Ακόμη κι αν ο θάνατος του Μιλόσεβιτς δεν προκλήθηκε με τη «βοήθεια» εκείνων που τον έστειλαν στις φυλακές του λεγόμενου «Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης» - προκειμένου να δικαστεί για «εγκλήματα πολέμου» στη Γιουγκοσλαβία - η υπόνοια ότι «τον έφαγαν» όσοι είχαν βάσιμους λόγους να ανησυχούν όσο ήταν ζωντανός, θα ενισχύεται μέρα με τη μέρα. Ανεξάρτητα από τις πραγματικές συνθήκες που πέθανε στις φυλακές της Χάγης, ο θάνατός του αναδεικνύει και σήμερα - εκτός των άλλων - τις μεγάλες ευθύνες, όλων εκείνων που προκάλεσαν αρχικά το διαμελισμό της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, στρώνοντας έτσι το χαλί για να ακολουθήσει ο βρώμικος πόλεμος και το ματοκύλισμα δεκάδων χιλιάδων αθώων Γιουγκοσλάβων (Σέρβων, Βόσνιων, Κοσσοβάρων, Κροατών κλπ).

Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους αποκαλούμενους και ως «οι ισχυροί της Γης», πίσω από τους οποίους κρύβονται το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, οι πολυεθνικές και εν γένει το μεγάλο κεφάλαιο με τους κάθε είδους υπηρέτες και υποτακτικούς του. Αυτοί δηλαδή που (με επικεφαλής τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, των χωρών - μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και τα «στρατευμένα» στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου ΜΜΕ) στήριξαν και υποστήριξαν τους βομβαρδισμούς και στη Γιουγκοσλαβία (και όχι μόνο) με πρόσχημα την προάσπιση των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και της ειρήνης! Τώρα που δεν υπάρχει πια στη ζωή ο «δικτάτορας» και «χασάπης» των Βαλκανίων - όπως αποκαλούσαν τον Σλ. Μιλόσεβιτς - οι παραπάνω εκφράζουν τη λύπη τους. Οχι για τον ξαφνικό «θάνατό» του, αλλά επειδή - όπως λένε - το Δικαστήριο της Χάγης δεν πρόλαβε να τον τιμωρήσει για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε στη Γιουγκοσλαβία, ομολογώντας έτσι στην ουσία, ότι η απόφαση ήταν προειλημμένη.

Είναι πολλοί εκείνοι που «κλαίνε» επειδή το δικαστήριο της Χάγης δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη δίκη του Μιλόσεβιτς και να... αποδώσει «δικαιοσύνη», εκδίδοντας μια απόφαση που θα «κουκούλωνε» και τα δικές τους ευθύνες (άμεσες ή έμμεσες) για τα «εγκλήματα πολέμου», τους βομβαρδισμούς και άλλες βαρβαρότητες που διαπράχτηκαν στη δεκαετία του '90 στη Σερβία, το Κόσσοβο, τη Βοσνία, την Κροατία κλπ. Ανάμεσα σ' αυτούς, ξεχωρίσαμε στην εφημερίδα «Το Βήμα», της Τρίτης 14 Μάρτη, τα άρθρα των Ρ. Χόλμπρουκ (Αμερικανός διπλωμάτης) και του Ουέσλι Κλαρκ (ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία το 1999) που ταύτισαν τον Μιλόσεβιτς με τον «Χίτλερ», καθώς και των δημοσιογράφων της ίδιας εφημερίδας Ρ. Σωμερίτη (Ρ.Σ.) και Γ. Πρετεντέρη (Γ.Π.). Οι δύο πρώτοι είχαν άμεση εμπλοκή στο βρώμικο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ενώ οι δεύτεροι έμμεση (είχαν υπερασπιστεί ενυπόγραφα από το «Βήμα» και το 1999 τα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε βάρος του γιουγκοσλαβικού λαού).

Οι κύριοι αυτοί - που θέλουν τους ιμπεριαλιστές «θεματοφύλακες της δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» - επιμένουν και τώρα από το «Βήμα» να ρίχνουν όλο το «ανάθεμα» για το ματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού λαού, αλλά και τα δεινά που επακολούθησαν, στον «κακό» Μιλόσεβιτς. Ετσι, ο Ρ.Σ. σε άρθρο του με τίτλο «Ενα (κακό) τέλος χωρίς δικαίωση» στο ρητορικό ερώτημα «Πέθανε λοιπόν ή τον δολοφόνησαν;», απαντά: «Μόνον όσοι τον ήθελαν "ήρωα" θα μπορούσαν να τον δολοφονήσουν, για να κληρονομήσουν πολιτικά και υλικά. Ολοι οι άλλοι την καταδίκη του ήθελαν, που θα ήταν δικαίωση των νεκρών τους»! Επίσης, ο Γ.Π. σε άρθρο του με τίτλο «Το πρόσωπο του Κακού», χρεώνει τις ευθύνες για το «αιματοκύλισμα» του γιουγκοσλαβικού λαού από τους αμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς όχι στους πραγματικούς ενόχους, αλλά στον Μιλόσεβιτς, υποστηρίζοντας πως «ήταν ένας άνθρωπος που έθεσε την κρατική εξουσία στην υπηρεσία του εγκλήματος και το έγκλημα στην υπηρεσία μιας ιδεοληψίας» και ότι «θυσίασε μισό εκατομμύριο θύματα στο βωμό της πιο παρανοϊκής εθνοκάθαρσης»!

