Απειλητικός ο κίνδυνος να μουδιάσει ο κόσμος, να εξουδετερωθεί, να μπει στην μπάντα. Μέσα στην αμηχανία, τη σύγχυση, την πείνα, την ανημπόρια μπορεί να τραφεί ο φόβος, η απογοήτευση, η απελπισία, η απραξία, που όλα μαζί οδηγούν στην υποταγή και στο θάνατο. Πολύ περισσότερο που η υποχώρηση του Σοβιετικού Στρατού συνεχίζεται... Η απαντοχή δοκιμάζεται, η κρίση μπαίνει σε διλήμματα. Αναπολήσεις της παλιάς πολιτικής ζωής στη χώρα, η άκριτη προσήλωση στις ηγεσίες του παλαιοκομματισμού συγκλονίζουν τις συνειδήσεις αμέτρητων χιλιάδων Ελλήνων πατριωτών. Ακούγονται εκρήξεις αγανάκτησης, οργής, βρισιές, κατάρες καυστικές. Μούντζες με απίθανους χαρακτηρισμούς προς τους... μεγαλειότατους και υψηλότατους λιποτάκτες -προδότες- βασιλιά, πρωθυπουργό, κυβέρνηση, στρατηγούς και τους συμβιβασμένους ρασοφόρους... ιεράρχες. Μετάνοιες με πύρινη αυτοκριτική.

Και ήταν αυτή η ντροπή για το τσαλάκωμα της εθνικής αξιοπρέπειας που το ΚΚΕ καναλιζάρισε με το γράμμα του φυλακισμένου αρχηγού του το Οχτώβρη του '40 και σε συνέχεια με το ΕΑΜ στον εθνοσωτήριο δρόμο της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Για να χιμήξει ο λαός μας πραγματικά σαν λιοντάρι στο Αλβανικό Μέτωπο και στο Μέτωπο ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας.

Από το Μάη του '41 μια είδηση κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα: κρατούμενοι κομμουνιστές που η... ελληνική κυβέρνηση παρέδωσε στους εισβολείς, δραπέτευσαν από ξερονήσια, φυλακές, κρατητήρια, νοσοκομεία. Βγήκαν, προς στιγμή, από την παρανομία και όσοι λίγοι είχαν ξεφύγει τις συλλήψεις επί δικτατορίας Μεταξά και αντάμωσαν με τους πρώην κρατούμενους. Το ΚΚΕ ανασυγκροτείται και ρίχνεται στη μάχη.

Πέρασαν, ωστόσο, πάνω από τεσσεράμισι μήνες και οι χιτλερικοί φονιάδες φτάσανε μπροστά στη Μόσχα και σχημάτισαν ημικύκλιο γύρω της. Και ήρθε η παραμονή της αξέχαστης 24ης επετείου του Μεγάλου Οκτώβρη. Οι παρελάσεις μονάδων του Κόκκινου Στρατού σ' αυτές τις επετείους είχαν γίνει στο μεσοπόλεμο παγκόσμιο θέαμα.

Εκείνη τη νύχτα, προς την 7η του Νοέμβρη του 1941, ζήτημα ήταν αν την κοιμήθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι στις σκλαβωμένες χώρες της Ευρώπης. Αγρυπνα όλα τα φτωχόσπιτα της εργατιάς και όλων των σκλάβων. Στις λαϊκές συνοικίες, σε εργοστάσια, εργαστήρια, σχολεία, σε χωριά, σπίτια, σε κρύπτες βολεύονται ραδιοφωνάκια. Αναζητούν τα «ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ». Λίγες μέρες πριν εγκαινιάστηκαν οι έξι καθημερινές ελληνικές εκπομπές του ραδιοσταθμού της σοβιετικής πρωτεύουσας.

Ενα ερώτημα συνέχει τα εκατομμύρια των δουλευτάδων της Ευρώπης και όλου του κόσμου: Θα γίνει αύριο η παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας; Τη χωρίζει απόσταση βολής τηλεβόλου από το Μέτωπο. Το ραδιόφωνο στην κατακόμβη της «Λαϊκής Φωνής», λίγο έξω απ' το χωριό Φίλυρο, συλλαμβάνει το παγκόσμιο αισθητήριο για τη μάχη των μαχών: Αν γίνει η παρέλαση, η Μόσχα κρατάει, η Μόσχα θ' αντέξει, η Μόσχα θα νικήσει!

«Βνιμάνιε, βνιμάνιε»! Προσοχή, προσοχή, ακούγεται η υπερκόσμια φωνή που μεταφέρει ακαριαία την επικαιρότητα σ' αυτό το τετράγωνο υπόγειο της ελληνικής γης. Ολοι στυλώνουν τα μάτια στον υπεύθυνο διαισθανόμενοι κάτι το πολύ έκτακτο. Στο πρόσωπό του περιμένουν να δουν τις αντιδράσεις από την αντανάκλαση της φωνής, που σήμαινε ότι η Μόσχα εξακολουθεί να είναι η πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ενωσης και είναι σε θέση να σημειώσει την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης με δημόσια στρατιωτική επίδειξη! Μικρή εναγώνια παύση...

«Κρεμλιόφκισε κουράντι (τα ρολόγια του Κρεμλίνου) - ξανακούγεται ο Λεβιτάν- σε λίγο θα σημάνουν τη δέκατη ώρα Μόσχας!».

