Είναι κοινός τόπος να ειπωθεί ότι αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα έμβια όντα είναι η εργασία. Ο χρόνος, οποιασδήποτε διάρκειας, πραγμάτωσής της και όλα τα αγαθά που παράγονται, γεωργικά, βιομηχανικά ή και διαμέσου των υπηρεσιών, δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, ή το τέρμα της καταβαλλόμενης ενέργειας, αλλά γίνεται και αφετηρία για την εξέλιξή τους. Οι κλάδοι της ανθρώπινης δημιουργίας είναι τόσοι όσοι και οι ασχολίες του ανθρώπου, από την εμφάνισή του στη γη μέχρι σήμερα, που μπορούμε να διακρίνουμε ή να μελετήσουμε.

Οι απεργίες, με την έννοια που τους αποδίδουμε σήμερα, εμφανίζονται για πρώτη φορά το Δέκατο Εβδομο αιώνα. Οταν οι εργάτες είδαν τις πρώτες μηχανές, σκέφτηκαν ότι αυτές θα αχρήστευαν τα χέρια τους και τις κατέστρεψαν. Ωστόσο, η πρώτη οργανωμένη απεργία σημειώθηκε στην Αμερική το 1740. Την πραγματοποίησαν οι αρτεργάτες, εγκαταλείποντας ομαδικά τη δουλιά τους. Και ο άρτος δεν είναι μόνο του φτωχού, αλλά και του πλούσιου. Και οι πλούσιοι δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια. Στη δική μας πατρίδα οι πρώτες απεργίες έγιναν τα χρόνια 1879 - 1883 στο νησί της Σύρου, κατά την τότε κρίση που περνούσε η πρώτη εμπορική και ναυτική πόλη.

Ομως, εκείνη που δεν ξεχνώ είναι η ταινία του Σεργκέι Aϊζενστάιν, με τον τίτλο «Απεργία», που ήταν ένα αντιπροσωπευτικό έργο όχι μόνο της διάνοιας του δημιουργού της, αλλά της οργάνωσής της και της πολιτικής της διάστασης.

Την παρακολούθησα - πάλι και πάλι - σαν ύψιστο κινηματογραφικό δημιούργημα, σε αντίστοιχες σπουδές, με τον αγγλικό τίτλο «Strike» ή τον σουηδικό «Strejk» που εκτός από απεργία σημαίνει και στις δυο γλώσσες: χτύπημα. Μακάρι να ήξερα τη λέξη και στα ρωσικά.