Μάρτης έφτασε μέχρι να βρει στέγη ο - αβοήθητος από το ΥΠΠΟ - θίασος «Τέττιγες», ανεβάζοντας στο θέατρο «Αργώ», μια καθ' όλα ευφρόσυνη - κειμενικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά - παράσταση, υπό τον τίτλο «Υπό το βλέμμα του Μποστ». Πρόκειται για σύνθεση έξι μικρών, άγνωστων στο πλατύ κοινό, μονόπρακτων του αλησμόνητου, καλλιτεχνικά πολύπλευρου, πάντα «άγρυπνου» κοινωνικοπολιτικά, πάντα καίριου, ρηξικέλευθου και πρωτότυπου σατιρικού δημιουργού Μέντη Μποστατζόγλου. Εξι μονόπρακτα ανθρωπολογικής, κοινωνιολογικής και επίκαιρης πολιτικής σάτιρας, με σπαρταριστή θεατρικότητα, από τα οποία τα περισσότερα παίζονται για πρώτη φορά. Μονόπρακτα, που αν και γράφτηκαν χρόνια πριν - τα πέντε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και το ένα πριν από αυτήν - ουδόλως έχουν χάσει τη δραματουργική τους φρεσκάδα, τη σατιρική τους δύναμη και τη θεματολογική τους εμβέλεια. Γιατί ο Μποστ κατείχε την τέχνη μέσα από το ειδικό να αντιλαμβάνεται, να συμπυκνώνει και να αναδεικνύει το γενικό, μέσα από το άτομο την κοινωνία, μέσα από το επίκαιρο το διαχρονικό, μέσα από ένα πολιτικοκοινωνικό γεγονός το «ζουμί» της σύγχρονης πολιτικοκοινωνικής μας ιστορίας, τα μακρόχρονα αίτιά της, τους υπαιτίους της, τη «λογική» και τα ιδεολογήματά τους. Ο Μποστ μπορούσε να βλέπει μακριά... Να διακρίνει μέσα από όλα τα συγκαιρινά του θέματα (πρόσωπα, γεγονότα, κοινωνικά φαινόμενα, χαρακτήρες - ήθη -συμπεριφορές ανθρώπων κλπ.), τα οποία απασχόλησαν την πολύπλευρη δημιουργία του (χρονογραφική, ζωγραφική, δραματουργική) το «κυτταρικό» παρελθόν και μέλλον τους. Χαρακτηριστικός περί αυτού είναι ο εξής «προφητικός» διάλογος μεταξύ μιας γριάς και ενός γέρου, στο ένα από τα έξι μονόπρακτα, το «Ηρωας της Κολομβίας», που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Γριά: «Τι δουλιά θα είχε η Ελλάς στη Βοσνία;». Γέρος: «Α, μην το λες. Η Ελλάς, έχει δεν έχει δουλιά, μπλέκει διεθνώς, παντού. Ετσι πήγε στην Κορέα, παλιότερα στην Ουκρανία, τελευταία στο Κουβέιτ. Το ξέχασες; Δεν αποκλείεται να τη δεις αύριο στην Αλβανία ή τα Σκόπια. Οπου σύρραξις παντού πρώτη και καλύτερη η χώρα μας, έχει, δεν έχει συμφέρον». «Ο εμπρηστής», ο «Ειλικρινής φορολογούμενος», «Ο εφευρέτης», «Οι γυναίκες των αεροπόρων», ο «Ηρωας της Κολομβίας», ο «Επιτήδειος», όπως τιτλοφορούνται τα έξι μονόπρακτα, είναι χαρακτηριστικές «εικόνες» ανθρώπων και καταστάσεων της σημερινής κοινωνικής μας πραγματικότητας, σμιλεμένες με το δαιμόνιο σαρκαστικό χιούμορ του Μποστ. Εικόνες, που ζωντάνεψαν, πήραν σάρκα και φωνή, με την εύρυθμη, σατιρικά κεφάτη σκηνοθεσία του Λεωνίδα Βαρδαρού, με συντελεστές το λιτότατο σκηνικό της Κικής Μήλιου - ζωγραφισμένο από τον Τόλη Πολυχρονίδη, τα κοστούμια εποχής της Λίλης Θεοδωράκου, τη μουσική επιμέλεια του Γιάννη Νικολάου. Πρώτιστοι παράγοντες του καλού παραστασιακού αποτελέσματος είναι οι εκφραστικές ερμηνείες των ηθοποιών του θιάσου σε διάφορους ρόλους, Κωνσταντίνας Κούτσιου, Λεωνίδα Βαρδαρού, Γιάννη Νικολάου, Αντώνη Μουλά, με καλύτερο στις μεταμορφώσεις του τον Πάνο Ξενάκη.