Εχουμε ξαναγράψει για τις προσεγμένες και καλαίσθητες εκδόσεις «Αγρα» του Σταύρου Πετσόπουλου, που θυμίζουν παλιές καλές εποχές του βιβλίου.

Η συλλογή της Αλεξάνδρας Πλαστήρα, γεμάτη λυρισμό, αγγίζει και το περιβαλλοντικό πρόβλημα, ακούσια ή εκούσια, δεν έχει σημασία. Η ομορφιά της φύσης, της υπαίθρου, νιώθεις να σε αγκαλιάζει και να σε παρασύρει.

Η Α. Π. σε όμορφες εικόνες κεντάει τον καμβά της ποίησης σε απλό, στρωτό λόγο, χωρίς να προσπαθεί να εντυπωσιάσει. «Πόσο καθαρά βλέπουμε / παρά την αδιάκοπη λήθη /».

Κάποτε ερωτική, συγκρατημένη, όμως χαράζει εικόνες ανθρωπιάς:

«Οι καλοί τρόποι κρύβουν τον πόνο μου / Πού είσαι άραγε / και πόσο θα κρατήσει αυτό / Θα έλεγα όχι πια / μα λέω / όχι ακόμα /... Σήκωσες τον βαρύ δυόσμο / ν' ανασάνει το χώμα / και για ν' ακούσεις / μονάχα νερά ακούγονται» (Εκδόσεις «Αγρα»)

Ποίηση προσωπική. Γραφή προσεγμένη με λόγο αφαιρετικό, όπου η ουσία πέφτει στη λέξη. Τη λέξη, που η Αλίνα Κρίτα έχει σμιλέψει με περισσή φροντίδα. Η ποιήτρια βρίσκεται στο επίκεντρο της θεματικής της και από εκεί κινεί τα νήματα με ευρηματικό τρόπο. Το αποτέλεσμα θετικό.

Η «Απόδραση στους ασημένιους ελαιώνες» έχει επιτευχθεί.

Η Α. Κ., ποιήτρια στις φλέβες της, μοιράζεται με τον αναγνώστη τις αγωνίες και απορίες της. Ωστόσο επιχειρεί μ' επιτυχία την έξοδό της και με κάποιες κορόνες αντιμετωπίζει τα τεκταινόμενα.

«Ηξερα ότι έρχεσαι από μακριά / και αποτελούσες εξαίρεση, / απ' όπου έρχομαι κι εγώ / και δεν παλινδρομώ. / Εκούσια και ανέκκλητη απέλευσις».

Η Α. Κ. είναι ανθρώπινη, χωρίς να το προσπαθεί. Γι' αυτό και δεν κρύβεται σε ποιητικά τεχνάσματα. Αντίθετα αφήνεται στις ευαισθησίες και τον αυθορμητισμό της.

Κόρη του θεατράνθρωπου Θόδωρου Κρίτα, η Αλίνα Κρίτα έχει δική της ποιητική φωνή.

(Εκδόσεις «Νέα Σύνορα»)

Αισθαντικός ο Β. Χ. καταθέτει μιαν αξιόλογη συλλογή, με τίτλο «Ο Σύμμαχος Χρόνος».

«Μ' έπεισαν πια οι καιροί / τον χρόνο να αγγίξω / και να τον κάνω σύμμαχο». Ολιγόστιχα ποιήματα, που σηματοδοτούν τη λυρική διάθεση του ποιητή, την ευαίσθητη τοποθέτησή του μέσα στον κοινωνικό περίγυρο. Αποφθεγματικός, συμβολικός, ο Β. Χ. έχει κατασταλάξει στην ποίηση και στην τεχνική της, αν και βρίσκεται ακόμη στην αρχή. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι η πρώτη του παρουσία, αφού καμιά ένδειξη δεν μας πιστοποιεί το αντίθετο.

Εντονη η φωνή του Β. Χ. τον καθιερώνει στην οικογένεια της ελληνικής ποίησης.

«Τα κυπαρίσσια δεν με σκιάζουν / στον κήπο των νεκρών. / Είναι η σιωπή / που με σκοτώνει».