Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διευρύνεται και γίνεται άκρως επικίνδυνος για λαούς, ακόμη και κινήματα. Ολοι και όλα μπαίνουν στο στόχαστρο, όπως τουλάχιστον αποδεικνύεται από τα νέα δόγματα για την εθνική ασφάλεια του Πενταγώνου αλλά και της εξωτερικής πολιτικής, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που το τελευταίο χρονικό διάστημα κατατέθηκαν στο Κογκρέσο.

«Η στρατηγική της Εθνικής Ασφάλειας» τιτλοφορείται η έκθεση των 49 σελίδων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου το «αμυντικό δόγμα» του προληπτικού πολέμου διευρύνεται και αποσαφηνίζεται πλήρως: Προστασία των συμφερόντων των ΗΠΑ με χρήση βίας, «διαρκή πόλεμο» και προληπτικές επιθέσεις εναντίον στόχων, τρομοκρατών, δικτύων, χωρών που για τις ΗΠΑ θεωρούνται εχθρικές ή ακόμη οιασδήποτε «ομάδας» που οι ΗΠΑ θεωρούν ότι έχει στην κατοχή της πυρηνικά ή χημικά όπλα. Αλλά και «αλλαγή καθεστώτων».

Αν και η «στρατηγική της Εθνικής Ασφάλειας», ουσιαστικά, επιβεβαιώνει το επιθετικό δόγμα του «προληπτικού πολέμου», εντούτοις, με την κατάθεσή της στο Κογκρέσο γίνεται η επίσημη πολιτική, που θα έχει ισχύ τουλάχιστον για την επόμενη τετραετία, ασχέτως του ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας. Και όπως σημειώνει η «Ουάσιγκτον Ποστ», ολοκληρώνεται η στροφή της στρατηγικής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το επί δεκαετίες δόγμα της αποτροπής και αναχαίτισης σε αυτό της εξαπόλυσης στρατιωτικού πλήγματος «στους εχθρούς» πριν πλήξουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Μάλιστα, αυτή η «εύρωστη εικόνα της δύναμης των ΗΠΑ» εμπεριέχει την «ευθύνη» που φέρουν οι ΗΠΑ να επιβάλουν τις «αλλαγές» σε όλο τον πλανήτη.

Ετσι, διευκρινίζοντας, κάνουν λόγο ότι στόχος είναι «ο τερματισμός της τυραννίας». Τυραννία, που τη συγκεκριμενοποιούν... βάζοντας στο στόχαστρο τη «ΛΔ Κορέας, το Ιράν, τη Συρία, την Κούβα, τη Λευκορωσία, τη Βιρμανία και τη Ζιμπάμπουε».

Στην έκθεση αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η πρόκληση του Ιράν ίσως είναι η μεγαλύτερη που έχουμε αντιμετωπίσει από ένα κράτος». Αν και δε χρειαζόταν η έκθεση για να διακρίνει κάποιος ότι ο επόμενος στόχος μετά το Ιράκ είναι το Ιράν.

Για τις υπόλοιπες χώρες δεν υπάρχουν τόσο σαφείς «στρατηγικές», αν και η πρόθεση είναι ευκρινέστατη, απλά λείπουν οι λεπτομέρειες. Και φυσικά καθορίζεται ότι πρέπει «να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα».

Στη «στρατηγική της Εθνικής Ασφάλειας» γίνεται επίσης λόγος:

• Περί «μεταμορφωτικής διπλωματίας», αλλά όχι απαραίτητα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ, που ερίζουν για την «αναμόρφωσή τους»
• Περί δημοκρατίας: «Οι εκλογές δεν είναι πάντα ικανές να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα»
• Περί ενίσχυσης των «συμμαχιών των προθύμων» για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»
• Για τη Ρωσία διατυπώνονται δριμείες επικρίσεις προς την κυβέρνησή της για συγκέντρωση εξουσίας. Παράλληλα, την προειδοποιεί να σέβεται τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας στο εσωτερικό της, να μην συμβάλει στο να παραβιάζονται οι εν λόγω αξίες στη Μέση Ανατολή ή στην Ασία. «Προσπάθειες να υπονομευτεί η δημοκρατία στη Ρωσία την ίδια ή στο εξωτερικό θα έχουν ως συνέπεια να παρεμποδιστεί η ενίσχυση των σχέσεων της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και ιδίως με τα γειτονικά με τη Ρωσία κράτη», τονίζεται απειλητικά στην έκθεση
• Για την Κίνα διατυπώνονται ανησυχίες ως προς τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της, που έχουν αυξηθεί από το 2002, ενώ την «προειδοποιεί» ότι θα πρέπει να δράσει υπεύθυνα και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις για την εξασφάλιση των πολιτικών και οικονομικών ελευθεριών.

