Πήρε φωτιά | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Πήρε φωτιά

Παιδιά, είδα στον ύπνο μου ότι το σπίτι μας πήρε φωτιά», λέει ο Κ. καθώς πηγαίνουμε να συναντήσουμε τους συντρόφους στο Σαρόκο. Ακόμη είναι νύχτα. Πρέπει να είναι 5 η ώρα το πρωί. «Παράξενο όνειρο. Για να δούμε τι θα γίνει» σκέφτομαι, καθώς είμαι μαθημένη να πιστεύω στα όνειρα. «Τα ονείρατα εγώ τα πιστεύω. Μου βγαίνουνε αληθινά», μου έλεγε η γιαγιά μου. Κι έτσι τα πρόσεχα κι εγώ.

Συναντάμε τους άλλους. Είμαστε καμιά δεκαπενταριά. Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα. Βλέπω μια παράξενη ένταση πάνω στους συντρόφους. «Είναι αποφασισμένοι να δώσουνε τη μάχη», σκέφτηκα. Εγώ πάω με τον Π. Μπαίνουμε στο αμάξι. «Σήμερα ή θα γίνει χαμός ή τίποτα», μου λέει ο Π. γελώντας. Εγώ δε μιλάω. Δεν είμαι ούτε αισιόδοξη, ούτε απαισιόδοξη. Περιμένω. Γι' αυτό και πήγα. Τα ρεπορτάζ, που έκανα το τελευταίο διάστημα, μου είχαν στείλει μήνυμα να είμαι εκεί.

Καθώς πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο, αρχίζει να ξημερώνει. Η απεργία ξεκινάει κι οι κομμουνιστές μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ μαζί με άλλους εργαζόμενους και νεολαίους πέφτουν στη δουλιά. Ο Σ., ξενοδοχοϋπάλληλος, είναι στην πρώτη γραμμή. Βγάζει τα σωθικά του, καλώντας στην απεργία με όλη του την ψυχή τους συναδέλφους του. Η νεολαία βάζει τα σώματά της μπροστά στους απεργοσπάστες και στα αυτοκίνητά τους.

Η απεργία έγινε. Και να τους έβλεπες τους ξενοδοχοϋπάλληλους. Τους ρώταγες αν φοβούνται κι αγριεύανε. Είχαν έρθει τα πάνω - κάτω. Οι ξενοδόχοι φοβόντουσαν πιο πολύ. Δε θα ξεχάσω πώς τρίζανε τα δόντια τους πίσω από τα κάγκελα των ξενοδοχείων. Εσπασαν τη μιζέρια τους οι ξενοδοχοϋπάλληλοι. «Εσπασε το σπυρί», όπως είπε ο Π. στο τέλος της απεργίας. Εγινε η μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων 15 χρόνων. Με πορεία από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο.

Αυτό που έγινε δεν ήταν τυχαίο. Ηταν αποτέλεσμα δουλιάς χρόνων, αλλά και απόφασης, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Θυμάμαι στα γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Κέρκυρας λίγους μήνες πιο πριν, είμαστε εγώ, ο Σ. κι ο Κ. Συζητάμε για τους ξενοδοχοϋπάλληλους κι ο Κ. στρώνει το ζωνάρι του και μου λέει: «Ως εδώ. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να αρχίσουμε δουλιά». Φεύγει και κλείνει την πόρτα πίσω του. «Ωπα!», σκέφτηκα, «Το λέει η καρδιά του».

Το λέει η καρδιά τους εκεί στην Κέρκυρα. Το σπίτι μας πήρε φωτιά! Για δες τους ξενοδοχοϋπάλληλους. Κάνανε γιουρούσι. Πήρανε στα χέρια τους το Σωματείο! Το μεγαλύτερο σωματείο της Κέρκυρας. Οπως ορκίστηκε ο Σ. μαζί με τους απεργούς ξενοδοχοϋπάλληλους σε εκείνη τη μεγάλη απεργία: «Κανένας ξενοδοχοϋπάλληλος δε θα ξαναπέσει από μπαλκόνι ξενοδοχείου! Ξενοδόχοι, σας περιμένουν ...καλές μέρες.».

Μ. Π.