Τα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων αυξάνονται, όσο προχωράει η εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση της Υγείας

Οσο οι ελλείψεις, οι ανεπάρκειες του δημόσιου συστήματος στην πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στα Νοσοκομεία σε όλα τα επίπεδα Υγείας αυξάνονται, όσο προχωράει η εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, όσο περιορίζεται η κρατική ευθύνη παροχής υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας, τόσο περισσότεροι Δήμοι εμπλέκονται, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με τα ζητήματα αυτών των τομέων.

Αξιοποιούν το ανάλογο θεσμικό πλαίσιο και τα Ευρωενωσιακά προγράμματα για τη λειτουργία Κέντρων Υγείας και προνοιακών υπηρεσιών και ιδρυμάτων μέσα από τις δημοτικές επιχειρήσεις που διαθέτουν για να παρέχουν αποσπασματικές και περιορισμένες παροχές.

Αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι ενταγμένες μέσα στο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, ούτως ώστε να υπάρχει η συνέχεια, ο έλεγχος, η ανάλογη εξαγωγή συμπερασμάτων, η συνεχής ιατρική παρακολούθηση και θεραπεία.

Η Αυτοδιοίκηση από τη μια γίνεται κρίκος για το προχώρημα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (δηλαδή για την παραπέρα εμπορευματοποίηση του τομέα της Υγείας) και ταυτόχρονα επιχειρεί εκ των ενόντων να καλύψει, με τη διαδημοτική συνεργασία, τον κατακερματισμό, τις θεσμικές ανεπάρκειες στην κοινή δραστηριότητα των ΟΤΑ στην Υγεία - Πρόνοια.

Σ' αυτή τη διαδικασία, οι Δήμοι δεν είναι άβουλα εκτελεστικά όργανα, αλλά αναλαμβάνουν το δικό τους μερίδιο, στα πλαίσια του καταμερισμού της λειτουργίας της κρατικής εξουσίας.

Η όλη εξέλιξη είναι κατεξοχήν ανθυγιεινή. Για να οργανωθούν οι πολιτικές, οι υπηρεσίες και τα προγράμματα προληπτικής ιατρικής και η προαγωγή της υγείας και της ψυχικής υγείας χρειάζεται ένας κεντρικός σχεδιασμός, θεμελιωμένος πάνω στον προσδιορισμό ειδικών δεικτών νοσηρότητας και θνησιμότητας.

Χρειάζεται επιστημονική καταγραφή των κυριότερων ασθενειών από τις οποίες νοσεί ή πεθαίνει ένας συγκεκριμένος πληθυσμός και εκτιμάται έτσι το επίπεδο υγείας του εξεταζόμενου πληθυσμού (κοινωνική ομάδα, δήμος, χώρα κλπ.).

Από την περιγραφή του αντικειμένου των πολιτικών και υπηρεσιών που αφορούν στη Δημόσια Υγεία γίνεται φανερό ότι επιδρούν σε αυτήν και την καθορίζουν μια σειρά παράγοντες οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτιστικοί που έχουν ταξικό περιεχόμενο.

Αρα, στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορούν να εξαλειφθούν. Μπορούν όμως να μετριαστούν κάτω από την πάλη του εργατικού -λαϊκού κινήματος και ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης και την κατεύθυνση της πάλης του, που θα ασκεί πίεση για την άσκηση μιας ενιαίας, καθολικής, αποκλειστικά κρατικής πολιτικής και όχι αποσπασματικής και υποτυπώδους πολιτικής μέσω κάποιων Δήμων.

Στην καπιταλιστική κοινωνία υπ' αριθμόν ένα νοσογόνος παράγων είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τα αποτελέσματά της, που γίνονται πιο επώδυνα όσο εντείνεται η εκμετάλλευση.

Κατόπιν, μια σειρά κοινωνικά φαινόμενα, όπως η φτώχεια, η ανεργία, η κακή διατροφή, οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, η έλλειψη εμβολίων, το χαμηλό επίπεδο του υγειονομικού συστήματος είναι βασικοί παράγοντες που επιδρούν βλαπτικά στη δημόσια υγεία.

