Βρέθηκα για δυο μέρες στη Χίο. Ο νοτιάς δε σταμάτησε ούτε στιγμή. Ενας φοίνικας έξω από το παράθυρο του ξενοδοχείου μου γονάτιζε και ξαναγονάτιζε, αναστέναζε, βογκούσε και γω αναρωτιόμουνα τι να κάνουν εκείνες τις ώρες της παντοδυναμίας των ανέμων τα μαστιχόδεντρα με τις υποδόριες οσμές τους, τα αιωνόβια κυπαρίσσια της Νέας Μονής, τα καμένα πεύκα του Προβάτειου όρους, οι αφρισμένες γλώσσες της Αιγαίας θάλασσας που γλείφουνε με την αλμυρή φλυαρία τους τις γενοβέζικες αναμνήσεις του Κάστρου για να επιστρέψουν ως αφορμές Ιστορίας και Ανθρωπολογίας, ως αφορμές νοσταλγίας γι' αυτό που χάθηκε, αφορμές αγανάκτησης γι' αυτό που καταστρέφεται. Στο τέλος είπα να παρατήσω το νοτιά να περιφέρεται ορμητικός και ασταμάτητος ως απειλή και να καταφύγω στη νηνεμία των προσωπικών μου εντυπώσεων, που με γεμίζουν όταν βρεθώ σε έναν τόπο για πρώτη φορά και προσπαθώ να φανταστώ τις λεπτομέρειές του που μπορεί να είναι μνημεία σημαντικά, γεύσεις πρωτόγνωρες, οσμές ανεπανάληπτες. Μπορεί να είναι γωνιές με απροσδιόριστους στεναγμούς ιστορικούς, απελπισίες πενίας. Να είναι μυστικά κρυμμένα εγκατάλειψης και αδιαφορίας. Μπορεί να είναι μια καρέκλα ψάθινη μπροστά σε ένα ξύλινο τραπέζι με ένα απαστράπτον φρυγανισμένο μαστέλο, μια χούφτα δάκρυα από μαστίχα, μια κομματική προκήρυξη για την ανεργία, την ακρίβεια και τη φτώχεια.

Και τότε ήτανε που μου ήρθε στο μυαλό ένα δίστιχο από παλιό ποίημα, που δε θυμόμουν τον ποιητή του. Το είχα αποστηθίσει από τότε ακόμα, όταν ήμουνα φοιτητής, με τριμμένο σακάκι και πουκάμισο δανεικό και έβρισκα καιρό να ερωτοτροπώ με την ποίηση, να γράφω στιχάκια σε κρυφά τετράδια. Να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω τα «Μαραμπού» του Καββαδία και να απαγγέλλω σε βραδινές μισομεθυσμένες παρέες «Θα μείνω πάντα ιδανικός, κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων». Οσο για το δίστιχο έλεγε: «Το τοπίο που αγάπησα είναι οι άνθρωποι που αγαπάνε και σκέφτονται, χωρίς να βολεύονται μέσα στην προσωπική τους ιστορία». Ετσι και γω στη Χίο. Δε βρήκα το χρόνο να δω το τοπίο του νησιού. Εφταιξε ο αέρας και η βροχή. Εφταιξαν και οι δυο μέρες που είχα μόνο στη διάθεσή μου και τα πράγματα που είχα να κάνω πολλά.

Βρέθηκα δηλαδή, έστω και για πολύ λίγο, ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάνε και σκέφτονται και που φαίνεται να μη βολεύονται μέσα στην προσωπική τους ιστορία. Ο Αντώνης να κουβαλάει μέσα του, με μια περίεργη ευδαιμονία, τα ταξίδια μιας δύσκολης ζωής, της φυγής και της εξορίας. Να κουβαλάει ακόμα την ποιητική εκδοχή μιας πολιτικής διαφωνίας και να σκέφτεται το Κάστρο και μαζί μ' αυτό και τους ανθρώπους που δεν έχουν ένα δρόμο της προκοπής για να περπατήσουν. Ο Γιάννης, ξέμπαρκος ναυτικός, που αγαπάει τη θάλασσα, γιατί του δίνει δουλιά και όχι γιατί θα μπορούσε να είναι η κρυφή ερωμένη της εφηβείας του. Προσωπικός μου ξεναγός, για λίγες ώρες γεμάτες βροχή και αέρα να μου μιλάει για το Κόμμα για τα καμένα πεύκα της Νέας Μονής, για τη γυναίκα του, για τα παιδιά του και να λυπάται για μένα που κουραζόμουν στην κατηφόρα του πέτρινου μονοπατιού. Και η Σοφία να γελάει, να γελάει γεμάτη ζωή και φευγαλέα ευτυχία. Καλύτερα να έχεις ένα φίλο παρά έναν εχθρό, λέει ο φίλος μου ο Τάσος. Τους το αφιερώνω, εξαιρετικά!