Τέλος, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες Φρίας, στιγματίζεται ως «δημαγωγός», που «κατακλυζόμενος από χρήματα του πετρελαίου υποσκάπτει τη δημοκρατία στη χώρα και αποσταθεροποιεί την περιοχή», ενώ σε άλλο σημείο «αποστέλλεται μήνυμα» καθώς τονίζεται ότι «δεν είναι δυνατόν να επιτραπούν στα απατηλά θέλγητρα της δημαγωγίας και του λαϊκισμού ενάντια στην ελεύθερη αγορά να φαλκιδεύσουν τις πολιτικές ελευθερίες και να παγιδεύσουν τους οικονομικά ασθενέστερους λαούς του ημισφαιρίου σε κύκλους φτώχειας».

Αποστολές με στόχο να «εμποδίζονται, να συλλαμβάνονται ή να σκοτώνονται τρομοκράτες», θα έχουν οι μικρές ομάδες των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων που ήδη αποστέλλονται, κατ' αυξανόμενους αριθμούς, σε αμερικανικές πρεσβείες σε «ασταθείς περιοχές του κόσμου», αποκάλυψε πρόσφατα η αμερικανική εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Οι μικρές αυτές ομάδες θανάτου έχουν σταλεί σε πάνω από 12 πρεσβείες των ΗΠΑ στην Αφρική, στη Νοτιοανατολική Ασία και στη Νότια Αμερική, ενώ η διεύθυνση ειδικών επιχειρήσεων αναφέρεται κατευθείαν στον επικεφαλής του Πενταγώνου, Ντόναλντ Ράμσφελντ, και ανάμεσα στα στελέχη των δυνάμεων που αποστέλλονται περιλαμβάνονται πρασινοσκούφηδες του στρατού, ρέιντζερς, μονάδες καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού, πεζοναύτες και πληρώματα της Πολεμικής Αεροπορίας.

Η είδηση ουσιαστικά ήταν το πρελούδιο της εφαρμογής στην πράξη της «νέας» πολιτικής του Πενταγώνου, όπως καταγράφεται στην τετραετή έκθεση για την άμυνα (Quadrennial Defense Review-QDR), με στόχο την αναθεώρηση των Ενόπλων Δυνάμεων, ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν «σε διαρκή πόλεμο» με ανάπτυξη στρατευμάτων και ειδικών επιχειρησιακών μονάδων συχνά σε δεκάδες χώρες ταυτοχρόνως, για να αντιμετωπίσουν «ασύμμετρες απειλές».

Η παρούσα QDR, που προσπαθεί να καθορίσει την επιθετική πολιτική των ΗΠΑ για την επόμενη εικοσαετία, αποτελεί την κορωνίδα των ενεργειών της αμερικανικής εξουσίας - που ξεκίνησαν επί των ημερών της Προεδρίας Κλίντον και κορυφώνονται από την παρούσα - για πλήρη και ριζικό μετασχηματισμό της στρατιωτικής της ικανότητας και δεινότητας. Ανάλογης έκτασης και βάθους μετασχηματισμός έλαβε χώρα κατά τη δεκαετία του 1930, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζονταν για «πόλεμο» σε όλες τις ηπείρους...

Η συμμετοχή τους στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μέτωπα σε Ατλαντικό και Ειρηνικό, τους «προσέφερε» την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα πάντα με τα όσα καταγράφονται στην QDR, στόχος του «διαρκούς πολέμου» είναι η χρήση της στρατιωτικής δύναμης σε όλο τον πλανήτη ούτως ώστε να αντιμετωπιστούν ή να περιοριστούν κατά το μέγιστο δυνατόν οι προκλήσεις που θα θέσουν σε απειλή τα αμερικανικά συμφέροντα.

Οι προκλήσεις αφορούν σε ένα ευρύ φάσμα, από λαϊκές εξεγέρσεις έως και γεωστρατηγικούς ανταγωνιστές. Ειδικότερα, η έκθεση τονίζει ότι η Κίνα είναι ένας εν δυνάμει σημαντικός στρατιωτικός ανταγωνιστής που πρέπει να αποθαρρυνθεί. Τεράστια μεταστροφή της QDR μιας και το 2001 η Κίνα ελάχιστα αναφερόταν. Ακόμη πιο συγκεκριμένα η στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί στην περίπτωση της Κίνας είναι η επίσπευση της δημιουργίας και αποστολής της νέας επιθετικής αεροπορικής δύναμης, η οποία θα φέρει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, καθώς και η άμεση οικοδόμηση υποθαλάσσιων πολεμικών εγκαταστάσεων!

Αξίζει να σημειωθεί ότι η QDR συμπεριλαμβάνει επανειλημμένες αναφορές τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και στην Αφρική. Στα κεφάλαιά της για τις Ειδικές Δυνάμεις (ΕΔ) το ντοκουμέντο αναφέρει: «Οι ΕΔ θα αυξήσουν τη δυνατότητά τους να επιχειρούν ενάντια σε πιο απαιτητικούς και εξειδικευμένους στόχους, ειδικά μακράς διάρκειας, έμμεσες και μυστικές επιχειρήσεις σε πολιτικώς ευαίσθητα περιβάλλοντα και απαγορευμένες περιοχές. Οσον αφορά στην άμεση δράση, θα έχουν μια εκτεταμένη οργανωτική ικανότητα να εντοπίζουν, να στοχοποιούν και να παρακολουθούν επικίνδυνα πρόσωπα και άλλους υψηλής αξίας στόχους παγκοσμίως»...

