Τη δέκατη βδομάδα συμπληρώνουν οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία ενάντια στο νομοσχέδιο για τη νεανική απασχόληση, ή αλλιώς το «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης», που δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν τους νέους μέχρι 26 χρόνων όταν είναι νεοπροσληφθέντες, χωρίς αποζημίωση. Μετά από περισσότερους από δύο μήνες διαδηλώσεων, καταλήψεων αλλά και απεργιών, ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, με την τηλεοπτική του παρέμβαση κατά την οποία πρότεινε τη μείωση της δοκιμαστικής περιόδου από δύο σε ένα χρόνο, ενώ παράλληλα αναγνώρισε στους νέους το δικαίωμα να ζητούν εξηγήσεις για την απόλυσή τους, δεν κατάφερε να κατευνάσει τα πνεύματα.

Τις μέρες που μεσολάβησαν, μέχρι σήμερα, πραγματοποιήθηκε άλλη μια πανεθνική απεργιακή κινητοποίηση, εξίσου μαζική και μαχητική με αυτήν της 28ης Μαρτίου, που είχε χαρακτηριστεί ως μία από τις μεγαλύτερες από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ οι φοιτητές προχωρούν καθημερινά σε αποκλεισμούς δρόμων, εθνικών οδών, σιδηροδρομικών σταθμών. Οπως όλα δείχνουν, οι συνομιλίες των επικεφαλής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με αντιπροσωπείες από τα συνδικάτα και τις φοιτητικές οργανώσεις δεν απέδωσαν καρπούς. Η κυβέρνηση δε φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει σε ολική απόσυρση του νομοσχεδίου, όπως ζητούν οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές θέτοντας ως χρονικό όριο την 17η Απριλίου.

Ως νέα μέρα πανεθνικής κινητοποίησης ορίστηκε η Τρίτη 11η Απριλίου ενώ, ήδη, τα νεύρα όλων αγγίζουν τα άκρα καθώς πρόκειται, ίσως, για την πλέον μακρόχρονη κινητοποίηση που έχει ζήσει η Γαλλία, εκτός του ότι σταδιακά έχει συνενώσει διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Ο γαλλικός Τύπος αλλά και πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι, πλέον, η αντιπαράθεση έχει ξεπεράσει τα όρια μιας απλής διαμάχης για ένα εργατικό νομοσχέδιο. Εχει μετατραπεί σε μια πολιτική αντιπαράθεση που τείνει να λάβει ολοένα και βαθύτερες ρίζες με αρκετούς, μεταξύ των οποίων οι ιθύνοντες του Σοσιαλιστικού Κόμματος, να προειδοποιούν ότι «η κρίση τείνει να γίνει βαθιά πολιτική και να οδηγήσει τη νεολαία σε μια ριζική αντιπαράθεση με το σύστημα και τις ακολουθούμενες πολιτικές».

Τον κίνδυνο αυτό διαβλέπει και μερίδα του κυβερνώντος κόμματος, που με επικεφαλής τον υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, πιέζει για την πραγματοποίηση ελιγμών, όπως είναι το «προσωρινό πάγωμα» του νομοσχεδίου. Προχωρώντας περισσότερο, η συνεργάτης του και αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, Ροζελίν Μπασελό, τάσσεται ακόμη και υπέρ της απόσυρσης του νομοσχεδίου, όχι φυσικά επειδή διαφωνεί με το περιεχόμενό του, αλλά επειδή θεωρεί ότι «η υπάρχουσα κρίση θέτει σε κίνδυνο τη χώρα».

Ολες αυτές οι προτάσεις, προς το παρόν, δε φαίνεται να εισακούγονται από τον Πρόεδρο Σιράκ, που στηρίζει τον πρωθυπουργό ντε Βιλπέν, ο οποίος καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις μαζί με τις κοινωνικές και οικονομικές επιλογές της κυβέρνησής του. Κατά πολλούς, ο Πρόεδρος Σιράκ δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει την υπαναχώρηση, καθώς δε θέλει σε καμία περίπτωση να εισπράξει για άλλη μια φορά τις επικρίσεις των Βρυξελλών και των εταίρων του στην ΕΕ, όπως έγινε μετά το βροντερό «όχι» των Γάλλων στο «Ευρωσύνταγμα» που κλυδώνισε και έδωσε το έναυσμα για «πάγωμα» ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Γιατί, ουδείς πρέπει να έχει αμφιβολίες ότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γαλλία, αφορούν όλους τους λαούς της ΕΕ, αφού το «Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης» δεν αποτελεί κάποια ιδιοτροπία της γαλλικής κυβέρνησης και της γαλλικής αστικής τάξης, αλλά κεντρική επιλογή των ηγεσιών της ΕΕ που αποκρυσταλλώνεται σαφώς στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Και αυτή η παράμετρος δεν αγνοείται εντελώς από τους διαδηλωτές στη Γαλλία, με τους φοιτητές, στις συντονιστικές τους συνελεύσεις τα Σαββατοκύριακα, να θέτουν ολοένα εντονότερα το ζήτημα της έκφρασης συμπαράστασης και από άλλες χώρες.

Αν και σε επίπεδο πολιτικού πλαισίου και αιτημάτων κυριαρχεί η απόσυρση του νομοσχεδίου, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, όπως αποδεικνύεται από έρευνες και δημοσιογραφικές αναλύσεις, υπάρχει ολοένα και περισσότερο η συνειδητοποίηση ότι το «Συμβόλαιο», ακόμη και αν καταργηθεί σήμερα, θα επανέλθει με κάποια άλλη μορφή αύριο ακόμη και από μια...«σοσιαλιστική» κυβέρνηση. Την κυνική αυτή αλήθεια αποτύπωνε άλλωστε και η εφημερίδα «Λιμπερασιόν», που πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που σήμερα έχει ταχθεί με τους διαδηλωτές αποσκοπώντας προφανώς σε κάποια εκλογικά οφέλη: «όσο παρατείνεται η κρίση, τόσο πιο βαθιά πολιτική γίνεται η αντιπαράθεση. Ολο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι και μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δε θα μπορέσει να ξεφύγει πολύ από τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ στην αντιμετώπιση της ανεργίας».