Στην ιδιότυπη, αλλά καλαίσθητη και ατμοσφαιρικότατη «σκηνή» (ένα βαγόνι παλιάς αμαξοστοιχίας) - όπου στέγασε το θέατρό της - «Το τρένο στο Ρουφ» - η Τατιάνα Λύγαρη, ανέβασε το έργο του Βρετανού συγγραφέα, σκηνοθέτη, σεναριογράφου Στέφεν Πολιακόφ «Σπάσε τη σιωπή». Εγγονός Ρωσοεβραίων αριστοκρατών, εμιγκρέδων, τα πρώτα χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης, ο Στέφεν Πολιακόφ, μυθοποιεί μια - υποτίθεται - αληθινή ιστορία της οικογένειάς του, στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια της Ρωσίας, χρόνια αντεπαναστατικής δράσης των λευκοφρουρών και εκπληκτικών «επαναστάσεων» στον τομέα του πολιτισμού, λ.χ. του κινηματογράφου. Σύμφωνα με το έργο, ο αριστοκράτης εφευρέτης παππούς του συγγραφέα, ακουσίως διορίστηκε από το σοβιετικό καθεστώς ως επιθεωρητής τηλεφώνων των Βορείων Σιδηροδρόμων και πρώτος ανακάλυψε τον ομιλούντα κινηματογράφο, αλλά τη μηχανή του κατάστρεψε το μοναχοπαίδι του, λόγω άγνοιας και φόβου για τους «κόκκινους», των οποίων ο υπεύθυνος, αφιλοκερδώς, διευκόλυνε την έξοδο της οικογένειας από τη Ρωσία, ενώ οι κοκκινοφρουροί των συνόρων εκβιαστικά απαίτησαν οικονομικά ανταλλάγματα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ η οικογενειακή ιστορία προσφέρεται, ο συγγραφέας και κριτική κάνει στο τσαρικό καθεστώς και στους ευνοουμένους του και δεν αντισοβιετίζει. Εστιάζει τη μυθοπλασία του, ισόρροπα, στο ανθρώπινο επίπεδο. Στη συμπεριφορά διαφόρων ανθρώπινων χαρακτήρων στη νεαρή ακόμα σοβιετική κοινωνία. Ο αργόσχολος, ευημερών, εγωιστής, αυταρχικός, πατριαρχικός, επηρμένος απέναντι στους λαϊκούς «κόκκινους», αριστοκράτης, για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η εφεύρεσή του. Αντίθετα η γυναίκα του, δουλεύοντας ζωογονείται και χειραφετείται. Ακόμα και η δίχως δικαιώματα πριν, υπηρέτρια της οικογένειας χειραφετείται ως εργαζόμενη οντότητα. Ο κομισάριος των Σοβιετικών Σιδηροδρόμων, είναι αυστηρός, αγέλαστος, αλλά και ευφυής και ακέραιας τιμιότητας επαναστάτης. Το έργο, σε ρέουσα μετάφραση (Μαρλένα Γεωργιάδη), με λιτά λειτουργικό σκηνικό και καλαίσθητα κοστούμια εποχής (Ντόρα Λελούδα), με ένα μελωδικό τραγούδι (μουσική Μηνάς Αλεξιάδης, στίχοι Αφροδίτης Μάνου), ευδοκιμεί παραστασιακά, χάρη στη ρεαλιστικής απλότητας, αισθαντική και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία της Τατιάνα Λύγαρη και στις καλές ερμηνείες. Η Τατιάνα Λύγαρη κλιμακώνει εύστοχα τη χειραφετούμενη με την εργασία, αριστοκράτισσα. Ο Κώστας Φλωκατούλας, με υποδόρια ειρωνεία υποδύεται τον αριστοκράτη εφευρέτη. Ο Αρτό Απαρτιάν δωρικά ερμηνεύει τον κομισάριο, ενώ οι Σπύρος Περδίου και Θανάσης Βλαβιανός, δυο γραφικούς κοκκινοφρουρούς. Πολλά υποσχόμενη είναι η ερμηνεία του νεαρού ηθοποιού Φοίβου Ριμένα. Η καλύτερη, απόλυτης φυσικότητας, αλήθειας και χαρακτηρολογικής ακρίβειας ερμηνεία, είναι της Θωμαΐδας Ανδρούτσου (υπηρέτρια).