Πώς γράφεται, τελικά, η ιστορία, τα ιστορικά γεγονότα; Το ίδιο το ερώτημα μας παραπέμπει στην ιδεολογική διαπάλη που έχει εκδηλωθεί, τουλάχιστον τους τελευταίους δύο αιώνες για τον τρόπο διαμόρφωσης της ιστορικής εξέλιξης και τις κινητήριες δυνάμεις που ωθούν μπροστά τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η μαρξιστική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων, έχει ως ακρογωνιαίο λίθο τη θέση ότι η ιστορία αποτελεί προϊόν της πάλης των τάξεων, της ταξικής πάλης που συντελείται και εκδηλώνεται ανάμεσα σε τάξεις με ανταγωνιστικά συμφέροντα. Με πολύ απτό και παραστατικό τρόπο, οι Μαρξ και Ενγκελς, αναπτύσσοντας τις θέσεις του ιστορικού υλισμού στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» αναφέρουν: «Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε σκεπασμένο πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν».

Αντίθετα, η αστική αντίληψη για την ιστορία, στηρίζεται στην άποψη ότι τα ιστορικά γεγονότα διαμορφώνονται από τη θέληση, τη συνείδηση και τις αποφάσεις των προσωπικοτήτων, των βασιλιάδων, των ισχυρών ηγεμόνων, των πολιτικών κλπ. Η αστική αντίληψη αρνείται το ρόλο των λαϊκών μαζών στη συνδιαμόρφωση των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. Αρνείται ακόμα τη θέση ότι οι προσωπικότητες δρουν και αποφασίζουν μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, που διαμορφώνουν οι κάθε φορά ισχύουσες νομοτέλειες. Νομοτέλειες, τις οποίες δεν μπορούν να παραβιάζουν χωρίς συνέπειες... Και οι δύο όμως απόψεις, από τη δική τους οπτική θέση, ανοιχτά (μαρξιστική άποψη) ή συγκαλυμμένα (αστική άποψη) αποδέχονται το ρόλο που διαδραματίζει η ταξική βία στη διαμόρφωση των ιστορικών γεγονότων. Γιατί η μη αποδοχή της θέσης αυτής, επί της ουσίας, καταργεί την ίδια την έννοια της ιστορίας. Πώς αλλιώς θα εξηγούνταν οι πόλεμοι, οι καταστροφές, η δημιουργία ιδεολογικών και υλικών κατασταλτικών μηχανισμών, οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες, γεγονότα τα οποία συνοδεύουν και διαμορφώνουν τις ταξικά διαμορφωμένες ανθρώπινες κοινωνίες;

Το επισημαίνουμε αυτό, για να καταδείξουμε πόσο αντιεπιστημονική και ανεδαφική είναι η θέση των συντακτών του αντικομμουνιστικού μνημονίου, «περί καταδίκης των εγκλημάτων του κομμουνισμού», η οποία επιχειρεί να καταδικάσει τις κοινωνίες των σοσιαλιστικών χωρών, αλλά και την κομμουνιστική ιδεολογία, με κριτήρια, τα οποία αν ισχύσουν, θα πρέπει να καταδικαστεί ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία. Γιατί, η ταξική βία, η χρήση κατασταλτικών μηχανισμών προστασίας της κάθε φορά κυρίαρχης οικονομικής και κοινωνικής δομής, από τις δυνάμεις που την αμφισβητούν, αποτελεί κυρίαρχο γνώρισμα, όλων των ταξικών κοινωνιών. Μόνο στο χώρο της ουτοπίας μπορούμε να βρούμε κοινωνίες, ταξικά διαιρεμένες που δεν έκαναν χρήση και δεν κατέφυγαν στη χρήση της ωμής ή της συγκαλυμμένης βίας, προκειμένου να προστατέψουν τα στενά ταξικά τους συμφέροντα.

Για του λόγου το αληθές θα καταφύγουμε στην παρουσίαση της ιστορίας μιας προηγμένης ευρωπαϊκής χώρας, της Σουηδίας. Της χώρας από την οποία κατάγεται ο ανεκδιήγητος και φαιδρός βουλευτής, που προώθησε το κατάπτυστο μνημόνιο της μισαλλοδοξίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Με τη βοήθεια της εγκυκλοπαίδειας «Δομή» μαθαίνουμε τα ακόλουθα για την ιστορία της σκανδιναβικής αυτής χώρας:

Τα πρώτα στοιχεία για τους πληθυσμούς της Σουηδίας μάς τα δίνει ο ιστορικός Τάκιτος, ο οποίος αναφέρει τους γερμανικούς και πολεμικούς λαούς των Σβιόνων, που κατοικούσαν στην περιοχή της σημερινής Ουψάλας. Υπήρχαν ακόμη οι Λάπωνες και οι Γότθοι. Ευνόητο είναι ότι σαν πολεμικοί λαοί οι Σβίονες, κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, θα πραγματοποιούσαν και σφαγές, λεηλασίες και άλλες ...αγαθοεργείς πράξεις.