Είναι φανερό, πως τα 7 χρόνια που πέρασαν από την έναρξη του βρώμικου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και τη συνέχεια που δόθηκε στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ (άραγε αύριο οι λαοί ποιας χώρας έχουν σειρά να γευτούν τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς των ισχυρών της Γης;) δε στάθηκαν αρκετά για να βγάλουν ορισμένοι τα κατάλληλα διδάγματα. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι οι ισορροπίες που υποτίθεται ότι αποκατέστησαν στα Βαλκάνια οι σύγχρονοι «νταβατζήδες» - αρχικά με την πυγμή των όπλων και στη συνέχεια με τις διάφορες συμφωνίες που υπογράφτηκαν μετά την παραπομπή του Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - είναι σκόπιμα ατελείς. Οι μετα-Μιλόσεβιτς συμφωνίες, που υποτίθεται ότι θα οδηγούσαν στην ειρήνευση και τη σταθερότητα, δεν είχαν αποτελέσματα, καθώς είχαν ναρκοθετηθεί από εκείνους που διαμόρφωσαν το περιεχόμενό τους. Αδιάψευστος μάρτυρας, τόσο οι εντεινόμενες (με τις ευλογίες των ΗΠΑ και άλλων μεγάλων δυνάμεων) αποσχιστικές τάσεις όσο και η παραμονή αμερικανοΝΑΤΟικών (μεταξύ αυτών και ελληνικών) στρατευμάτων σε Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο και ΠΓΔΜ. Φαινόμενα που τείνουν να ανάψουν νέες φωτιές στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

Μόνο όποιος κλείνει σκόπιμα τα μάτια στην πραγματικότητα, μπορεί να καθαγιάζει ακόμη σήμερα τα εγκληματικά σχέδια των ιμπεριαλιστών. Αυτοί που εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να υποστηρίζουν πως οι αμερικανοΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία ήταν «αναγκαίο κακό» για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενίσχυση της δημοκρατίας ή της σταθερότητας στην περιοχή, παραβλέπουν, σκόπιμα, το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα από τους ισχυρούς της Γης, έγιναν - και εξακολουθούν να γίνονται - στο όνομα της ειρήνης και για το «καλό της ανθρωπότητας». Σε όλους εκείνους που επιμένουν να αναζητούν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ειρήνης και της δημοκρατίας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (σαν κι αυτές που ζήσαμε πρόσφατα στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ) δε θα πούμε «άξιος ο μισθός τους», για να μην τους θίξουμε. Σε όλους αυτούς, νομίζουμε ότι ταιριάζει απόλυτα - και τους το αφιερώνουμε - ένα παλιό ιταλικό ρητό που λέει: «Δεν είναι ντροπή να πέσεις μέσα στο βούρκο. Ντροπή είναι να θέλεις να μείνεις μέσα»...

Οσο για τον ίδιο τον Σλ. Μιλόσεβιτς, που έβαλε τη δική του σφραγίδα στη Γιουγκοσλαβία, η ιστορία θα κρίνει τελικά το έργο και τις ευθύνες για το διάστημα που ήταν πρόεδρος μέχρι το περασμένο Σάββατο που πέθανε στις φυλακές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, με την κατηγορία του «εγκληματία πολέμου». Ανεξάρτητα από τις όποιες ευθύνες του, για το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο Σλ. Μιλόσεβιτς, είναι η άρνησή του να υποταχθεί στις εκβιαστικές απειλές των ισχυρών της Γης. Η άρνησή του να πει «γιες σερ» στο ξαναμοίρασμα των Βαλκανίων που προωθούσαν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ και με την υποστήριξη των κάθε είδους «κολαούζων τους», μόνο από τους σύγχρονους γενίτσαρους μπορεί να κριθεί ως «προδοτική», στο μυαλό των οποίων - όπως φαίνεται - ο πατριωτισμός αποτελεί «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας»...