Το λεγόμενο σκάνδαλο των υποκλοπών βρίσκεται ακόμη στο επίπεδο των πολλών υποθέσεων και των λίγων αποδείξεων. Ολοι ξέρουν κι από κάτι που βγήκε στην επιφάνεια χωρίς να αποδεικνύεται με βεβαιότητα. Λέγεται ότι αυτή η δυστοκία οφείλεται σε μία προσπάθεια συγκάλυψης του σώματος του εγκλήματος, ενός σώματος... πάντα αφανούς και... μηδέποτε ευρισκόμενου από τους εργολάβους της σκανδαλοθηρίας.

Η πρώτη περίπτωση αφορά τον περιορισμό της έρευνας και καταστολής στο πλαίσιο του αστικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι οι ρίζες της διαφθοράς δεν καταστρέφονται και ότι η διαφθορά παραμένει ως συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του συστήματος. Αντίθετα, η δεύτερη περίπτωση αφορά την αποκάλυψη των αιτιών στη ρίζα της προέλευσής τους και τη δυνατότητα της καταστροφής τους, δηλαδή βγαίνει από το αστικό πολιτικό πλαίσιο.

Στην παρούσα περίπτωση η Ελλάδα φαίνεται ως παραδομένος χώρος στις καπιταλιστικές πολυεθνικές εταιρίες που δρουν άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ηγεσίες των εθνικών τους κρατών. Οταν π.χ. η ελληνική κυβέρνηση πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεχόταν την αφόρητη πίεση των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και έκλειναν τις συμφωνίες ασφαλείας μαζί τους, παρέδιδε κατ' ουσία θεωρητικά και πρακτικά και την τελευταία εσχατιά της ελληνικής επικράτειας. Η συμφωνία πρακτικά έμπαζε στο παιχνίδι της υλοποίησης τις ισχυρές πολυεθνικές που ελέγχουν ηλεκτρονικά κάθε γωνιά του πλανήτη. Το γεγονός αυτό μαζί με το επίσης γεγονός ότι είναι αδύνατος ο ακριβής προσδιορισμός του ορίου της νόμιμης και παράνομης ηλεκτρονικής παρακολούθησης δείχνει το ανέφικτο μιας αποτελεσματικής αντιμετώπισης της ηλεκτρονικής διαφθοράς στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Περισσότερο μάλιστα όταν παρατηρείται ότι η υπαγωγή της ηλεκτρονικής ανάπτυξης του πλανήτη στο ιδιωτικό κεφάλαιο ισχυρών διεθνών οργανισμών αυξάνει κατακόρυφα την ηλεκτρονική διαφθορά.