξουσία στο εσωτερικό της χώρας.

Οταν επομένως ο κ.Σημίτης μιλά για «γνήσια πολιτική ένωση» της ΕΕ και για «υπερεθνικές δομές» που θα πρέπει να τις υπηρετεί ο ελληνικός λαός για να είναι στην «πρώτη ταχύτητα της παγκοσμιοποίησης», εκείνο που ουσιαστικά υπόσχεται είναι νέα δεινά. Εκείνο που τελικά ζητά είναι η συναίνεση του λαού σε ένα ακόμα πιο βαρύ κύκλο εκμετάλλευσης.