Η συζήτηση ξεκίνησε την προηγούμενη βδομάδα. Η Πρωτομαγιά έπεφτε Δευτέρα. Το κοίταξε η γυναίκα του στο ημερολόγιο και ...τη «γαργάλησε». Αρχισε, λοιπόν, το «ψηστήρι»: «Να βγούμε λίγο εκτός Αθήνας, να ξεσκάσουμε... Να πάρουν λίγο αέρα τα παιδιά, που 'ναι κλεισμένα συνέχεια μέσα στους τέσσερις τοίχους, στην τηλεόραση και στο κομπιούτερ»... «Και πού να πάμε δηλαδή», τη ρωτούσε, «με τι λεφτά, μήπως μας περισσεύουν; Το δώρο Πάσχα μέχρι να το πάρουμε έφυγε ολόκληρο»... «Πάμε μέχρι το χωριό να δούμε λίγο τους γονείς μου, να μας έρθει και φθηνά», ερχόταν η απάντηση. «Πλάκα κάνεις; Και μόνο τις βενζίνες και τα διόδια να βάλεις, είναι όσο το σούπερ μάρκετ δυο βδομάδων»...

Κάπως έτσι κυλούσε η συζήτηση στο σπίτι. Το σκεφτόταν από δω, το σκεφτόταν από κει... Επαιζαν και τα κανάλια στους ρυθμούς «ενός ακόμα τριημέρου»... Αρχισε να καλοβλέπει την ιδέα. Το πολύ πολύ να μην πάρει τα καινούρια παπούτσια που σχεδίαζε, για να μη «στριμωχτούν» οικονομικά μες στο μήνα. Αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό του, όταν πέρασαν από τη δουλιά οι συνάδελφοι του ΠΑΜΕ, με την προκήρυξη για την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο χέρι. Επιασαν την κουβέντα για τις εξελίξεις, είχαν και κάτι απολύσεις το τελευταίο διάστημα... «Συνάδελφε, θα σε δούμε στη συγκέντρωση», ήταν η κατάληξη της συζήτησης. Δαγκώθηκε, μαζεύτηκε, «ε, να μωρέ, είπαμε να φύγουμε αυτό το τριήμερο... όχι για μας... για τα παιδιά»!

Τα παιδιά ήταν το άλλοθί του. Και τι θα 'λεγε, αλήθεια, για την Πρωτομαγιά στα παιδιά του; Οτι μπαίνει η άνοιξη κι είναι μια ευκαιρία για εκδρομή; Τα ίδια που τους λένε τα άχρηστα βιβλία του σχολείου για να τους μάθουν από νωρίς να σκύβουν το κεφάλι; Κι όταν αύριο τα παιδιά θα ψάχνουν για δουλιά και δε θα ξέρουν τι θα πει 8ωρο, όταν θα τους ανακοινώσουν ένα πρωί πως δε θα πάρουν σύνταξη ποτέ, τι θα τους πει; Πώς θα τα κοιτάζει αύριο στα μάτια; Οταν πήγε σπίτι, άρχισε πάλι η «μουρμούρα» ότι είχαν οργανώσει κάτι και του άλλαξαν τα μυαλά οι κομμουνιστές! Δε «μάσησε». Μήπως οι κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ δεν ήταν που μπήκαν μπροστά όταν πήγαν ν' απολύσουν τον ξάδερφό της από το εργοστάσιο; Οι κομμουνιστές δεν ήταν που «όταν εμείς χωνεύαμε τ' αρνί, κρέμασαν το πανό στο Μέγαρο και φωνάζαμε ν' αγιάσει το χέρι τους»; Είπε τα πρώτα που του 'ρθαν στο μυαλό.

Χτες πήρε και την οικογένεια μαζί του στη συγκέντρωση. Εξήγησε στα παιδιά ότι τούτη η μέρα είναι γιορτή κι αγώνας για τους εργάτες. Εργάτης είναι κι αυτός και η μαμά. Τους είπε πως πριν πολλά χρόνια οι εργάτες ξεσηκώθηκαν για να μπορούν να δουλεύουν λιγότερο και να ζουν σαν άνθρωποι. Να μπορούν να χαίρονται τα παιδιά τους και τις οικογένειές τους. Αρεσαν και στα παιδιά τα γαρίφαλα, τα μπαλόνια, τα τραγούδια και τα χρώματα. Πήρε και τα καινούρια παπούτσια, γιατί «έχουμε αγώνες μπροστά μας, θα χρειαστεί να λιώσουμε πολλές σόλες». Κι είπαν όλοι «και του χρόνου»! Ο,τι μέρα κι αν πέσει. Η Πρωτομαγιά δεν είναι τριήμερο. Δεν είν' αργία, είν' απεργία!