Διάβασα ότι ανάθεσαν ξανά τη μελέτη του ασφαλιστικού σε σοφούς. Παραξενεύτηκα, γιατί οι άνθρωποι ζούνε και δεν μπορεί να έχουν ονομαστεί σοφοί. Αν είχαν, από θαυμασμό για τη σκέψη τους, το λόγο τους, το έργο τους, ονομαστεί σοφοί, κάτι θα άκουγα κι εγώ. Το σκέφτομαι λοιπόν το πράγμα.

Σοφός δεν είμαι. Αυτό το ξέρω πολύ καλά. Η ζωή, όμως, μου αρέσει. Κατάληξα, μάλιστα, στην εκτίμηση ότι κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Το συνταξιοδοτικό τι είναι; Παροχή για να ζει όμορφα ο άνθρωπος κι όταν αποστρατευτεί. Ομορφη ζήση με τις ανάγκες να καραδοκούν δε γίνεται. Ζήτημα επομένως πρώτο: Σύνταξη που ικανοποιεί τις ανάγκες του ανθρώπου. Ολες τις ανάγκες. Το είπα, η ζωή είναι ωραία, όποια ηλικία κι αν έχεις. Για το απλό αυτό ζήτημα δε χρειάζεται σοφία.

Και λογιστικά να το εξετάσουμε, στην ίδια απάντηση οδηγούμαστε. Ασε που η λογιστική εξέταση είναι προσβολή της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Τι είναι ο άνθρωπος; Ζώο, για να σκεφτώ αν συμφέρει να το ταΐζω ή να το στείλω στο σφαγείο; Δηλαδή, επειδή απόκανα και ξεζεύτηκα, είμαι για τα αζήτητα, και άδικο να ζω; Κοίτα, ρωτώ σοβαρά και γι' αυτό θυμωμένα.

Λένε, βουλιάζουν τα Ταμεία. Λένε, γηράσκει ο πληθυσμός. Λένε, ο άνθρωπος ζει πολλά χρόνια. Λένε, ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Εξαιτίας όλων αυτών και δεν ξέρω πόσων άλλων, μας χρειάζονται, λένε, οι σοφοί, να μας πουν τι πρέπει να γίνει με το ασφαλιστικό. Σα δεν ντρέπονται.

Τέρμα. Αν πράγματι είναι έτσι όπως τα λένε, ότι, δηλαδή, το κοινωνικό σύστημα, όπως είναι οργανωμένο και λειτουργεί, δεν μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες και των ξωμάχων της δουλιάς, τότε έφαγε τα ψωμιά του. Εμπρός να το αλλάξουμε. Δεν το χρειαζόμαστε, οπωσδήποτε εμείς. Για κείνους που είναι στον κατάλογο των πλουσιότερων ανθρώπων δε με νοιάζει καθόλου, όπως δε νοιάζει και κείνους για μένα.