Το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης, η διαχείριση των σκουπιδιών, καθώς και άλλων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες, ανάλογα με το πόσο σωστά ή όχι λειτουργούν για τη Δημόσια Υγεία (ΔΥ).

Αλλος σοβαρός παράγοντας για τη ΔΥ είναι η διατροφή είτε με την έννοια της επάρκειας είτε σήμερα - στην καπιταλιστική κοινωνία, όπου το κέρδος πρυτανεύει, και με την έννοια της ποιότητας (αλλοιωμένα προϊόντα, περιεκτικότητα επιβλαβών ουσιών κλπ.).

Τα μεταλλαγμένα προϊόντα φυτικά και ζωικά που τα επιβάλλουν τα μονοπώλια, στο όνομα του ανταγωνισμού και του κέρδους δεν απειλούν μόνο την υγεία, αλλά μακροχρόνια και τη ζωή του πλανήτη.

Γενικότεροι παράγοντες, όπως η ρύπανση του περιβάλλοντος (χημική, πυρηνική, βιολογική), η καταστροφή των δασών, τα μεταλλαγμένα προϊόντα, τα φυτοφάρμακα, οι μεγάλες επιδημίες, έχουν και αυτοί ταξικό χαρακτήρα και μακροχρόνια βλαπτικές επιδράσεις στον πλανήτη. Τον ίδιο ταξικό χαρακτήρα έχει και η πολιτική για τα εργατικά ατυχήματα, τα τροχαία, τα ναρκωτικά, την υγειονομική αγωγή.

Η αστική τάξη γνωρίζει ότι επιβαρύνεται - υποσκάπτεται η υγεία των εργαζομένων με την πολιτική της, η οποία οξύνει και αναπαράγει αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα.

Γεγονός, επίσης, είναι ότι οξύνεται η αντιλαϊκή επίθεση από τη μια και η αύξηση των λαϊκών αναγκών από την άλλη. Γι' αυτό παίρνονται κάποια πυροσβεστικά μέτρα είτε μέσω του κράτους είτε μέσω των δήμων με τη σύμπραξη του ιδιωτικού κεφαλαίου, για να διαχειριστεί τις ακραίες εκφράσεις κοινωνικών φαινομένων. Το σύνολο, όμως, των προγραμμάτων που προωθούνται έχουν μηδαμινή αξία μπροστά στις λαϊκές ανάγκες που αυξάνονται.

Ολη αυτή η λειτουργία τους δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια ιδιωτική επιχείρηση. Επειδή, όμως, ο χαρακτήρας των παροχών της επιχείρησης είναι κοινωνικός, συγκαλύπτουν την αγοραία λειτουργία αυτών των επιχειρήσεων με ονομασίες όπως «κοινωνικός τομέας της οικονομίας» είτε «τρίτος τομέας της οικονομίας», κάτι ενδιάμεσο μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού που υποτίθεται ότι θα πληρώνουν οι δικαιούχοι, αλλά δε θα βγάζουν κέρδος οι επιχειρήσεις.

Οι τρόποι είναι είτε μειώνοντας και υποβαθμίζοντας τις παροχές χρησιμοποιώντας φτηνό εργατικό δυναμικό (εθελοντές, STAGE, φοιτητές - σπουδαστές που κάνουν την πρακτική τους άσκηση, μερική απασχόληση) είτε αυξάνοντας άμεσα ή έμμεσα (μέσω δημοτικής φορολογίας) τις πληρωμές.

Η λειτουργία τέτοιων επιχειρήσεων μέσω προγραμμάτων που όλα έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, σταματάει με το τέλος του προγράμματος ή χρηματοδοτείται και πάλι από τους κατοίκους του Δήμου.

Αυτό τονίζεται ιδιαίτερα στο απόσπασμα από το χαιρετισμό του σημερινού υποψηφίου δημάρχου Αθήνας Ν. Κακλαμάνη, τότε υπουργού Υγείας στο 1ο Συνέδριο (12 - 13 Νοέμβρη 2004) του Διαδημοτικού Δικτύου Δομών Υγείας - ΟΤΑ Αττικής:

«...από τώρα πρέπει να αρχίσετε οι δήμοι να βάζετε στην άκρη λεφτά, όταν θα σταματήσει το Δ΄ ΚΠΣ (...) πώς θα αντιμετωπίσετε μετά αυτά τα έξοδα (...) Φτιάξτε ένα κωδικό στο δήμο σας, θέλετε από εκδηλώσεις, θέλετε από οικονομίες, θέλετε από το κράτος, πρέπει από τώρα να βάζετε κουμπαρά στην άκρη για τη δύσκολη στιγμή που θα έρθει».

