Στις 26 Δεκέμβρη του 1943 ο ελληνικός λαός έχανε έναν από τους μεγάλους μπροστάρηδες της ελληνικής διανόησης (1882-1943). Το πλούσιο διαλεκτικό, ιστορικό έργο του είναι μνημειώδες - ως εργαλείο για την προώθηση των οραμάτων της εργατικής τάξης. Καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση και ανάπτυξη του ΕΑΜ έπαιξε το λαϊκό βιβλίο - μπροσούρα που έγραψε ο Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» (1942). Εγινε το «πιστεύω» κάθε αγωνιζόμενου ΕΑΜίτη. Η λαμπρή και υπέροχη ιστορία της Εθνικής Αντίστασης βρήκε τον εκφραστή της μέσα απ' λογοτεχνικά, παιδαγωγικά, φιλοσοφικά, πολιτικοκοινωνικά δοκίμια, βιβλία και άρθρα του. «Η τριλογία του πολέμου», «Τα σημερινά προβλήματα του ελληνισμού» (1944), το «Εθνος και γλώσσα» (1922), «Η κρίση του δημοτικισμού» (1923), «Ενας άταφος νεκρός - Μελέτες για το εκπαιδευτικό» σύστημα» (1927), «Η διακήρυξη στους νέους φοιτητές» (1933), «Η Οκτωβριανή Επανάσταση και το εθνικό πρόβλημα» (1943), «Τα σταφιδικό ζήτημα» (Αρθρο στο «Ριζοσπάστη» 1936), «Τα παιδαγωγικά άρθρα και σημειώματα» (1938), «Η φιλοσοφία του Χέγκελ» (1931), «Αντ. Γαβριήλ, δημοδιδασκάλου, οι χοίροι υίζουσιν» (1921), είναι εμπνευσμένα από τις φιλοσοφικές απόψεις της διαλεκτικής και του ιστορικού υλισμού - όπως αναφέρει ο θρυλικός «μπάρμπα - Κώστας» της ποίησης, Κ. Βάρναλης: «Η τριλογία του πολέμου - είναι το μοναδικό βιβλίο στην Ιστορία της Ελληνικής Σκέψης. Μοναδικό για την επιστημοσύνη του, την τετράγωνη λογική του, το ρεαλισμό του και τη διαλεκτική του». Η κοινωνιολογική, παιδαγωγική του γραφή, ταρακούνησε τη συντηρητική - αντιλαϊκή άρχουσα τάξη του κεφαλαίου, το ακαδημαϊκό κατεστημένο.

Μια διαλεκτική που σφυρηλατήθηκε από τη ζωή και τη δράση ενός μεγάλου λαϊκού διανοητή. Αποκάλυψε ότι δεν μπορεί να υπάρξει αταξική παιδεία όπως πλήθος συντηρητικών κύκλων έλεγαν. Διώχθηκε από τους συντηρητικούς, τη δικτατορία του Πάγκαλου (1926) για τις πανανθρώπινες σοσιαλιστικές ιδέες. Η μοναρχοφασιστική δικτατορία του Μεταξά (Αύγουστος 1936) τον διώκει και τον εξορίζει (Ανάφη, Ακροναυπλία, Σαντορίνη). Πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ ορθώνοντας το ανάστημά του μέχρι το τέλος. Δίπλα στα λαϊκά προβλήματα στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής, πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ: για λευτεριά, ανεξαρτησία - λαϊκή κυριαρχία.

Η κομματικότητα του Δ. Γληνού: «αφομοίωσε πλέρια τις τρανές αρετές του κομμουνιστή. Ούτε ίχνος ατομικισμού δεν ξεχωρίζει στο Γληνό. Είναι υπόδειγμα στην ομαδική συνεργασία. Δέχεται με ευχαρίστηση την κριτική. Πειθαρχικός στρατιώτης του Κόμματος, είναι άφοβος στους κινδύνους που τον απειλούν σε κάθε στιγμή. Ετοιμος πάντα για την υπέρτατη θυσία. Αδιάλλακτος στην εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος. Είναι ποτισμένος ολόκληρος με την κομματικότητα, που δίνει η βαθιά πίστη σ' ό,τι το Κόμμα ενσαρκώνει, είναι φορέας της προόδου της Ελλάδας, της εθνικής και πολιτικής λευτεριάς, του νεοελληνικού πολιτισμού. Σ' αυτήν την πυρωμένη ατμόσφαιρα της πλούσιας δράσης πέθανε ο Δ. Γληνός. Η ζωή και ο θάνατός του διατρανώνουν ότι κάθε έντιμος άνθρωπος, ότι κάθε ειλικρινής διανοούμενος, ότι ολόκληρη η ελληνική νεολαία έχουν θέση μόνο μέσα στις πανανθρώπινες ιδέες του ΚΚΕ. Η δράση του Γληνού είναι υπόδειγμα...» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση»). Ο σπουδαίος κομμουνιστής, φιλόσοφος και παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός παραμένει ζωντανό ιστορικό σύμβολο. Υπήρξε διανοούμενος της μαρξιστικής αισθητικής και κριτικής σκέψης στην Ελλάδα, «κόκκινη σημαία» για τον άνθρωπο στην πρωτοπορία των λαϊκών αγώνων.