Για τους μεν, που είναι με τους «Σουηδούς», έγινε ήδη αρκετή κουβέντα. Ας πάμε τώρα στους άλλους, που είναι με τους «Ιρλανδούς». Σε τι συνίσταται, άραγε, αυτό το «ιρλανδικό θαύμα», για το οποίο μιλά η κυβέρνηση της ΝΔ;

*

Μετατρέποντας τη στατιστική σε επιστήμη του ψεύδους, «κεντροδεξιοί» και «κεντροαριστεροί» θιασώτες του «ιρλανδικού μοντέλου», θέλουν να κρύψουν την «ανθρωποφαγία» του συστήματος που προτείνουν, πίσω από την ευημερία των αριθμών. Μιλούν για τη θεαματική άνοδο του ΑΕΠ της Ιρλανδίας και την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος στη χώρα, αλλά χωρίς να αναφέρουν ποιος κέρδισε από αυτή την «ανάπτυξη» και πώς αυτή «μοιράστηκε».

*

Εκείνοι που σίγουρα κέρδισαν είναι οι πολυεθνικοί κολοσσοί καθώς με τη δραματική μείωση των φορολογικών συντελεστών (πήγαν από 40% στο 20%) και με μια εξασφαλισμένη κερδοφορία που τα ποσοστά της κινούνται στο 25% (!), η Ιρλανδία έγινε «παράδεισος» ξένων επενδύσεων.

Με τι, όμως, τίμημα; Και ποια η αντανάκλαση στο βοιωτικό επίπεδο των Ιρλανδών;

*

Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», μετά από σχεδόν 15 χρόνια εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη χώρα, το ποσοστό της παιδικής φτώχειας στην Ιρλανδία έφτασε στο 15,7%.

Στο γενικό πληθυσμό η φτώχεια από το 19% που ακουμπούσε το 1995, ανέβηκε στο 21% το 2001 και χωρίς τα στατιστικά «μαγειρέματα» υπολογίζεται ότι σήμερα πλήττει περίπου έναν στους τρεις Ιρλανδούς.

Σε ό,τι αφορά τους συνταξιούχους (ως αποτέλεσμα των ασφαλιστικών ρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν και την υπαγωγή της Ιρλανδίας με τις χαμηλότερες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στην ΕΕ) το 44% των Ιρλανδών άνω των 65 ετών (το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη) ζουν σε επίπεδα κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας...

*

Φυσικά η είσοδος των πολυεθνικών στη χώρα έγινε αφού πρώτα πάρθηκαν τα αναγκαία μέτρα:

Συμβάσεις εργασίας «συγκράτησης» των μισθών που επιβάλουν «αυξήσεις» όχι πάνω από 1% ετησίως, «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, κατάρρευση της κοινωνικής πολιτικής που έχει αναδείξει την Ιρλανδία στην τελευταία θέση των δαπανών για την Υγεία.

*

Ετσι, ενώ οι πολυεθνικές (με πρώτες τις αμερικανικές που κατέχουν σχεδόν το 70% των πάγιων επενδύσεων) κερδίζουν «αγοράζοντας» στην πραγματικότητα μια ολόκληρη χώρα, ο χαρακτήρας των κοινωνικών ανισοτήτων πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Είναι ενδεικτικό ότι:

Ενώ το 1987 το μερίδιο των μισθών στο συνολικό κοινωνικό εισόδημα βρισκόταν στο 71%, το 2000 υποχώρησε στο 58%. («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 4, 2004).

Το αποτέλεσμα: Η Ιρλανδία πέτυχε το «θαύμα»: Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ είναι η δεύτερη χώρα σε κοινωνικές ανισότητες, μετά τις ΗΠΑ...