Ο ένας προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα γίνει η Φλόριδα της ΕΕ. Ο τουριστικός παράδεισος των απανταχού της Ευρώπης, εχόντων και κατεχόντων. Ο άλλος, περισσότερο μπασμένος στα νέα δεδομένα, προτιμούσε να γίνει η Σίλικον Βάλεϊ της Ευρώπης, με την εγκατάσταση στη χώρα μας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων νέας τεχνολογίας ή της «νέας οικονομίας», όπως τις ονομάζουν άλλοι. Για διευθυντικά στελέχη μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων μιλάμε, οι οποίοι, συμμετέχοντας στους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την επισημοποίηση της ένταξης στην ΟΝΕ, έκαναν τις παραπάνω ...προβλέψεις σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, καλλιεργώντας αυταπάτες για τους επικείμενους λόγω ΟΝΕ παραδείσους...

Πάντως, ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος τον ...προφητικό χαρακτήρα των προβλέψεων, πρέπει να σημειώσουμε πως, τόσο στη Φλόριδα, όσο και στη Σίλικον Βάλεϊ, δεν υπάρχουν μόνον οι χρυσοκάνθαροι παραθεριστές στην πρώτη και οι «αετονύχηδες» των νέων τεχνολογιών, τύπου Μπ. Γκέιτς, στη δεύτερη. Ταξικές κοινωνίες είναι κι αυτές και, μάλιστα, με ιδιαίτερα έντονες τις κοινωνικές ανισότητες. Πίσω από την τεχνητή βιτρίνα του «αμερικανικού ονείρου», υπάρχουν, και στις δυο αυτές περιοχές, πολλοί άλλοι ακόμη - πολύ περισσότεροι από τους προηγούμενους - που ζουν μ' ένα ισχνό μεροκάματο ή κοιμούνται όπου τύχει, γιατί είναι άστεγοι ή, τέλος πάντων, τα φέρνουν πολύ δύσκολα πέρα.

Αναρωτιόμαστε, αλήθεια, ποια θέση να κατέχουν οι Ελληνες εργαζόμενοι στα όνειρα των παραπάνω...