Τα παραπάνω ισχύουν και σήμερα. Ιδιαίτερα σήμερα, που έχω μια σφαιρικότερη εικόνα της εγχώριας παραγωγής, αφού έχω δει σχεδόν το σύνολο των ελληνικών ταινιών της περασμένης χρονιάς...

Η ταινία του Κυριάκου Κατζουράκη «είναι μια δυνατή κινηματογραφική πρόταση, που αξίζει να περνάει τις πόρτες ενός φεστιβάλ και να δικαιώνεται απ' αυτό. Κυρίως, αξίζει να μπαίνει στις αίθουσες, να φτάνει στον θεατή. Κάθε στιγμή της, δείχνει, πως οι άνθρωποι, οι λέξεις, τα μικρά κομμάτια και το σύνολο της ιστορίας που διηγείται, δεν τοποθετήθηκαν τυχαία στο "κάδρο". Ο σκηνοθέτης είναι σκεπτόμενο άτομο. Και μόνον οι μουσικές επιλογές του και τα συναισθήματα που αυτές εκφράζουν, αποδεικνύουν πως όλα στην ταινία ήταν προμελετημένα», συμπλήρωνε η κριτική μου από τη Θεσσαλονίκη.

Η Τέχνη είναι μια πηγή συγκίνησης και γνώσης. «Η ταινία του Κατζουράκη βγάζει και συγκίνηση και γνώση. Ο δημιουργός δεν κλείνεται στον εαυτό του. Ανοίγεται διάπλατα στον κόσμο. Στην ταινία του ακούγονται "προσωπικές" ιστορίες, που όμως είναι κομμάτια της μεγάλης ιστορίας του κόσμου! Της αγωνίας του κόσμου. Είναι στιγμές στην ταινία, και δεν είναι λίγες αυτές, που νιώθεις να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Γλυκαίνεις, γιατί βλέπεις και ακούς πράγματα που σε μαλακώνουν και σε προβληματίζουν. Και παρότι παρακολουθείς ένα δράμα (η ταινία είναι σκληρή, πονάει), νιώθεις αρκετά ευτυχισμένος. Γιατί μπόρεσες μέσα από τις εικόνες να επικοινωνήσεις με την αγωνία ενός δημιουργού».

Θα ξανασημειώσω τη φράση της Ιρίνα στον αδερφό της, «μη βρίζεις τον πατέρα, έκανε ό,τι μπόρεσε» (πρόκειται για πατέρα αγωνιστή), η οποία δείχνει το ιδεολογικό στίγμα, αλλά και το σεβασμό του σκηνοθέτη στην ιστορία μας.

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Εκάβη Ντούμα, Μαρία Ζορμπά, Αλέκα Παΐζη, Νίκος Καραθάνος, κ.ά.