Την εποχή των Βίκινγκς (7ος - 11ος αιώνας) άνθισε το εμπόριο δούλων και πολύτιμων μετάλλων με τους αραβικούς λαούς, η ναυτική επέκταση (κυρίως κατά της Ισλανδίας και Γροιλανδίας) και οι πειρατικές επιδρομές, οι οποίες δημιούργησαν τις βάσεις για τον έλεγχο των πλούσιων περιοχών της βαλτικής Ρωσίας. Το 1008 ο Ολαφ Σκότκονουνγκ προσχώρησε στον χριστιανισμό και για το σκοπό αυτό διεξήγαγε μια σειρά θρησκευτικούς πολέμους... Το 1157, ο Ερικ ο Αγιος ξεκινά τους κατακτητικούς πολέμους κατά της Φινλανδίας, η οποία και υποτάχθηκε μετά από συρράξεις που κράτησαν έναν ολόκληρο αιώνα. Από τις αρχές του 12ου αιώνα, προβάλλει στη Σουηδία ως κυρίαρχη δύναμη μια αριστοκρατία των γαιοκτημόνων, οι οποίοι κατέχουν τεράστιες εκτάσεις γης. Το 1389, η σουηδική αριστοκρατία, προκειμένου να εκδιώξει τον βασιλιά Αλβέρτο, ανακηρύσσει βασίλισσα την πριγκίπισσα Μαργαρίτα, η οποία ήταν συγχρόνως βασίλισσα των Νορβηγίας και Δανίας. Ετσι, φτάνουμε στην Ενωση του Κάλμαρ το 1397. Την εποχή αυτή, όπως και την εποχή του διαδόχου της Μαργαρίτας, Ερικ του Ζ', κορυφώνεται η σύγκρουση της βασιλικής εξουσίας με τους γαιοκτήμονες, η οποία και οδήγησε σε λαϊκή εξέγερση (1439), που έθεσε σε κίνδυνο την ενότητα των τριών βασιλείων. Κάτι, όμως, που δε θα αποφευχτεί λίγο αργότερα, όταν υπό την πίεση αποφασιστικών παραγόντων, ωρίμασε η ιδέα της οριστικής διάσπασης της σκανδιναβικής ενότητας. Σε αυτό συνέβαλαν η εκδήλωση εθνικιστικής αντίδρασης εναντίον των Δανών βασιλιάδων, η ανικανότητα της αστικής τάξης να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τις χανσεατικές πόλεις της Βαλτικής, ενώ σαν τρίτος παράγοντας αναφέρεται η διαπάλη μεταξύ της βασιλικής εξουσίας και των αριστοκρατών γαιοκτημόνων. Η αναπόφευκτη σύγκρουση πήρε τη μορφή στρατιωτικής αντιπαράθεσης, η οποία οδήγησε στην ήττα της σουηδικής αντίστασης, η οποία εκδηλώθηκε υπό την ηγεσία του γαιοκτήμονα Στεν Στούρε του Β΄. Ο τελευταίος νικήθηκε από τα στρατεύματα του βασιλιά της Δανίας Χριστιανού του Β' το 1520, με αποτέλεσμα οι Δανοί επέβαλαν καθεστώς τρομοκρατίας, η οποία κορυφώθηκε με το λουτρό αίματος στη Στοκχόλμη στις 8 Νοέμβρη 1520. Το καθεστώς τρομοκρατίας, όμως, αντί να καταστείλει την αντίσταση του σουηδικού λαού, πυροδότησε νέο κλίμα εξέγερσης κατά της δανικής κατοχής, η οποία ξεκίνησε από χωρικούς και μεταλλωρύχους, για να εξαπλωθεί στη συνέχεια σε ολόκληρη τη χώρα και οδήγησε στην άνοδο στο βασιλικό θρόνο του επικεφαλής των επαναστατών αριστοκράτη Γουσταύου Βάζα. Ηταν η εποχή κατά την οποία η επαναστατική αστική τάξη διεκδικούσε αυξημένο ρόλο στην οικονομική και πολιτική ζωή της Σουηδίας, κίνηση η οποία πήρε και αντικληρική μορφή με τη δήμευση των κτημάτων της καθολικής εκκλησίας. Από τα μέσα το 16ου αιώνα, διεξάγονται μια σειρά κατακτητικοί πόλεμοι κατά των βαλτικών κρατών (κατάληψη του Ρεβάλ - σημερινό Ταλίν - και της Εσθονίας), κάτι όμως που οδήγησε σε αντιπερισπασμό από την πλευρά της Δανίας και της Πολωνίας, ο οποίος οδήγησε στον επταετή πόλεμο (1563 - 1570). Το πρώτο μισό του 17ου αιώνα, η Σουηδία πραγματοποιεί μια νέα σειρά επεκτατικών πολέμων, με στόχο την κατοχή εδαφών της Βαλτικής, ενώ στην περίοδο του τριακονταετούς πολέμου εισβάλλει στη