Ειδικότερα για τη Λατινική Αμερική η έκθεση αποκαλύπτει την ολοένα αυξανόμενη ανησυχία της Ουάσιγκτον και την προετοιμασία να αντιμετωπίσει την «αναγέννηση λαϊκιστικών αυταρχικών πολιτικών κινημάτων σε ορισμένες χώρες», όπως θεωρεί τη Βενεζουέλα, για την οποία αναφέρει ότι «απειλεί τα οφέλη που έχουν αποκομιστεί και συνάμα αποτελεί παράγοντα οικονομικής και πολιτικής αστάθειας».

Συνολικά πρόκειται για ένα «οδικό χάρτη» μετασχηματισμού των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, βάσει των τεσσάρων κύριων «απειλών», όπως τουλάχιστον καθορίζονται στην QDR:

• Παραδοσιακές προκλήσεις - άλλες στρατιωτικές δυνάμεις που ενδεχομένως ανταγωνιστούν τις ΗΠΑ
• Μη παραδοσιακές προκλήσεις - με την «τρομοκρατία» και τις εξεγέρσεις να είναι οι κυρίαρχες
• Προκλήσεις καταστροφής - η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής από διεθνή «τρομοκρατικά δίκτυα» ή «δόλια κράτη»
• Διασπαστικές προκλήσεις - η ικανότητα κάποιου εχθρού να παρεμβληθεί με χρήση υψηλής τεχνολογίας στις στρατιωτικές δυνατότητες των ΗΠΑ.

Επίσης, η QDR αναθεωρεί και μεγάλο μέρος των σχεδίων για τις ειδικές δυνάμεις, οι οποίες θα πρέπει να είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή και μυστικά και σε σύντομο χρονικό διάστημα να παρέμβουν σε οποιοδήποτε σημείο της υφηλίου. Παράλληλα, προβλέπει καλύτερες μυστικές υπηρεσίες και μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη που μπορούν ταυτοχρόνως να κατασκοπεύουν, να καθηλώνουν τον εχθρό και να επιτίθενται. Ακόμη προβλέπεται η ανάπτυξη μεγαλύτερου αριθμού στρατιωτών στις επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου και «σταθερότητας» καθώς και ειδικές δυνάμεις που επιχειρησιακά θα έχουν στόχο την ανίχνευση και καταστροφή, πάντα μυστικά, πυρηνικών όπλων. Οπως καθορίζει η QDR, έφθασε η εποχή όπου οι παραδοσιακές δυνάμεις ξηράς, τα πολεμικά πλοία και ο παραδοσιακός εξοπλισμός θα αρχίσουν να φθίνουν σταδιακά.

Εξ ου και η γιγάντια διόγκωση των αμυντικών δαπανών στον προϋπολογισμό, καθώς περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση και την αντικατάσταση μεγάλου τμήματος του στρατιωτικού εξοπλισμού που υπέστη βλάβες ή καταστράφηκε στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτή η πρόταση κατασπατάλησης των χρημάτων του αμερικανικού λαού καθοδηγείται από τμήματα της αμερικανικής καθεστηκυίας τάξης που κυριαρχούν και στα δύο κόμματα, το Ρεπουμπλικανικό και Δημοκρατικό, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τη στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ σε μία προσπάθεια εξισορρόπησης της συρρίκνωσης του αμερικανικού κεφαλαίου στις διεθνείς αγορές. Η γιγάντωση και ο μετασχηματισμός των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ έχουν στόχο όχι φυσικά την αντιμετώπιση κάποιων δήθεν παντού παρόντων «μανιακών τρομοκρατών» αλλά την υπεράσπιση της οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ έναντι των προκλήσεων τόσο των λαϊκών κινημάτων όσο και των μεγάλων οικονομικών και πολιτικών ανταγωνιστών τους.

Αυτή η στρατηγική καθορίζεται στην QDR και είναι ενδεικτικό ότι ο όρος «διαρκής πόλεμος» αρχίζει σταδιακά να αντικαθιστά στη φρασεολογία των Αμερικανών αξιωματούχων τον όρο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και τους «τρομοκράτες» με «εξτρεμιστές». Μία αντικατάσταση που έχει πολλαπλές επιπλοκές, καθώς η χρήση του όρου έχει στόχο να εθιστεί η αμερικανική και παγκόσμια κοινή γνώμη καθώς και οι αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις εν πολλοίς σε μία μόνιμη πολεμική ατμόσφαιρα που θα εξακολουθήσει να υφίσταται ανεξαρτήτως της έκβασης των πολέμων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.