Για τον Σπ. Κουρσάρη η αρχή του ταξιδιού με το «Αγγέλικα» ήταν το 1955, από το λιμάνι της Κέρκυρας. «Οικογενειακή οικοσκευή, ένα μικρό ξύλινο μπαούλο. Προορισμός, η Ζάκυνθος. Το πλοίο μέχρι την Πάτρα. Ακολούθησαν και άλλα ταξίδια που δε θυμάμαι τη σειρά. Το 1958 άφιξη στον Πειραιά. Το 1960 Πειραιάς - Κέρκυρα. Καλοκαίρι. Κατάστρωμα...».

Η σειρά ξεκινάει από τα πολύ μικρά, σε διαστάσεις, έργα και καταλήγει στο μεγάλο (1Χ2μ.) «πορτρέτο» του «Αγγέλικα». Εξήντα δύο δημιουργίες, οι περισσότερες φιλοτεχνημένες τα τρία τελευταία χρόνια. «Το "Αγγέλικα"», μας λέει ο Σπ. Κουρσάρης, «το είχα ζωγραφίσει και στο παρελθόν. Από παλιά έβγαινε το πλοίο αυτό στη δουλιά μου. Οπως ζωγράφιζα και άλλα πλοία. Σε πολλά παλιά μου έργα, περνούν στο βάθος, στον ορίζοντα. Είναι ένα μέσο φυγής. Με συγκινεί στη ζωγραφική η ιστορία του ταξιδιού...».

«Πιστεύω στην αφηρημένη έννοια της ζωγραφικής. O θεατής πρέπει να ανακαλύπτει ευγενή πράγματα, τα οποία η ίδια η ζωγραφική έχει στο περιεχόμενό της. Οι καταθέσεις της να τον αγγίζουν, να τον οδηγούν στο δικό του ταξίδι...».

Οπως γράφει ο Κ. Παλαμάς: «Μου σφίγγει ο καϋμός, σα θηλειά το λαιμό/ Και μέσ'ς την καρδιά με δαγκώνει σα φείδι./ Παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξείδι,/ Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό./ Το δρόμο μ' αργά να τραβώ, να τραβώ,/ Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,/ Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω/ Με κόσμο τυφλό και βουβό.../ Αι! ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν βρεθώ,/ Ατέλειωτο, έρμο, 'ς αγνώριστη χώρα,/ Δε θα 'χω περίσσια λαχτάρα 'σαν τώρα,/ Αγάπη, από σε να χαθώ!».