Γερμανία(1630). Οι μακρόχρονοι, όμως, πόλεμοι ωφέλησαν τους μεγάλους γαιοκτήμονες (αγόρασαν μεγάλες γεωργικές εκτάσεις, που πούλησε η βασιλική οικογένεια, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις), οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να ελέγχουν τα δύο τρίτα των γαιών, ενώ οι αγρότες εκδιώχτηκαν από τη γη τους και κατέληξαν δουλοπάροικοι... Στα μέσα του 17ου αιώνα εκδηλώνεται ο πρώτος πόλεμος του Βορρά (επέμβαση Σουηδίας κατά της Δανίας και της Πολωνίας), για να ακολουθήσουν και νέοι πόλεμοι κατά της Δανίας και των γερμανικών κρατών, τα οποία και επήλθαν υπό σουηδική κατοχή. Στις αρχές του 18ου αιώνα ξεκινά ο δεύτερος πόλεμος του Βορρά, με τη Σουηδία κατά της Δανίας, της Σαξονίας, της Πολωνίας και της Ρωσίας, ο οποίος και οδήγησε σε ταπεινωτική ήττα των Σουηδών (μάχη της Πολτάβα Ιούνης - Ιούλης 1709). Την ίδια εποχή ξεκινούν και οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις στη Σουηδία (έλεγχος του στέμματος από το κοινοβούλιο), ενώ το 1721 με τη συνθήκη του Νίσταν, η χώρα χάνει τις περισσότερες βαλτικές επαρχίες, οι οποίες παραχωρούνται στη Ρωσία. Στα τέλη του ίδιου αιώνα και υπό την επήρεια των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, καταργούνται επίσημα τα βασανιστήρια, καθιερώνεται η ανεξιθρησκία και παραχωρείται ελευθερία στον Τύπο. Την ίδια περίοδο, ως αποτέλεσμα της διαπάλης των μεγάλων γαιοκτημόνων και της αστικής τάξης για τον έλεγχο της εξουσίας, δολοφονείται ο βασιλιάς Γουσταύος ο Γ΄, οπαδός των αστικών μεταρρυθμίσεων. Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Σουηδία συμμετέχει στον αντιναπολεόντειο συνασπισμό, επιλογή η οποία την οδήγησε να χάσει και τις τελευταίες ηπειρωτικές κτήσεις της. Το 1808 ξεκινά νέο διμέτωπο πόλεμο κατά της Δανίας και της Ρωσίας, που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της Φινλανδίας, ενώ απειλήθηκε και με ρωσική εισβολή στα εδάφη της. Οι αλλεπάλληλες αυτές ήττες προκάλεσαν πολιτική και οικονομική κρίση, η οποία και πυροδότησε στρατιωτική εξέγερση το 1809 και εκθρονισμό του βασιλιά Γουσταύου Αδόλφου. Το νέο καθεστώς, το οποίο ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμού των γαιοκτημόνων αριστοκρατών και της αστικής τάξης, επεξεργάστηκε νέο σύνταγμα, το οποίο περιόριζε τις εξουσίες της βασιλείας υπέρ του κοινοβουλίου... Το 1813 - '14 σημειώθηκε νέα σύρραξη της Σουηδίας και της Δανίας, για τον έλεγχο της Νορβηγίας, με αποτέλεσμα να χάσει η πρώτη την Πομερανία, ενώ παρέμεινε υπό την κατοχή της η Νορβηγία...

Τι συμπεράσματα θα μπορούσε να εξάγει κάποιος από τη σύντομη αυτή ιστορία της Σουηδίας; Μια ιστορία, γεμάτη πολέμους, πειρατείες και λεηλασίες από τους άγριους και αιμοσταγείς Βίκινγκς, εξεγέρσεις, δολοφονίες, πολέμους και δολοπλοκίες. Μια ιστορία που γράφηκε με ποταμούς αίματος. Θα διατεινόταν να ζητήσει την καταδίκη των εγκλημάτων των Σουηδών βασιλιάδων, γαιοκτημόνων, αστών, της καθολικής και προτεσταντικής εξουσίας, που αποφάσιζαν για τους πολέμους και τις λεηλασίες κατά τρίτων χωρών ο ανεκδιήγητος βουλευτής Λίντμπλαντ υπηρέτης των μονοπωλίων και συντάκτης του αντικομμουνιστικού μνημονίου; Είναι σαν να ζητά να καταδικάσει την ίδια την ανθρώπινη ιστορία.