Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν

Στο επίπεδο του περιεχομένου, η ταινία κινείται σε δυο άξονες. Δυο άξονες που, παρότι δείχνουν να κινούνται παράλληλα, τελικά, θα ανταμώσουν σε έναν. Στην αγωνία του δημιουργού να συλλάβει την πραγματικότητα και, στη συνέχεια, να τη μεταφέρει στους αποδέκτες, με «άρτιες καλλιτεχνικές εικόνες προσιτές στον άνθρωπο».

Το 1959, ο Τρούμαν Καπότε, γνωστός και δοξασμένος συγγραφέας, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, αρθρογράφος και, πάνω απ' όλα, πρόσωπο της επικαιρότητας, ομοφυλόφιλος και εκκεντρικός, άνθρωπος που θέλει τα πάντα να γυρίζουν γύρω του, που έχει υψηλές γνωριμίες και μπαινοβγαίνει με άνεση στο Λευκό Οίκο, διαβάζει στην εφημερίδα ότι στο Κάνσας της Αμερικής έγινε ένα στυγερό έγκλημα. Δυο νεαροί άντρες εισέβαλαν σε ένα απομονωμένο σπίτι και αφού ξεκλήρισαν ολόκληρη την οικογένεια (πατέρα, μάνα, δύο παιδιά), πήραν ...12 δολάρια και εξαφανίστηκαν. Ο «παράξενος» συγγραφέας φτάνει, μαζί με τη φίλη του και βοηθό του, στον τόπο του εγκλήματος για να μάθει περισσότερα και να γράψει ένα άρθρο. Εκεί, όμως, διαπιστώνει, πως ένα έγκλημα δεν είναι ποτέ απλώς ένα έγκλημα. Αξία έχουν όλα αυτά που κρύβονται πίσω του. Οι αιτίες που οπλίζουν τα χέρια, που αποκτηνώνουν τον άνθρωπο και, τελικά, τον κάνουν δολοφόνο.

Ο Τρούμαν Καπότε διαπιστώνει πως το «θέμα» του δε χωράει σε ένα άρθρο. Αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο. Αλλά και το βιβλίο του φαίνεται λίγο. Το «χρονικό» ενός εγκλήματος δεν απαντάει στην πραγματικότητα, αλλά ούτε και στις δικές του συγγραφικές ανησυχίες. Τελικά, καταλήγει, πως πρέπει να γράψει ένα μυθιστόρημα για ένα αληθινό γεγονός, το οποίο μυθιστόρημα, όμως, πρέπει να διατηρήσει ακέραιες τις λογοτεχνικές του αξίες. Πράγματι, γράφει το γνωστό και πολυδιαβασμένο «Εν Ψυχρώ».

Το «Εν Ψυχρώ», που περιγράφει το έγκλημα του Κάνσας (γυρίστηκε και ταινία), δε σημάδεψε μόνον τον συγγραφέα (μετά από αυτό ο Τρούμαν Καπότε δεν ξανάγραψε άλλο μυθιστόρημα, ενώ από τη «συγκίνηση» και την «ένταση», χώθηκε βαθύτερα στο αλκοόλ που, τελικά, και τον σκότωσε), σημάδεψε και την αμερικανική λογοτεχνία, η οποία, για πρώτη φορά, είδε πως μπορεί να απαλλαγεί από τη μυθοπλασία και να χρησιμοποιήσει αληθινά γεγονότα στα έργα της. Εκείνη τη στιγμή, ο Τρούμαν Καπότε συνειδητά ή ασυνείδητα, φέρνει τα πάνω κάτω στην αμερικανική λογοτεχνία! Οι συγγραφείς, πια, αν θέλουν, θα έχουν την ίδια τη ζωή σαν (αστείρευτη) πηγή έμπνευσης!

Η ταινία με «μαγικό» τρόπο, ωσάν να ξεδιπλώνεται εκείνη τη στιγμή η αλήθεια και όχι ότι κάποιος τη γνωρίζει και τη διηγείται, σιγά - σιγά, με επιμονή και φαντασία, με μελετημένες σκηνές και εκφραστικά πλάνα, με λειτουργικό στήσιμο της μηχανής, «μπλέκει» τον συγγραφέα με το έγκλημα και τους δυο δολοφόνους, με τον έναν από τους οποίους ο συγγραφέας θα δημιουργήσει μια «ιδιαίτερη» σχέση. Το «δράμα» πότε παίζεται από τη μεριά του συγγραφέα και πότε από τη μεριά του δολοφόνου. Και ενώ ο κινηματογραφικός φακός φαίνεται να ψάχνει (με διαλεκτικό τρόπο) το παρελθόν του δολοφόνου, την ίδια στιγμή αποκαλύπτει και το παρελθόν του συγγραφέα. Οι ομοιότητες του δράστη και του αφηγητή είναι σατανικές. Και οι δυο είναι αποτέλεσμα του ίδιου οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος. Και οι δυο συμπεριφέρονται ακραία! «Είμαστε αδέρφια», λέει στον δολοφόνο ο Τρούμαν Καπότε. «Από το ίδιο σπίτι φύγαμε. Εσύ άνοιξες την πίσω πόρτα και εγώ την μπροστινή»! Με άλλα λόγια, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει αντίστροφα.

Το σημαντικό, λοιπόν, στην ταινία είναι η ομολογία της, η οποία δεν είναι φωναχτή, αλλά βγαίνει από τα «σπλάχνα» της, ότι οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές τους είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού περιβάλλοντος και όχι κάποιας μοίρας που τον έναν τον κάνει συγγραφέα και τον άλλον δολοφόνο. Τα εγκλήματα ή οι άλλες ακραίες συμπεριφορές (πρόκληση, αλαζονεία, εγωισμός, κλπ.), είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών σχέσεων. Του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Και, πιστεύω, ότι εκείνο που έσπρωξε τον Τρούμαν Καπότε βαθύτερα στο αλκοόλ, δεν ήταν τόσο ο έρωτάς του για το δολοφόνο, αλλά η ανακάλυψη της αλήθειας. Οτι, δηλαδή, η οικογένεια (ο Καπότε είχε προβλήματα από την οικογένειά του), είναι ένα μέρος μόνον του προβλήματος. Δεν είναι ολόκληρο το πρόβλημα, όπως πίστευε πριν. Η μεγαλύτερη οικογένεια, η κοινωνία, το σύστημα τελικά, είναι ο κύριος ένοχος. Αυτό όπλισε τον ήρωά του, αυτό έκανε και εκείνον, ένα χαρισματικό και ταλαντούχο άτομο, να συμπεριφέρεται σαν ανθρώπινη καρικατούρα. Μια τραγική ομοφυλόφιλη καρικατούρα. Ενα πληγωμένο αγρίμι. Και, τελικά, τον οδήγησε και στο θάνατο.

Πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ο οποίος κατόρθωσε το ακατόρθωτο! Να εικονογραφήσει άριστα εξωτερικά τον Τρούμαν Καπότε (αλαζόνα, εκκεντρικό, «παιχνιδιάρη»), ενώ παράλληλα, το ίδιο άριστα, να αποκαλύψει όσα «εσωτερικά» ο ίδιος ο συγγραφέας, ποτέ δεν αποκάλυψε (πόνο, σπαραγμό, για τη ζωή του και το «θέατρο» που έπαιζε, για να μην αποκαλυφθεί πως πονάει)! Ο Χόφμαν δικαίωσε όλες τις συμπεριφορές του Τρούμαν Καπότε!

Παίζουν: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Κάθριν Κίνερ, Κλίφτον Κόλινς, Κρις Κούπερ.