Μία από τις «προτάσεις εναλλακτικού προγραμματικού σχεδίου», όπως ονομάζεται, είναι το πολυσέλιδο κείμενο που συζητήθηκε, κατ' αρχάς, από τα μέλη που απαρτίζουν το συμβούλιο του διαμερίσματος 15 του Παρισιού. Το κείμενο αυτό, τελικά, υιοθετήθηκε από το περιφερειακό συμβούλιο του Παρισιού, όπου εκπροσωπούνται και τα 20 διαμερίσματα της περιοχής της πρωτεύουσας καθώς και με εκπροσώπους τουλάχιστον άλλων 11 κεντρικών κομματικών οργανώσεων (αφού οι οργανώσεις βάσεις σε συνοικίες, εργασιακούς τομείς κλπ., αν δεν έχουν διαλυθεί, έχουν παραλύσει).

Οι υπογράφοντες την «εναλλακτική διακήρυξη» υποστηρίζουν ότι το «όχι» των Γάλλων στο «ευρωσύνταγμα» δεν ήταν ξενοφοβικό, ούτε μια στιγμιαία έκφραση «οργής». «Ηταν μια ξεκάθαρα ταξική ψήφος, που εξέφρασε ηχηρότατα τις δυνατότητες αντίστασης που υπάρχουν στη Γαλλία απέναντι στην καπιταλιστική πολιτική. Ηταν ένα ισχυρό πλήγμα στη νοοτροπία της μοιρολατρίας που έχει επικρατήσει απέναντι στη δικτατορία της ΕΕ, που έδειξε ότι μπορούμε να αντισταθούμε και να πετύχουμε νίκες σε εθνικό επίπεδο, προς όφελος όχι μόνο δικό μας αλλά και των άλλων λαών...».

«.. Το λαϊκό κίνημα αναζητά περισσότερο από ποτέ άλλοτε νέες πολιτικές διεξόδους, με αντικαπιταλιστική συνείδηση, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό». Με βάση, μάλιστα, τα στοιχεία που παρατίθενται, «όχι» στο «ευρωσύνταγμα» ψήφισε το 79% των εργατών, το 70% του αγροτικού πληθυσμού, το 67% των υπαλλήλων, το 71% των ανέργων, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων μέχρι 30 χρόνων. Επίσης, υπενθυμίζεται ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν», τα 2/3 των ερωτηθέντων Γάλλων φέρονται να απορρίπτουν σαφώς το καπιταλιστικό σύστημα.

Τονίζεται ότι υπό αυτό το πρίσμα «η ευθύνη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι καθοριστικής σημασίας έτσι ώστε να μην αφεθεί το λαϊκό κίνημα να εγκλωβιστεί στην παραίτηση και στη μοιρολατρία, στο πολιτικό αδιέξοδο όπου βρίσκεται τα τελευταία 20 χρόνια, να μην αφεθεί ελεύθερο το πεδίο στη δεξιά. Το ΓΚΚ αντιπροσωπεύει στην ιστορία της χώρας και στο συλλογικό υποσυνείδητο το μοναδικό λαϊκό ταξικό κόμμα, του οποίου ο λόγος ύπαρξης ήταν να εκπροσωπεί και να οργανώνει τους εργαζομένους στον αντικαπιταλιστικό αγώνα, ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία». Οπως εκτιμούν οι γράφοντες την «εναλλακτική διακήρυξη», το γεγονός ότι το ΓΚΚ ήταν το μοναδικό μεγάλο κόμμα που τάχθηκε υπέρ της απόρριψης της ευρωπαϊκής συνθήκης «αναπτέρωσε σε μεγάλο μέρος του λαού την ελπίδα ότι ξαναβρήκαν το κόμμα που υπεράσπιζε πάντα τα συμφέροντά του. Ηταν σαφές ότι προς στιγμήν το ΓΚΚ ανέκτησε την αξιοπιστία του μόνο και μόνο επειδή υιοθέτησε ξεκάθαρη θέση μάχης».

Και συνεχίζουν υπογραμμίζοντας ότι το «μήνυμα» δε λήφθηκε από την ηγεσία του Κόμματος, που επιμένει στη λογική της «Αλλαγής» που άρχισε να εφαρμόζει από τις αρχές του 1990. Μια λογική που «επιμένει στις επιλογές της διαγραφής της πολιτικής ταυτότητας του Κόμματος μέσα από την απάλειψη των μαρξιστικών λενινιστικών ιδεολογικών του βάσεων τη στιγμή που είναι εμφανές ότι είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρες. Μια λογική της ενσωμάτωσης στη ρεφορμιστική αριστερά που υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στην εγκατάλειψη των ταξικών αγώνων προκειμένου να ενισχυθεί η συμμετοχή σε θεσμικά όργανα (όπως είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος), η εγκατάλειψη των οργανώσεων βάσης. Μια λογική που οδήγησε το ΓΚΚ στο 3,37% στις εκλογές του 2002 και στην αποχώρηση των 4/5 των μελών και των στελεχών του... Το 1994 αριθμούσε 590.000 μέλη, σήμερα μόλις 120.000, εκ των οποίων τα περισσότερα είναι μη ενεργά».

