Εάν και πότε αποσπάστηκε από το σώμα της Ηπειρωτικής Ελλάδας η πανέμορφη Εύβοια δεν έχω ιδέα. Πάντως, έτσι μοιάζει σα να ξεκόλλησε από το πλευρό της. Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως η γεωγραφική της θέση είναι προνομιακή, ενώ οι πόλεις και τα χωριά διατηρούν ακόμα τις παραδόσεις και τα έθιμά τους. Η Εύβοια πλούσια σε ιστορία, με ανεκτίμητους θησαυρούς και πάνοπλα μουσεία στη Χαλκίδα, στην Ερέτρια, στην Κάρυστο, στην Αγία Αννα, περιστοιχίζεται από τη γαλανή θάλασσα που το απαλό κύμα τής φιλά τα υγρά της άκρα.

Λένε ότι κατοικήθηκε από πολύ παλιά. Από την Παλαιολιθική Εποχή και κατά τους χρόνους της Νεολιθικής Εποχής ήταν πυκνοκατοικημένη! Μετά τους Περσικούς Πολέμους, το νησί εντάχτηκε στην Αθηναϊκή Συμμαχία, από την οποία όμως αποστάτησε δύο φορές. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. οι Ευβοείς συγκρότησαν ομοσπονδία και πήραν μέρος στη μάχη της Χαιρώνειας (338). Οι καλές σχέσεις που είχαν με τους Μακεδόνες συνεχίστηκαν και μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τώρα, κατά τη Βυζαντινή Εποχή το νησί ανήκε στο Θέμα της Ελλάδας. Το 1204 το νησί περιήλθε στην ηγεμονία του Βονιφάτιου του Μομφερατικού. Στη Λατινοκρατούμενη Χαλκίδα μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη η έδρα της Λατινικής Εκκλησίας. Ομως, η Εύβοια βρέθηκε στο επίκεντρο της διαμάχης των Βενετών και Γενοβέζων, ενώ δεχόταν σφοδρές επιθέσεις από τους Τούρκους. Ολα αυτά ανήκουν, φυσικά, στο παρελθόν. Σήμερα το νησί δεν απειλείται από τους αλλοδαπούς «βαρβάρους», αλλά από τους ημεδαπούς που καταστρέφουν αργά αλλά σταθερά και ιδιαίτερα μεθοδικά τις πόλεις, με την απερίγραπτη κακογουστιά τους.

Με το φέρι πήγαινα κάθε τόσο στην Ερέτρια όλες τις εποχές του χρόνου. Επί 25 συναπτά έτη και βάλε... Πάντως, δε θυμάμαι να υπήρξε Αύγουστος που να μην ήμουν καθισμένη κάτω από μια γέρικη ελιά και να κοιτάζω έκθαμβη τη φωτεινή πανσέληνο. Λαμπρή, αστραφτερή, μαγική, επιβλητική πρόσταζε τα φωτεινά ματάκια του Ωρωπού να χαμηλώνουν. Να τρεμοσβήνουν. Η Ερέτρια στάθηκε για μένα μια καλοκαιρινή πατρίδα. Μια γη που με αγκάλιασε, που με φιλοξένησε, που τίμησε τις μικρές νίκες μου, που με παρηγόρησε όταν την είχα ανάγκη. Καθώς πλησιάζαμε στο λιμάνι, στα δεξιά μου απλωνόταν το κόσμημά της, το Νησί των ονείρων, και αριστερά, εκεί που έδενε το καράβι μπορούσα να δω το ιστορικό σπίτι του Κανάρη να γειτονεύει με τις πιο ακαλαίσθητες οικοδομές, οι οποίες δυστυχώς σχεδόν πλέον το κρύβουν. Ενα βλέμμα στη γαλάζια θάλασσα και αμέσως μετά στην αρχαία πόλη που χτίστηκε το 370 π.Χ. Τα μωσαϊκά δάπεδα από κατοικίες φανερώνουν την ευμάρεια της πόλης την εποχή εκείνη. Επειτα έμεινε ακατοίκητη μέχρι το 1827, όταν εκεί εγκαταστάθηκαν οι Ψαριανοί, μετά την καταστροφή του νησιού τους. Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που οι πολύτιμοι και φιλόξενοι φίλοι μου μετακόμισαν από την Ερέτρια, με αποτέλεσμα να... μετοικήσω κι εγώ. Πατρίδα τελικά είναι η γη που αγαπάς, μια γη που την πατούν άνθρωποι που πονάς και εκτιμάς. Αυτό δεν είναι; Νοστάλγησα. Μελαγχόλησα. Γι' αυτό λέω να πάμε ανατολικά;

Εδώ θα μείνουμε για φαγητό, εδώ που τα παλιά χρόνια ο Αμάρυνθος, ο κυνηγός, ήταν και οδηγός της θεάς Αρτεμης και που κατά το Στράβωνα, εκεί τελούνταν τα «Αμαρύνθια». Δεν είμαι χειμερινή κολυμβήτρια για να απολαύσω την αμμουδερή, χρυσή παραλία της και τα καθαρά γαλανά νερά της. Απλώς, προτείνω να τσιμπήσουμε κάτι και αμέσως μετά 180 μοιρών στροφή. Επιστροφή στην Ερέτρια, αλλά τώρα θα την προσπεράσουμε. Προορισμός μας είναι η Χαλκίδα. Η πρωτεύουσα και το διοικητικό, πνευματικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο, που απλώνεται σε μικρά υψώματα και εκτείνεται και στη βοιωτική ακτή με τις δυο γέφυρες: την κινητή και τη νέα κρεμαστή, που θυμίζει τη γέφυρα που ενώνει τη Νέα Υόρκη με τη Νέα Υερσέη. Με το που θα φτάσουμε στην πόλη θα διαπιστώσουμε ότι παρ' όλες τις βιομηχανικές μονάδες που την τριγυρίζουν, η Χαλκίδα δεν είναι μια απρόσωπη πόλη, αντιθέτως έχει κρατήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που είναι μια ακαθόριστη μαγεία και η μεγάλη κληρονομιά που της άφησε η Ιστορία. Κληρονομιά ανυπολόγιστης αξίας, αφού ο επισκέπτης τη συναντά σε κάθε του βήμα. Η Χαλκίδα, με τα αινιγματικά της νερά που την κάνουν μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο. Η Χαλκίδα, το σταυροδρόμι των λαών, το Μήλον της Εριδος για τους ισχυρούς κάθε εποχής. Η Χαλκίδα, η «μάνα γη» του Σκαλκώτα και του Σκαρίμπα και της Λαμπέτη. Η Χαλκίδα, με την Πηγή Αρεθούσα, την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής με τα αρχοντικά, αλλά και τους προσφυγικούς συνοικισμούς του μεσοπολέμου, με το άγαλμα του Αντίνοου, το πήλινο γυναικείο ειδώλιο και το Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται σε τμήμα της οχύρωσης της πόλης που σώζεται από το κάστρο του Νεγρεπόντε. Η Χαλκίδα, με τα εξαιρετικά εστιατόρια που σερβίρουν απίστευτες αστακομακαρονάδες.

Θα επιθυμούσαμε να συνεχίσουμε στις Ροβιές, στην Αιδηψό, στην Ιστιαία, στον Αγιόκαμπο, στην Κάρυστο, στα Στείρα, στην ωραιότατη λίμνη της Εύβοιας, αλλά φευ! Πού χρόνος, πού χώρος. Μα ασφαλώς σύντομα θα επιστρέψουμε. Σήμερα, απλώς μια μικρή βόλτα κάναμε. Ελπίζω να επιστρέψουμε.