1. Εφτασε η ώρα για να βραβευτεί η ξιπασιά της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. Η στάση της μπροστά στην Κοντολίζα Ράις είχε τα στοιχεία της λόρδωσης και της ταπείνωσης, που είναι απαραίτητα για την ευλογία που της έδωσε ο χασάπης Μπους. Ο αγώνας του κυρίου Μητσοτάκη τώρα δικαιώνεται.

2. Το σκήνωμα του μοναχού Βησσαρίωνα εδώ και μέρες έχει εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα. Για μια ακόμη φορά με έβαλε σε σκέψεις ο ρατσισμός της Εκκλησίας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Πώς θα πρέπει να αισθάνεται άραγε ο άνθρωπος εκείνος που αναγκάζεται, μετά την εκταφή του συγγενή του, να τον ξαναθάψει ενίοτε, επειδή τον βρήκε σε κατάσταση όπως αυτήν του μοναχού Βησσαρίωνα; Ποιες σκέψεις πρέπει να κάνει με αφορμή το θόρυβο που γίνεται για τον μοναχό; Οτι ο άνθρωπός του δεν είναι άγιος, αλλά καταραμένος;

3. Δώδεκα εκατομμύρια ευρώ θα στοιχίσει η διαφήμιση για το ζεύγος των αταλάντων Βίσση - Καρβέλα. Ο ταλαντούχος υπουργός Πολιτισμού, κτίζοντας τον κολοφώνα της δόξας του, μετά τις υποκλοπές προσθέτει ένα λιθαράκι ακόμα με τη Γιουροβίζιον. Και εις ανώτερα, παιδί μου, κι ας πέφτεις...

4. Για τη γιορτή της ποιήσεως μία φορά το χρόνο, φρονώ πως ο καταλληλότερος τίτλος για ομιλία θα ήταν «Η ποίηση ως άσκηση πεντικιούρ», διότι η ποίηση έξω από τα νερά της παίζει το ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου.

5. Οι λογοτεχνίζοντες δημοσιογραφίσκοι, αν και το παίζουν συχνά υπεράνω και εκτός πραγματικότητας, χειραγωγούν για μία μέρα την ποίηση εντός της πραγματικότητας στο όνομα μιας ανώδυνης γιορτής που θυμίζει τούρτα.

6. Ας λέμε ό,τι έχουμε να πούμε τώρα σε φίλους και εχθρούς, θυμίζοντας σε εαυτούς και αλλήλους τη φράση της Γερτρούδης Στάιν: «Οταν προλάβουν να ειπωθούν όλα, τότε γίνεται γάμος. Οταν δεν προλάβουν να ειπωθούν, τότε έρχεται ο θάνατος».

7. Εχει γίνει της μόδας, στις μέρες μας, μέσω της πιπεράτης λεγόμενης δημοσιογραφίας, η συστηματική ανάγνωση της καθημερινής ζωής των απανταχού εστεμμένων. Ποιους αφορά; Ορισμένους ιλουστρασιόν σχιζοειδείς, μικροαστούς, ανεπαρκείς και λαμόγια τρίτης διαλογής. Σ' ένα έντυπό τους τυχαία έπεσε το μάτι μου σ' ένα άρθρο με τίτλο «Η χρυσή ζωή των αγροτών επί Τσάρου», και θυμήθηκα τα λόγια ενός Ρώσου γαιοκτήμονα στους δουλοπάροικούς του από το βιβλίο του E.J. Hobsbawm «Η εποχή των επαναστάσεων 1789 -1848» (έκδ. ΜΙΕΤ 2005): «Είμαι ο κύριός σας και κύριός μου είναι ο Τσάρος. Ο Τσάρος έχει το δικαίωμα να μου δίνει διαταγές και πρέπει να υπακούω, αλλ' όχι να τις δίνει σ' εσάς. Στα κτήματά μου εγώ είμαι ο Τσάρος, είμαι ο θεός σας επί της γης και πρέπει να είμαι υπόλογος για σας ενώπιον του Θεού στα ουράνια. [...] Πρώτα πρέπει να ξυστρίσουμε το άλογο δέκα φορές με τη σιδερένια ξύστρα κι έπειτα να βουρτσίσουμε με τη μαλακιά βούρτσα, θα πρέπει κι εγώ να σας ξυστρίσω πολύ άγρια, και ποιος ξέρει αν ποτέ θα φτάσω στο βούρτσισμα. Ο Θεός καθαρίζει τον αέρα με κεραυνούς κι αστραπές, και στο χωριό μου θα καθαρίσω τον αέρα με κεραυνούς και φωτιά όποτε το κρίνω απαραίτητο».

8. Ο χαριτωμένος μεσαίωνας που μας περιβάλλει στηρίζεται άμεσα στις καθημερινές σχέσεις. Σχέσεις που συνήθως καθορίζονται από τους τρόπους των μικροαστών, που δυστυχώς στο πέρασμά τους σαρώνουν τα πάντα. Ο καθένας μας δίνει τη μάχη του όπως νομίζει, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως πρόκειται για μάχη, και μάλιστα από τις χειρότερες. Συχνά η κούραση δίνει τη θέση της στην αδιαφορία, που είναι η μάνα όλων των μικροαστών. Τότε καλό θα είναι με τα αυτιά τεντωμένα να θυμόμαστε τους στίχους του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι: «Κι όμως εμένα κανείς δε θα με στείλει στο εδώλιο, / σκυλί κανένα δε θα με γαβγίσει. / Σαν προφήτη θα βγουν με άνθη να ραίνουν το χνάρι μου. / Ολες ετούτες οι χαμένες μύτες ξέρουν: / Ιδού εγώ, ο Ποιητής σας!»