Το πάτημα ενός κουμπιού του τηλεχειριστηρίου μάς έφερε πρόσωπο με πρόσωπο. Εγώ στον καναπέ μου κατάκοπη. Εκείνη στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, φρέσκια, περιποιημένη, με ένα σικάτο ακριβό κοστούμι (η τιμή ενός περίπου ανάλογου, σε μια βιτρίνα της οδού Βουκουρεστίου, μου είχε προκαλέσει ίλιγγο), να δηλώνει πως έχει καθαρή συνείδηση και να αποσπά το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού της. Η επιλογή της να «απολογηθεί» για τα πεπραγμένα της ως δημάρχου Αθηναίων σε ένα - όνομα και πράγμα - Μέγαρο, είπε πολλά περισσότερα από όσα είπαν τα χείλη της.

Στο Μέγαρο κι όχι στις φτωχογειτονιές της Αθήνας. Με κοστούμι κι όχι ρούχα β΄ διαλογής απ' αυτά που απλώνονται στις λαϊκές αγορές της Αθήνας. Νύχτα κι όχι στο φως της ημέρας που φωτίζει τις ασχήμιες μιας πόλης την οποία ούτε αγάπησε η κ. Μπακογιάννη, ούτε φρόντισε, ούτε καν θέλει να ξέρει ότι υπάρχει και ούτε την ενδιαφέρει σε τελική ανάλυση. Ενας θώκος ήταν ο δημαρχιακός, ένα συν στο βιογραφικό της, που τον αφήνει για να μεταπηδήσει στον επόμενο και όταν θα εγκαταλείπει κι αυτόν για κάποιον τρίτο, σίγουρα θα δηλώνει και πάλι πως έχει καθαρή τη συνείδησή της...

Η κ. Μπακογιάννη απολογείται στην τάξη της. Κι απέναντί της, ναι, έχει καθαρή συνείδηση, δεν την πρόδωσε, κάθε άλλο... Η κ. Μπακογιάννη και η τάξη της όμως είναι μια ισχνή μειοψηφία και στην Αθήνα. Γιατί Αθήνα είναι ο κόσμος της Κυψέλης, του Βοτανικού, του Μεταξουργείου, του Κολωνού. Οχι του Μεγάρου. Είναι η Αννα, η Μαρία, η Σόνια. Ο Κώστας, ο Νίκος, ο Γιώργος. Αυτοί που κυνηγούν το μεροκάματο και το λάχανο με τη χαμηλότερη τιμή στους πάγκους. Αυτοί που ξαγρυπνούν με τα εξώδικα των τραπεζών ανά χείρας. Αυτοί που αναπνέουν τον μολυσμένο αέρα στην Αχαρνών και την Πατησίων. Ελληνες και ξένοι εργάτες, που μετράνε κάθε μέρα περισσότερες ανάγκες και λιγότερες δυνατότητες να τις ικανοποιήσουν. Αυτοί, που στο μικρό κομμάτι ουρανού που τους αναλογεί από τα ισόγεια και τα υπόγεια, μετράνε τους ήλιους και τα φεγγάρια μιας ζωής στενόχωρης, αλλά περήφανης, με αξιοπρέπεια.

Αυτός ο κόσμος δεν τέμνεται πουθενά με τον κόσμο της κάθε κ. Μπακογιάννη. Είναι αλλού. Σε μέρη που τα mules της κ. δημάρχου δεν μπορούν να περπατήσουν. Σε απόμερες ταβέρνες τραγουδά τους καημούς του, διαβάζοντας στους τοίχους στιχάκια γραμμένα από το ίδιο το χέρι του Ρίτσου, μοιράζεται σαρδέλα στη λαδόκολλα, το ίδιο τραπέζι με αγνώστους, το σαγηνευτικό κελάηδισμα ενός κλαρίνου. Σε στέκια μυστικά συνομολογεί απόφαση και δέσμευση να αλλάξει τη ζωή του, αλλάζοντας τον κόσμο. Σε δρόμους γνωστούς όπου κάνει τη δέσμευση πράξη. Ο κόσμος μας είναι πολύ ωραίος, κ. Μπακογιάννη. Και θα γίνει καλύτερος όταν πάρει απόφαση να ξεφορτωθεί εσάς και ό,τι εκπροσωπείτε. Οταν κάνει τα παντός είδους Μέγαρα εστίες της δικής του εξουσίας, του δικού του πολιτισμού, της δικής του αισθητικής.