Τέσσερις μέρες τώρα το θερμόμετρο στους 39 βαθμούς και η τσιμεντούπολη βράζει. Λάβα αναδύεται από την άσφαλτο, φωτιά εκτοξεύουν οι πλάκες των πεζοδρομίων και οι μυρμηγκιές των ανθρώπων, που κυκλοφορούν στους δρόμους, αγκομαχούν σαν να πνέουν τα λοίσθια. Τα μάτια των εξουθενωμένων κατοίκων στρέφονται συνεχώς προς τον ουρανό, μπας και φανεί κανένα συννεφάκι ως προμήνυμα αλλαγής του καιρού, αλλά μάταια αναζητούν ελπίδες δροσιάς. Ο ουρανός παραμένει γκρίζος και θολός σαν ταφόπλακα, δείχνοντας έτσι ότι το μαρτύριο της αφόρητης ζέστης θα συνεχιστεί. Τέσσερις μέρες τώρα θερμές αέριες μάζες πολιορκούν την τσιμεντούπολη και την έχουν διαλύσει κυριολεκτικά. Με τι, άλλωστε, να αντισταθεί στην επέλαση της ζέστης; Η αντιπαροχή, που επέτρεψε να χτιστούν πανύψηλα κτίρια, το ένα δίπλα στο άλλο, της έκοψαν την ανάσα προ πολλού. Και τα κυκλώματα των εμπρηστών και των οικοπεδοφάγων απογύμνωσαν τα βουναλάκια και τους λόφους της και έτσι την αποτελείωσαν. Ενοχος για την αντιπαροχή και τη συσσώρευση μυριάδων προλετάριων στην πρωτεύουσα ο «εθνάρχης» Καραμανλής. Ενοχοι για την αποψίλωση και την οικοδόμηση των γύρων ορεινών όγκων οι μεταγενέστεροι κυβερνήτες. Και διπλά ένοχοι οι σημερινοί κυβερνώντες, που, ενώ βλέπουν ότι η πρωτεύουσα αργοπεθαίνει, παραδίδουν και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της στους μεγιστάνες του τόπου. Νωπά είναι τα παραδείγματα του Πάρκου της Ελευθερίας και του Πεδίου του Αρεως. Και αν αναλογιστούμε το τι πρόκειται να γίνει με τα ολυμπιακά έργα, μόνον ανατριχίλα μπορεί να μας καταλάβει για το «μέλλον» της πρωτεύουσας.

Τέσσερις μέρες τώρα το θερμόμετρο στους 39 βαθμούς και η τσιμεντούπολη έχει μεταβληθεί σε κόλαση. Ζέστη, ζέστη και φύλλο δεν κουνιέται, που λένε. Αλλά μήπως και υπάρχουν φύλλα για να κουνηθούν; Τσιμέντο παντού και ασήμαντες κουκκίδες οι φυτεμένοι χώροι. Κι αυτές οι μικρές οάσεις εγκαταλειμμένες πολλές φορές. Ο εΕνικός Κήπος, λόγου χάρη, κοντεύει να ξεραθεί και κάποια άλση είναι έτοιμα ήδη για ξεπούλημα σε ιδιώτες. Δώδεκα ή και είκοσι τοις εκατό το πράσινο σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μόλις δύο τοις εκατό στην Αθήνα. Πού θα πάει όμως; Θα αυξηθεί σύντομα με τα... πράσινα καγκελάκια που «φυτεύει» ο Αβραμόπουλος στα πεζοδρόμια των λεωφόρων. Ζέστη που εξατμίζει σώματα και ψυχές μέσα σ' αυτή την επίγεια κόλαση που μας έχουν και ζούμε. Πόσο θα κρατήσει ακόμη αυτό το μαρτύριο; Χμ! μπορεί μια μέρα, μπορεί μια βδομάδα ακόμη, αλλά τελικά θα φυσήξει και θ' ανασάνουμε. Η λύση όμως, αγαπητοί μου, θα είναι εντελώς προσωρινή. Διότι μετά από λίγες μέρες θα επιστρέψουν οι θερμές μάζες, ίσως πιο καυτές και θα μεταβάλουν πάλι σε καμίνι αυτή την πόλη, που δεν μπορεί ν' αντισταθεί σε τίποτε. Ούτε στον ήλιο, ούτε στον αέρα, ούτε στη βροχή. Το αεράκι, επομένως, που περιμένουμε με λαχτάρα θα μας ανακουφίσει μεν, αλλά δε θα μας σώσει. Η σωτηρία θα επέλθει, μόνον αν πνεύσει άλλος άνεμος στα μυαλά μας και αρχίσουμε να σαρώνουμε αυτούς που σιγοτρώνε χρόνια τον τόπο και έχουν μεταβάλει τη ζωή μας σε κόλαση!