Ο κόσμος των κομπιούτερ και των πάσης φύσης «λογισμικών» μπήκε για γερά στη ζωή μας. Φυσικά δε θα άφηνε ασυγκίνητο τον κινηματογράφο. Ο οποίος πετάει τη σκούφια του για «νέες ιδέες». Εδώ δεν άφησε τη «Vodaphone» και την «Ericsson», θα άφηνε εκείνον!

Μια μοντέρνα συμμορία, λοιπόν, μπαίνει στο σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών μιας μεγάλης τράπεζας. Σκοπός της είναι, χωρίς πιστόλια, μάσκες και «πέστε κάτω, ρε», αλλά με ηλεκτρονικό τρόπο, να αποσπάσει χρήματα από «χοντρούς» λογαριασμούς και να τα μεταφέρει στο δικό της. Ομως, για κακή τύχη του υπεύθυνου της τράπεζας, του κ. Κορωνιά να πούμε, η ηλεκτρονική ληστεία δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη δική του βοήθεια (κάτι παρόμοιο ακούγεται και για τις «δικές» μας υποκλοπές).

Η ηλεκτρονική συμμορία, για να έχει... δεμένο το γάιδαρό της, εισβάλλει στο σπίτι του διευθυντή και κρατάει αιχμάλωτους τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. (Μην ξεχνάμε και την... παράδοση, ε;). Ο διευθυντής προς στιγμή θεωρεί την οικογένεια μεγαλύτερη αξία από το χρήμα. Υποκύπτει και βοηθάει. Ομως, ένας Αμερικανός πολίτης δεν μπορεί να αγνοήσει και το δολάριο. Γι' αυτό, κάποια στιγμή, εκεί προς το τέλος της ταινίας, έρχεται στην επιφάνεια ολόκληρο το αμερικάνικο τρίπτυχο: πατρίς (χρήμα), θρησκεία (χρήμα πάλι), οικογένεια. Ο γνωστός Χάρισον Φορντ μεταβάλλεται σε Ιντιάνα Τζόουνς και γίνεται το έλα να δεις.

Η ταινία, χωρίς να είναι από αυτές που θα γράψουν ιστορία, παρακολουθείται, από τους θιασώτες του είδους, με αρκετό ενδιαφέρον. Καθώς έχει αρκετές ανατροπές. Ναι μεν νιώθεις πως γνωρίζεις το τέλος, αλλά ο σκηνοθέτης είναι αποφασισμένος να σε τυλίξει και εσένα στην περιπέτεια. Ιδιαίτερα από τη μέση και μετά. Οταν τα πράγματα πρέπει να καταλήξουν! Στα συν της ταινίας και οι καλοί ηθοποιοί που υποστηρίζουν τους διάφορους ρόλους. Ακόμα και ρόλους που δεν έχουν ζουμί. Οπως ο ρόλος της γυναίκας του διευθυντή (Βιρτζίνια Μάντσεν).

Παίζουν: Χάρισον Φορντ, Πολ Μπετανί, Βιρτζίνια Μάντσεν, Ρόμπερτ Πάτρικ, Αλαν Αρκιν.