Ο μουσουλμανικός κόσμος φλέγεται. Η οργή ξεχειλίζει. Γίνεται σύνθημα, πανό, πυρπόληση, σύγκρουση, αίμα, θάνατος. Στην άλλη πλευρά, γίνεται πρωτοσέλιδο, εικόνα, ήχος και φυσικά, διά μέσου καλοθελητών, φόβος για «όλα όσα μας χωρίζουν». Είναι άλλο ένα επεισόδιο της «σύγκρουσης των πολιτισμών», που πολλοί έσπευσαν να προπαγανδίσουν εδώ και χρόνια; Είναι μια σύγκρουση «δημοκρατίας και θεοκρατίας», όπως υποστήριξαν μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες; Είναι ζήτημα σεβασμού της «ελευθερίας της έκφρασης», όπως ερίζουν κάποιοι; Οι απαντήσεις θα ποίκιλαν, αν το όλο θέμα αποσπαστεί από τη συγκεκριμένα διαμορφωμένη διεθνή πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο, όμως, θα συνιστούσε, μάλλον, διαστρέβλωση.

Ολοι γνωρίζουν ότι ο «νέος εχθρός» που ανακαλύφθηκε, για να δικαιολογήσει τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, είναι η «τρομοκρατία». Είναι, επίσης, γνωστό ότι μεθοδικά η «τρομοκρατία» ταυτίστηκε με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, που έγιναν και οι αποδέκτες των στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη) ή των πολιτικών τους παρεμβάσεων και απειλών (Συρία, Ιράν, Λίβανος).

Κάποιος θα αντιτείνει ότι στις συγκεκριμένες περιοχές έχει εκφραστεί, πιο έντονα, μια «γενικά» αντιδυτική στάση και μια στροφή σε ακραίες ισλαμικές θέσεις. Το γιατί, όμως, δεν κρύβεται στα σκίτσα του Προφήτη. Κρύβεται στις δεκαετίες καταπίεσης και απροκάλυπτης εκμετάλλευσης των λαών αυτών είτε άμεσα από τις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις είτε από τις κυβερνήσεις - υποχείριά τους. Κρύβεται στην ανείπωτη εξαθλίωση και αξιοποίηση της θρησκείας ως εργαλείο κατάπνιξης κάθε αντίδρασης και επιβίωσης των πλέον αυταρχικών καθεστώτων. Κρύβεται στους ποταμούς χρημάτων και εξοπλισμού που χορηγήθηκαν στα πλέον αντιδραστικά ισλαμιστικά στοιχεία προκειμένου να ανατραπούν ή να περιθωριοποιηθούν οι όποιες προοδευτικές δυνάμεις τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι.

Κρύβεται στο καθημερινό αιματοκύλισμα των χωρών που μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης από τις ξένες επεμβάσεις. Στην πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών απέναντι στους Παλαιστινίους, ή στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έναντι του αντίστοιχου του Ισραήλ. Κρύβεται στην επιβολή του σχεδίου για την «Ευρεία Μέση Ανατολή», που «εκδημοκρατίζει» με τα κριτήρια της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας» των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών.

Τα σκίτσα του Προφήτη λειτούργησαν ως σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής από τα συσσωρευμένα εγκλήματα. Και αξιοποιείται, ένθεν, ως μέσο διαχωρισμού των κοινών αιτημάτων και δικαιωμάτων των λαών, ως μέσο αποπροσανατολισμού. «Και η ελευθερία του Τύπου που όλοι σήμερα ευαγγελίζονται», τονίζει ο Ζιαουντίν Σαρντάρ στην «Ιντιπέντεντ», «χρησιμοποιείται πλέον ως εργαλείο καταστολής όσων διαφωνούν με τις κυρίαρχες αξίες. Υπό τις δεδομένες εκρηκτικές συνθήκες στον μουσουλμανικό κόσμο, η δημοσίευση αυτών των σκίτσων δεν ήταν ούτε αθώα, ούτε τυχαία. Ηταν ένα γάντι που ρίχτηκε προς τους μουσουλμάνους υπό τη σκέπη του "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" του Μπους».