Associated Press

Ιρακινός μαχητής πάνω σε κατεστραμμένο αμερικανικό στρατιωτικό όχημα τύπου «Χάμβι»

Η επέμβαση στο Ιράκ ήταν γνωστή πολύ πριν την πραγματοποίησή της, το Μάρτη του 2003. Οπως γνωστή ήταν και η εμπλοκή της Ελλάδας και σ' αυτόν το βρώμικο πόλεμο, καθώς η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ως προς την παροχή κάθε τεχνικής διευκόλυνσης, πέραν της Σούδας, που θα αποτελούσε βασικό ορμητήριο για τη διεξαγωγή του πολέμου. Κι όμως ο τότε πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος, εγκαλούσε την κυβέρνηση για «έλλειψη πολιτικής» και ισχυριζόταν μπροστά στη σύγκληση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ πως σ' αυτήν υπάρχουν και «δυνάμεις που προσπαθούν να ματαιώσουν τον πόλεμο», καλώντας τη να συνταχτεί με σαφήνεια με τις απόψεις αυτών των δυνάμεων. Απέκρυπτε βέβαια πως στην ΕΕ υπήρχαν κυρίως δυνάμεις που ήθελαν αυτόν τον πόλεμο. Απέκρυπτε πως ο περιβόητος γαλλογερμανικός άξονας πρόσκαιρα αντιτασσόταν στα σχέδια των ΗΠΑ, για λόγους που άπτονταν των δικών του οικονομικών συμφερόντων κι όχι από ουμανιστικά και φιλειρηνικά κίνητρα. Αλλωστε αποκαλύφθηκε πλέον πως Γερμανοί πράκτορες στο Ιράκ έδιναν χρήσιμες πληροφορίες στους Αμερικανούς για τις πολεμικές τους επιχειρήσεις. Κι όμως η ηγεσία του ΣΥΝ μίλαγε για «μεγάλη ελπίδα» και καλούσε τον ελληνικό λαό να συνταχτεί πίσω από τον ευρωπαϊκό άξονα, ενδυναμώνοντάς τον έτσι στη διαπάλη του με τις ΗΠΑ, για μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία. Γιατί φυσικά η αιτία του πολέμου δεν ήταν η ανατροπή του Σαντάμ, ήταν η καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, ο έλεγχος ζωνών επιρροής, η εγκαθίδρυση «υπάκουων» καθεστώτων κ.ο.κ.

Την ώρα λοιπόν που η ανάγκη ανάπτυξης ενός πλατιού μαχητικού αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος αναδεικνύονταν σε επιτακτική, η ηγεσία του ΣΥΝ σκόρπιζε αυταπάτες και για τα αίτια του πολέμου και για τους λόγους που υπαγόρευαν τη συγκεκριμένη στάση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Την ώρα της μέγιστης ανάγκης όχι μόνο να μείνει ανοιχτό, αλλά να διευρυνθεί το μέτωπο ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, φύση και θέση φορέα πολέμου, η ηγεσία του ΣΥΝ χειροκροτούσε τους «φιλειρηνιστές» Σρέντερ και Σιράκ, που μόλις χτες έσφαζαν τους Γιουγκοσλάβους, φοβούμενη μήπως τρωθεί το κύρος και η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επιχειρηματολογώντας υπέρ της ανάγκης στρατιωτικής θωράκισής της. Κι αυτά ενώ γνώριζε, όπως και όλοι μας, ότι η Γερμανία διατηρούσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη γειτνιάζουσα με το Ιράκ περιοχή, η δε Γαλλία έσπευδε να αποστείλει στον Περσικό το μοναδικό πυρηνικό αεροπλανοφόρο που διαθέτει, ότι από κοινού και οι δύο πρότειναν τη δημιουργία ενός κράτους προτεκτοράτου, υπό διεθνή εποπτεία, στη θέση του σημερινού Ιράκ!

Ακόμα κι όταν η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ πήρε μια τέτοια απόφαση για το Ιράκ, που τη χειροκρότησε κι ο Μπους, η ηγεσία του ΣΥΝ εκτίμησε πως αυτή... δεν είναι και η χειρότερη! Η μόνη κριτική άποψη που μπόρεσε να αρθρώσει αφορούσε... στην αφωνία και απουσία της ΕΕ από τις δραματικές εξελίξεις! Κι αυτό όταν αποδεδειγμένα ακόμα και όσα κράτη - μέλη της ΕΕ είχαν φραστικά αντιταχθεί στον πόλεμο, έκαναν αισθητή την παρουσία τους σ' αυτόν και μάλιστα κατά τρόπο ιδιαίτερα χρήσιμο στις ΗΠΑ, για τη διεξαγωγή του.

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό πως η πολιτική του Συνασπισμού και σ' αυτό το ζήτημα υπονόμευε την απαραίτητη διαμόρφωση συνείδησης στον ελληνικό λαό για τις αιτίες και αυτής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, δυσκόλευε την αποκάλυψη της φύσης του συστήματος και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και, κυρίως, έβαζαν φραγμό στην ανάπτυξη ενός πλατιού αντιιμπεριαλιστικού και, επομένως, συνεπούς αντιπολεμικού και φιλειρηνικού κινήματος.