Οποιος επιθυμεί να δει τον Αλέν Ντελόν ντυμένο Νοτιοκορεάτη, λίγο πιο άγριο, αλλά το ίδιο όμορφο, το ίδιο μοβόρο και το ίδιο λιγομίλητο, να πάει τρέχοντας να δει τη «Γλυκόπικρη Ζωή». Και δεν είναι μόνον ο πρωταγωνιστής της η πιστή αντιγραφή. Ολόκληρη η ταινία είναι μια αντιγραφή. Ενα ασιατικό φιλμ νουάρ. Που μοιάζει με τα αντίστοιχα αμερικανικά και γαλλικά φιλμ. Μοιάζει, δε, τόσο πολύ, που αναρωτιέσαι τι έχει να προσθέσει ο Κιμ Τζι-Γουν στο είδος.

Το αίμα, θα πείτε! Πράγματι εδώ παρεμβαίνει η ασιατική κουλτούρα της βίας και κάνει σκόνη τους πρώτους διδάξαντες. Εδώ δεν πέφτουν απλώς πιστολιές, μπουνιές, κλοτσιές κλπ., εδώ οι σφαίρες κόβουν δάχτυλα, μύτες, χέρια, τινάζουν μυαλά στον αέρα. Πάνε αυτά που ξέρατε: Φως και σκιές. Χαμηλωμένα καπέλα. Καπνοί. Μουσικές στο βάθος. Πρόσωπα μισοφωτισμένα. Αυτά για τον Τζι-Γουν είναι πταίσματα. Αυτός σκέφτηκε «αφού μπήκα στον κόπο, να φτάσω στα άκρα»! Και φτάνει.

Κρατάει το γνωστό θεματολογικά μοτίβο: Η μοιραία γυναίκα, την οποία διεκδικούν δυο άντρες. Οι οποίοι, με τη φορά των πραγμάτων, γίνονται από δυο χωριά χωριάτες, για να την κρατήσει ο καθένας για πάρτη του. Από εκεί και μετά το σκηνικό ανατρέπεται. Εδώ η εκδίκηση του αφεντικού, ο οποίος εμπιστεύτηκε τον υπάλληλό του και εκείνος του έκλεψε τη γυναίκα, γίνεται ιεροτελεστική πράξη. Μια πράξη που εκτελείται με αργούς, βασανιστικούς, σαδιστικούς τρόπους. Δε φτάνει να εξοντωθεί ο αντίπαλος. Αυτά είναι για την Ευρώπη και την Αμερική. Στην Ασία πρέπει να μαρτυρήσει κιόλας!

Ο παπαγαλισμός στην τέχνη ποτέ δεν έφερε καλά αποτελέσματα. Είμαι σίγουρος το ίδιο θα συμβεί και στον ζωντανό νοτιοκορεατικό κινηματογράφο, αν συνεχίσει να αντιγράφει. Ο καθένας προτιμά το πρωτότυπο!

Παίζουν: Λι Μπιοούνγκ-Χαν (πράγματι όμορφος), Κιμ Γιανγκ-Τσουλ, Σιν Μίνα.