ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.-

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διευρύνεται και γίνεται άκρως επικίνδυνος για τους λαούς, όπως τουλάχιστον περιγράφεται στην έκθεση 49 σελίδων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που τιτλοφορείται: «Η στρατηγική της Εθνικής Ασφάλειας». Εκθεση, που έρχεται στο φως της δημοσιότητας σε μια στιγμή που η κυβέρνηση Μπους και η πολιτική της βουλιάζει στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, όπου ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί γυρνούν την πλάτη στα γεράκια της Ουάσιγκτον, την ίδια ώρα που γίνεται το νέο μακελειό στο Ιράκ.

Το «αμυντικό δόγμα» προληπτικού πολέμου διευρύνεται και αποσαφηνίζεται πλήρως: Προστασία των συμφερόντων των ΗΠΑ με χρήση βίας, «διαρκή πόλεμο» και προληπτικές επιθέσεις εναντίον στόχων, τρομοκρατών, δικτύων, χωρών που για τις ΗΠΑ θεωρούνται εχθρικές ή ακόμη οιασδήποτε «ομάδας» που οι ΗΠΑ θεωρούν ότι έχει στην κατοχή της πυρηνικά ή χημικά όπλα. Αλλά και «αλλαγή καθεστώτων». Ουσιαστικά, όλοι πια έχουν μπει στο στόχαστρο.

Αν και η «στρατηγική της Εθνικής Ασφάλειας», ουσιαστικά, επιβεβαιώνει το επιθετικό δόγμα του «προληπτικού πολέμου», με την κατάθεσή της στο Κογκρέσο, εντούτοις, γίνεται η επίσημη πολιτική, που θα έχει ισχύ τουλάχιστον για την επόμενη τετραετία, ασχέτως του ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας. Και όπως σημειώνει η «Ουάσιγκτον Ποστ», ολοκληρώνεται η στροφή της στρατηγικής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το επί δεκαετίες δόγμα της αποτροπής και αναχαίτισης σε επιθετική θέση εξαπόλυσης στρατιωτικού πλήγματος «στους εχθρούς» πριν πλήξουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Μάλιστα, αυτή η «εύρωστη εικόνα της δύναμης των ΗΠΑ» εμπεριέχει την «ευθύνη» που φέρουν οι ΗΠΑ να επιβάλλουν τις «αλλαγές» σε όλο το πλανήτη.

Ετσι, διευκρινίζοντας, κάνουν λόγο ότι στόχος είναι «ο τερματισμός της τυραννίας». Τυραννία, που τη συγκεκριμενοποιούν ...στοχοποιώντας «τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, το Ιράν, τη Συρία, την Κούβα, τη Λευκορωσία, τη Βιρμανία και τη Ζιμπάμπουε».

Πάντως, στην έκθεση αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η πρόκληση του Ιράν ίσως είναι η μεγαλύτερη που έχουμε αντιμετωπίσει από ένα κράτος».

Στο κείμενο υπογραμμίζεται η ανάγκη περαιτέρω διπλωματικής προσπάθειας για την αποφυγή της σύγκρουσης, ωστόσο, ξεκαθαρίζεται: «Αν είναι αναγκαίο, θα καταφύγουμε στη χρήση στρατιωτικής βίας». Γίνεται επίσης αναφορά στα «προβλήματα» που δημιουργεί το Ιράν στην περιοχή: Στηρίζει την τρομοκρατία, απειλεί το Ισραήλ, προσπαθεί να εμποδίσει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, δημιουργεί προβλήματα στο Ιράκ και αρνείται την ελευθερία στους Ιρανούς. «Η στρατηγική μας είναι να σταματήσουμε τις απειλές του ιρανικού καθεστώτος, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να πλησιάσουμε και να δεσμευτούμε απέναντι στο λαό που καταπιέζει αυτό το καθεστώς», αναφέρεται σε άλλο σημείο.

Για τις υπόλοιπες χώρες, δεν υπάρχουν τόσο σαφείς «στρατηγικές», αν και η πρόθεση είναι ευκρινέστατη, απλά λείπουν οι λεπτομέρειες, αν και καθορίζονται ότι πρέπει «ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα».

Στη «στρατηγική της Εθνικής Ασφάλειας» γίνεται επίσης λόγος:

• Περί «μεταμορφωτικής διπλωματίας», αλλά όχι απαραίτητα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ, που ερίζουν για την «αναμόρφωσή τους».
• Περί δημοκρατίας: «Οι εκλογές δεν είναι πάντα ικανές να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα».
• Περί ενίσχυσης των «συμμαχιών των προθύμων» για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
• Για τη Ρωσία διατυπώνονται δριμείες επικρίσεις για τη ρωσική κυβέρνηση στους τομείς της συσσώρευσης εξουσίας από την κεντρική εξουσία. Παράλληλα, την προειδοποιεί να σέβεται τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας στο εσωτερικό της, να μην συμβάλει στο να παραβιάζονται οι εν λόγω αξίες στη Μέση Ανατολή ή στην Ασία. «Αντιστρόφως», προστίθεται, «με τις προσπάθειες να υπονομευτεί η δημοκρατία στη Ρωσία την ίδια ή το εξωτερικό, θα παρεμποδιστεί η ενίσχυση των σχέσεων της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και ιδίως με τα γειτονικά με τη Ρωσία κράτη», τονίζεται απειλητικά στην έκθεση.
• Για την Κίνα διατυπώνονται ανησυχίες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της που έχουν αυξηθεί από το 2002, ενώ την «προειδοποιεί» ότι θα πρέπει να δράσει υπεύθυνα και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της ως προς την εξασφάλιση των πολιτικών και οικονομικών ελευθεριών.

Τέλος, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες στιγματίζεται ως «δημαγωγός», που «κατακλυζόμενος από χρήματα του πετρελαίου υποσκάπτει τη δημοκρατία στη χώρα και αποσταθεροποιεί την περιοχή».