«Αμέσως μετά το «όχι» η ηγεσία του ΓΚΚ προσπαθεί πεισματικά να παραμείνει στη γραμμή αυτή, αδιαφορώντας για το νόημα της ψήφου των Γάλλων, και μιλώντας για «αναδιαπραγμάτευση του ευρωσυντάγματος». Επίσης, «συνεχίζει να προωθεί τη δραστηριοποίηση του κόμματος μέσα σε διάφορα φόρα και δομές, όπως είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αγνοώντας επιδεικτικά ότι η συμμετοχή του ΓΚΚ στο ΚΕΑ εγκρίθηκε, στη βάση ελλιπούς ενημέρωσης μόλις από το 20% των μελών που έχουν απομείνει».

Οι συντάκτες της «εναλλακτικής διακήρυξης» αναφέρονται αναλυτικά στα πεπραγμένα του ΓΚΚ, ως εταίρου στη σοσιαλιστική κυβέρνηση (1997 - 2002), επισημαίνοντας ότι συναίνεσε σε σειρά αντιλαϊκών μέτρων, όπως είναι η σταδιακή ιδιωτικοποίηση των δημοσίων εταιριών, π.χ. «France Telecom», «Air France», «Autoroutes du Sud κ.ά». Παράλληλα, δεν πέτυχε, όπως διατεινόταν, να ανακόψει τη λήψη μέτρων όπως είναι το «πάγωμα» των μισθών ή των προσλήψεων, οι περικοπές στη συνταξιοδότηση και στην κοινωνική ασφάλιση κλπ.

Οπως υπογραμμίζεται, όλα αυτά τα μέτρα είναι σε ευθυγράμμιση με τις οδηγίες των Βρυξελλών και της ΕΕ, τις οποίες η ηγεσία του ΓΚΚ, υπό το πρίσμα της «νέας ταυτότητας που επιδιώκει να δώσει στο κόμμα, δεν αμφισβητεί στην ουσία τους, αλλά αντίθετα καλλιεργείται η εντύπωση ότι η ΕΕ θα μπορούσε να αλλάξει, ο καπιταλισμός θα μπορούσε να έχει πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Αντίληψη που φαίνεται μέσα από συνθήματα όπως είναι η "ανάγκη υπέρβασης του καπιταλισμού" ή η εμμονή του διαχωρισμού του "οικονομικού νεοφιλελευθερισμού" από το σύστημα του οποίου αποτελεί έκφραση».

Κλείνοντας το κείμενο - διακήρυξή τους, οι υπογράφοντες υπογραμμίζουν ότι τα επιχειρήματα περί «ανάγκης συσπείρωσης όλης της λεγόμενης αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς και περί αναγκαιότητας δημιουργίας ενός «πόλου» απέναντι στην ακροδεξιά του Λεπέν, δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά. Είναι πασιφανές ότι οι επιλογές του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ακόμη και των στελεχών του που αντιτάχθηκαν στο «ευρωσύνταγμα», είναι υπέρ των αντιδραστικών αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ και του κεφαλαίου. Οπως επίσης, είναι περισσότερο από σαφές ότι η ακροδεξιά του Λεπέν και οι αντιλήψεις της ενισχύονται γιατί βρίσκουν «ελεύθερο έδαφος ελλείψει ενός δυνατού λαϊκού κινήματος και μιας ουσιαστικής εναλλακτικής πρότασης». Παραθέτουν, τέλος, σειρά προτάσεων για την αναδιοργάνωση του ΓΚΚ, και σε οργανωτικό επίπεδο, ζητώντας ολική αλλαγή πολιτικής στάσης απέναντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην εσωτερική πολιτική σκηνή.

«Το σύνολο των διαδικασιών της "αλλαγής του κόμματος", οι στρατηγικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί, γυρνούν την πλάτη στην ιστορική ευθύνη του ΓΚΚ στην παρούσα φάση. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να φτιάξει, σήμερα, ένα νέο Κομμουνιστικό Κόμμα έξω από το ΓΚΚ. Αυτό, εκτός των άλλων, θα σήμαινε ότι εγκαταλείπουμε και την εκπληκτική κληρονομιά των αγώνων που έχουν συνδεθεί με το όνομά του, όλα αυτά, δηλαδή, που λειτούργησαν με θετικά αποτελέσματα και στο πρόσφατο δημοψήφισμα για το "ευρωσύνταγμα".

Η ρήξη με τη λογική της "αλλαγής" που ακολουθεί η ηγεσία είναι επιβεβλημένη. Μια τέτοια ρήξη δε θα προέλθει από τις διαφορετικές τάσεις που λειτουργούν ήδη στους κόλπους του κόμματος και ουσιαστικά στηρίζουν την ηγεσία. Δε θα μπορούσε μια τέτοια ρήξη να είναι έργο κάποιων άλλων εκτός των ίδιων των κομμουνιστών. Είναι δική τους ευθύνη, είτε παραμένουν μέλη του κόμματος είτε όχι».