Διάλογο «μακράς απάτης» και όχι «μακράς πνοής», όπως τον ονομάζει, στήνει η κυβέρνηση της ΝΔ. Η συγκρότηση της Επιτροπής Μελέτης του Ασφαλιστικού που ανακοίνωσαν μεσοβδόμαδα οι υπουργοί Οικονομίας και Απασχόλησης, η οποία δήθεν θα μελετήσει το πρόβλημα επιβεβαιώνει απλώς ότι η ΝΔ μένει σταθερά προσηλωμένη στην αντιασφαλιστική της πολιτική. Οπως και την τριετία 1990 - 1993 με τους αντιασφαλιστικούς νόμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως τη διετία που πέρασε, με κορυφαίο παράδειγμα το νόμο για τα Ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων, έτσι και τώρα η ΝΔ, σχεδιάζει μια νέα γενικευμένη επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Ηδη, η φιλολογία που ανέπτυξαν το προηγούμενο διάστημα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, κάνει καθαρό ότι στο στόχαστρο μπαίνουν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Μεταξύ αυτών, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, το ύψος των συντάξεων, οι συντάξεις των γυναικών και ειδικότερα των εργαζόμενων μητέρων, το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών (ΒΑΕ). Που σημαίνει ότι θα εξισωθούν προς τα πάνω τα όρια ηλικίας συντάξεων των γυναικών, άλλωστε υπάρχει αυτή η δέσμευση στην ΕΕ, ενώ θα αρχίσει η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεσμεύεται και πάλι ότι θα επιταχύνει την εφαρμογή στην πράξη των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και προπαντός του 3029 γνωστού και ως νόμο Ρέππα. Που σημαίνει ότι μετά τους τραπεζοϋπαλλήλους, σειρά παίρνουν τα «ειδικά Ταμεία» κυρίως των πρώην ΔΕΚΟ, τα οποία μέχρι 31/12/2007 θα ενταχθούν στο ΙΚΑ ΕΤΑΜ, αλλά και τα επικουρικά Ταμεία μέσα από τη διαδικασία της «ενοποίησης». Και βέβαια από την ίδια ημερομηνία, πάλι ως απόρροια του ίδιου νόμου θα αρχίζουν να μειώνονται συντάξεις μεγάλων κατηγοριών εργαζομένων (ΔΕΚΟ, Δημόσιο) από το 80% στο 70%.

Καταστροφικές θα είναι οι συνέπειες για τη νέα γενιά εργαζομένων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τον 2084 του 1992, οι νέες εργαζόμενες θα βγαίνουν στη σύνταξη στα 65 χρόνια, ενώ με τον νόμο 3029/2002 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης ανέβηκε στα 67 χρόνια, έστω και αν περιβλήθηκε με το χαρακτήρα του εθελοντικού. Η ανεργία που μαστίζει τις νέες γενιές, η υποαπασχόληση, η ανασφάλιστη εργασία που αυξάνεται, προεξοφλούν ότι αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως μια «επιλογή» θα γίνει υποχρεωτικό. Είτε για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην ελάχιστη σύνταξη (με τα 4.500 ένσημα), είτε για να βελτιώνεται το επίπεδο των συντάξεων που έχουν πέσει σε ανυπόφορα επίπεδα και που έτσι και αλλιώς θα χειροτερεύουν τα επόμενα χρόνια.

Αρα, γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση θα πορευτεί σε δύο παράλληλους δρόμους: Από τη μια θα βάζει σε ισχύ, όλο το αντιασφαλιστικό πλέγμα του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη μέχρι το τέλος της τετραετίας θα διαμορφώσει το «κατάλληλο κλίμα», για να έρθει να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε όρθιο στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις των τελευταίων χρόνων. Θα χτίσει πάνω στα ίδια θεμέλια που οικοδόμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ως εκ τούτου, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα διαφορετικό, τίποτα καινούριο από τις μελέτες των Επιτροπών, από τη διαδικασία των διαλόγων.

Πολύ περισσότερο, που η ΝΔ δεν αποδεικνύεται μόνο καλός εκτελεστής της διαθήκης που άφησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά αντιγράφει και τις μεθοδεύσεις του. Αποδεικνύεται άριστος μαθητής των προκατόχων της, γιατί ακριβώς υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, έχει τις ίδιες επιδιώξεις.

Ετσι, όπως μια δεκαετία πριν, η κυβέρνηση Σημίτη προετοίμασε αυτό που θα ακολουθούσε με την περίφημη Επιτροπή Σπράου, τώρα η κυβέρνηση Καραμανλή «σεμνά και ταπεινά» χαράζει το σχέδιό της με την Επιτροπή Μελέτης που ανακοινώθηκε. Σκοπός τους, μέσα από τις μελέτες και το «διάλογο» να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, να τους πείσουν για το αναπόφευκτο των μέτρων. Να δώσουν στο αντεργατικό τους έργο, επιστημονικοφάνεια και «κοινωνική νομιμοποίηση». Η επίκληση του επιχειρήματος ότι δε θα νομοθετήσει αυτή η κυβέρνηση, και πως η όλη διαδικασία, θα καταγράψει τις παραμέτρους του ασφαλιστικού προβλήματος, είναι ένας ακόμα ελιγμός. Η κυβέρνηση δε χαρίζει χρόνο στους εργαζόμενους, κερδίζει χρόνο για να κάνει πιο αποτελεσματική την επίθεσή της. Και ακόμα χειρότερα, η λεγόμενη «μελέτη του προβλήματος» θα προκαθορίζει και θα εμπεριέχει την αντεργατική «λύση». Ετσι, οι μελέτες και ο διάλογος δεν είναι μια απλή διαδικασία, αλλά αποτελούν μέρος του εγχειρήματος. Είναι και ουσία. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα, αλλά απαιτείται εδώ και τώρα εργατικός ξεσηκωμός. Για να στραπατσαριστούν τα σχέδια της κυβέρνησης, από την πρώτη στιγμή. Να μην της δοθεί χρόνος να ξεδιπλώσει την επίθεσή της.