Κατά τους ομιλητές, για όλα φταίει ο «νεοφιλελευθερισμός». Ο όρος επαναλαμβανόταν στη συνέντευξη μέχρι πλήξης, ενώ ο Π. Κωνσταντίνου από τη «Γένοβα 2001» μόλις που άρθρωσε τη λέξη «ιμπεριαλισμός» μία φορά. Επίσης, προσεκτικά απέφυγαν να αναφέρουν ποιες ακριβώς κυβερνήσεις εφάρμοσαν και εφαρμόζουν «νεοφιλελεύθερα» προγράμματα. «Εξυπνα» η Δ. Σπανού από την ΑΔΕΔΥ μίλησε για νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας κι εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ένταση από την κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ κάτι «ξέφυγε» του Π. Κωνσταντίνου για τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις αλλά το σταμάτησε γρήγορα.

Ετσι μιλιά δεν ακούστηκε για τη διακυβέρνηση Πρόντι το 1996-1998 στην Ιταλία, τον Ντ' Αλέμα που τον ακολούθησε με τα ΝΑΤΟικά μαχητικά να απογειώνονται από το Αβιάνο για τη Γιουγκοσλαβία. Λέξη για τον σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ και τον «πράσινο» Φίσερ. Λέξη για τις «διευκολύνσεις» προς τις ΗΠΑ από τη Σούδα επί Σημίτη - Γ. Παπανδρέου. Λέξη για τα «καλά» της συγκυβέρνησης Ζοσπέν - Υ πριν κάποια χρόνια στη Γαλλία. Μάλιστα, εκφράστηκε και παράπονο από τον Π. Κωνσταντίνου γιατί ο συνασπισμός του Πρόντι δεν πέτυχε τώρα ευρεία, σαρωτική νίκη.

Ο δε Π. Λάμπρου από την «Εποχή» υπεραμύνθηκε του διαβολοσκορπίσματος λέγοντας ότι το ΕΚΦ αποτελεί μια φωτογραφία της κοινωνίας που οραματιζόμαστε, με συλλογικότητες που έχουν διαφωνίες μεταξύ τους, αλλά υπάρχει πλουραλισμός. Για διαφωνίες μεταξύ των συλλογικοτήτων του ΕΚΦ είχε μιλήσει νωρίτερα κι ο Γ. Αλμπάνης από το «Δίκτυο».

Αυτός ο «πλουραλισμός» εκφράζεται και στο πρόγραμμα του ΕΚΦ, όπου περιλαμβάνονται, κατά τα λεγόμενά τους, 210 «σεμινάρια», 370 συζητήσεις σε 17 «άξονες», με 45 συζητήσεις να διεξάγονται «ταυτόχρονα» κάθε μέρα, και έξι συναυλίες. Ολα αυτά σε διάστημα τεσσάρων ημερών.