Η παραπομπή του Μιλόσεβιτς, του πρώτου ηγέτη μίας χώρας, στο «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» υπήρξε μία μεθοδευμένη, σκοτεινή υπόθεση που ξεκίνησε πριν περίπου 15 χρόνια, όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ και άλλοι ομόλογοί του από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, προώθησαν μία «προχωρημένη» μεθερμήνευση της απόφασης 688 του Συμβουλίου Ασφαλείας το 1991. Η συγκεκριμένη απόφαση έλεγε πως η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνιστά απειλή για τη διεθνή ασφάλεια δεν μπορεί να θεωρείται πλέον εσωτερικό ζήτημα μίας χώρας. Σε συνδυασμό με το άρθρο 5 της Χάρτας του ΟΗΕ που αναφέρει πως μπροστά σε μία απειλή για τη διεθνή ειρήνη ή σε μία επιθετική ενέργεια, το Συμβούλιο Ασφαλείας μπορεί να κάνει χρήση «έκτακτων εξουσιών», οι επεμβατικές δυνάμεις που διαμέλισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία προλείαναν το έδαφος για τη δημιουργία του εκτρώματος «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία». Κατά πολλούς (Αμερικανούς και Ευρωπαίους) εμπειρογνώμονες του «διεθνούς δικαίου» το συγκεκριμένο «δικαστήριο» δημιουργήθηκε παράνομα, από ένα εντελώς αναρμόδιο πολιτικό όργανο του ΟΗΕ (Συμβούλιο Ασφαλείας) κυρίως επειδή ο τότε συσχετισμός ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατάφερε να κάμψει τις όποιες αντιδράσεις των άλλων δύο μόνιμων μελών του (Κίνα και Ρωσία)...

Ετσι, φθάσαμε στο 1993 στις αποφάσεις 808 και 822 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία του παράνομου δικαστηρίου. Βαφτίζοντας τον εμφύλιο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία «απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια» (πατώντας δηλαδή σε παρερμηνεία του άρθρου 5 της Χάρτας του ΟΗΕ...) αποφάσισαν πως η συγκρότηση ενός δικαστηρίου παραπομπής των εγκληματιών πολέμου «θα μπορούσε να βοηθήσει στην αποκατάσταση της ειρήνης». Κατά πολλούς νομικούς εμπειρογνώμονες, την απόφαση για ένα τέτοιο δικαστήριο «νομιμοποιείται» να πάρει μόνο το «Διεθνές Δικαστήριο» της Χάγης...

Το εκτρωματικό «Διεθνές Δικαστήριο» για την πρώην Γιουγκοσλαβία στήθηκε πρώτα απ' όλα με τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ (που έσπευσαν να προσφέρουν περίπου 3 εκατ. δολάρια σε ρευστό και υλικό εξοπλισμού...), της Βρετανίας και άλλων χωρών και μιας σειρά «ιδρυμάτων». Οπως το περιβόητο «Ιδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας» και το «Συνασπισμό για τη Διεθνή Δικαιοσύνη» του μεγαλοσχήμονα των χρηματιστηρίων Τζορτζ Σόρος, το «Ιδρυμα Ροκφέλερ», τις εταιρίες «Time Warner» και «Discovery Products», το αμερικανικό «Ιδρυμα για την Ειρήνη» που ιδρύθηκε επί Ρόναλντ Ρίγκαν, διάφορες ενώσεις δικαστών που (συν)εργάζονται στενά με την αμερικανική κυβέρνηση, κ.ά.

Ομως, όσον αφορά ειδικότερα στην περίπτωση της βρώμικης «δίκης» Μιλόσεβιτς, αυτή δεν απέδωσε τους «καλύτερους» καρπούς στις επεμβατικές δυνάμεις.

Ο Μιλόσεβιτς όχι μόνον δεν παραιτήθηκε, αλλά πάλεψε με πενιχρά μέσα και με κάθε τρόπο αυτή την καλολαδωμένη μηχανή τιμωρίας... όσων «ηττήθηκαν» στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους... Την αποτελεσματική, πολλές φορές, μάχη του Μιλόσεβιτς στο δικαστήριο παραδέχτηκαν υποστηριχτές αλλά και πολέμιοι. Πολλοί μάλιστα εκτιμούσαν πως η προειλημμένη απόφαση καταδίκης του, ιδιαίτερα όσον αφορά το κατηγορητήριο περί «εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας» στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ήταν πολύ δύσκολο να βρει έστω και μία ελάχιστα πειστική «φόρμουλα»...

Για την ιστορία της υπόθεσης αυτής, παραθέτουμε μερικά απ' τα πιο νευραλγικά σημεία της παρουσίας του Μιλόσεβιτς απ' τη μέρα της απέλασής του στη Χάγη, μέχρι την προτελευταία μέρα πριν το θάνατό του... (αναλυτικά στην επόμενη σελίδα 24)