«Οι ηγέτες του Κόμματος και της κυβέρνησης ανέρχονται στο Μαυσωλείο του Λένιν» - Πάλλει η φωνή του Λεβιτάν. «Ο φρούραρχος της Μόσχας δίνει αναφορά στον υπουργό Στρατιωτικών και τον πληροφορεί ότι η φρουρά είναι έτοιμη για την παρέλαση»- ο Λεβιτάν ανεβάζει τη φωνή του σε υψηλότερες οκτάβες! Αντηχεί το ποδοβολητό των αλόγων των δύο στρατηγών στη γρανιτοστρωμένη απέραντη Κόκκινη Πλατεία.

Ο πιο ανυπόμονος, ο Θεοδόσης, δε βαστάει: Λες να κάνουν κάτι οι φρίτσιδες και βομβαρδίσουν την παρέλαση; Μόλις είκοσι χιλιόμετρα απέχουν από το κέντρο της Μόσχας!

Οι σάλπιγγες μεταδίδουν το παράγγελμα: «Σλούσιαϊτε βσε» (Ακούτε όλοι). Κι αμέσως μετά στο μικρόφωνο ο αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Εκθαμβοι και σαγηνευμένοι από τη φωνητική μαγεία του Λεβιτάν οι υπόγειοι αγωνιστές σφίχτηκαν μεταξύ τους, ανυπόμονοι ν' ακούσουν στραταρχικούς πύρινους λόγους, κεραυνούς που θα κάψουν τους επιδρομείς.

«Νταραγκίε Ταβάρισι, σαατέτσεσβενικι, ντρουζιά»- άρχισε το λόγο του εκείνος, ενώ το μικρό ακροατήριο αναδεύει αμήχανο. Μην ξεχνάτε, παρατηρεί ο υπεύθυνος, ότι ο αρχηγός έχει γκρουζίνικη προφορά.

«Τούτη τη στιγμή στην Κόκκινη Πλατεία μπαίνουν οι πρώτες φάλαγγες των σιβηριανών μεραρχιών που μόλις κατέφθασαν»- τους μαζεύει πάλι γύρω απ' το ραδιόφωνο ο Λεβιτάν και προσθέτει: «Περνούν μπροστά από το Μαυσωλείο του Λένιν και τραβούν κατ' ευθείαν στο μέτωπο»!

Ολοι ριγούν. «Τώρα πια δεν έχει, θα τους φάμε» - κάνει ο Τάκης ο παλαιστής τρίζοντας τα δόντια και λυγίζοντας το χέρι από τον αγκώνα στη γνωστή προσβλητική χειρονομία: «Να, Χίτλερ, που θα δεις Μόσχα...».

Η μνημειώδης αυτή φράση, ειπωμένη από τον Λεβιτάν, ράγισε τα πρόσωπα των μελών του υπόγειου συνεργείου. Κι αγρίεψαν όταν τους ειπώθηκε πως οι χιτλερικοί είχαν επισημάνει από νωρίς τις οδυνηρές γι' αυτούς συνέπειες των εκπομπών, με τις εκφωνήσεις του Λεβιτάν. Ιδιαίτερα, στα πρόθυρα της Μόσχας, η φωνή του έκανε μεγάλη θραύση. Υστερα από κάθε ανακοίνωση ή διαταγή του Γενικού Επιτελείου και του αρχιστρατήγου, που τις εκφωνούσε ο Λεβιτάν, οι χιτλερικοί παρά και τη δική τους ανδρεία, δε συναντούσαν απλούς, συνηθισμένους στρατιώτες, υπερασπιστές της πατρίδας τους, αλλά μυθικά, υπερφυσικά όντα που πολεμούσαν και όταν ήταν ετοιμοθάνατοι και όταν αιμορραγούσαν απ' τα τραύματά τους και με κάποιο χέρι ή με το στόμα μπορούσαν ακόμα να σφίξουν ή να δαγκώσουν το λαιμό του Φριτς, με τη σκληράδα του βλέμματός τους, με τις σουβλερές βρισιές τους κι ας μην ξέρανε ρούσικα οι άλλοι. Κι όταν έπεφταν, με τα πτώματά τους, τους έφραζαν το δρόμο προς τη Μόσχα!

Λύσσαξαν οι ηγήτορες του χιτλερικού στρατηγείου. Κι αμέσως βγάζουν και μοιράζουν σ' όλο το μέτωπο της Μόσχας αμέτρητες προκηρύξεις με τη φωτογραφία του Λεβιτάν και με εντολή στους στρατιώτες, μόλις μπουν στη Μόσχα, να τον αναζητήσουν και να τον φέρουν ζωντανό ή πεθαμένο! Αλλά, όπως δεν μπήκαν στη Μόσχα, έτσι δεν είδαν κατά πρόσωπο τον απαράμιλλο Λεβιτάν.

Πολλοί δημοσιογράφοι έγραψαν διάφορα γι' αυτόν το χαρισματικό άνθρωπο. Κάποιος, μάλιστα, τον σύγκρινε, από άποψη σημασίας ως προς την αποτελεσματικότητα της επίδρασης των εκφωνήσεών του, με μια μηχανοκίνητη μεραρχία. Παρά τη σοβαρότητα της πρόθεσης, η σύγκριση απέχει πολύ από το να «ζυγίσει» το φαινόμενο Λεβιτάν. Γιατί η φωνή του δε χωρούσε στο στρατιωτικο-μαθηματικό μέγεθος μιας μεραρχίας. Μέσα απ' τη φωνή του ακουγόταν η απόφαση όλου του σοβιετικού λαού και στρατού. Ηταν η φωνή των αντιφασιστών όλου του κόσμου.