Το αστικό κράτος στο πλαίσιο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών αστικών κομμάτων αποποιείται των ευθυνών του και τις μεταφέρει αποσπασματικά στους Δήμους και τις Νομαρχίες, για ανάπτυξη δράσεων κοινωνικής πολιτικής σε ορισμένες μόνο κοινωνικές ομάδες. Σε αυτήν την πολιτική είναι ενταγμένα μια σειρά προγράμματα, πάντα σε συνεργασία με ιδιώτες, που αμβλύνουν τις οξείες γωνίες της αντιδραστικής, αντιλαϊκής πολιτικής που ασκείται.

Οσα προγράμματα και αν εφαρμοστούν, όσες συμβουλές και αν δοθούν από «αρμόδιους» σε ΑμΕΑ, μετανάστες και άλλες κατηγορίες εργαζομένων, τα προβλήματα που καθημερινά βιώνουν δεν πρόκειται να λυθούν.

Χρειάζεται να εφαρμοστεί μια πολιτική κεντρικά σχεδιασμένη, που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και την πλήρη κάλυψη των αναγκών του. Ολα τα άλλα είναι μερεμέτια, είναι το θερμοκήπιο που ευνοεί τη δράση των τρωκτικών των προγραμμάτων για την απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων για ίδιον όφελος και όχι γι' αυτούς που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.

Την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται συνολικά στους τομείς Υγείας - Πρόνοιας αξιοποιεί ο ιδιωτικός τομέας και αυτόνομα για να αυξήσει την πελατεία του, την κερδοφορία του, με την ταυτόχρονη προβολή του δήθεν κοινωνικού προφίλ που διαθέτει, αλλά και σε συνεργασία με τους δήμους.

Ολες αυτές οι υποτυπώδεις υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας που παρέχουν οι Δήμοι είναι υποκατάστατα αυτών των τομέων. Ρίχνουν «νερό στο μύλο» της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας. Βοηθάνε το κράτος να αποποιηθεί της ευθύνης του για λειτουργία αποκλειστικά δημόσιου δωρεάν συστήματος υγείας χωρίς επιχειρηματική δραστηριότητα. Εθίζουν τα λαϊκά στρώματα να μειώνουν τις απαιτήσεις τους, κάνοντας σκόντο στις σύγχρονες ανάγκες τους για καθολικές δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας.

Οι σύγχρονες ανάγκες του λαού μας μπορούν να καλυφθούν μόνο μέσα από ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας που θα χρηματοδοτείται πλήρως και επαρκώς από τον κρατικό προϋπολογισμό και τους εργοδότες και χωρίς καμιά επιχειρηματική δράση.

Από τη σκοπιά των κομμουνιστών έχει τεθεί το εξής ζήτημα: Η ΤΑ όχι μόνο πρέπει να έχει γενικότερη παρέμβαση, να αντιπαλεύει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που υλοποιούνται σε όλους τους τομείς της οικονομίας, αλλά και η ίδια η ΤΑ να μη μετέχει στην υλοποίησή τους. Πρέπει να αρνείται να εφαρμόσει τις πολιτικές εκείνες που τη θέλουν ως επιχειρηματία που παράγει υπηρεσίες και έργο στους τομείς κοινωνικής πολιτικής, αποσκοπώντας σε κέρδη και ανοίγοντας δυνατότητες μεγαλύτερης διείσδυσης του κεφαλαίου σε τομείς που μέχρι τώρα ήταν απ' έξω.

Μπροστά στις δημοτικές εκλογές, τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να προβληματιστούν:

Και στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας η ΝΔ ως κυβέρνηση στα ίδια χνάρια του ΠΑΣΟΚ πορεύτηκε. Βοήθησε με την πολιτική της αφ' ενός μεν στην αύξηση των επενδύσεων του κεφαλαίου στην Υγεία - Πρόνοια και αφ' ετέρου στην προσαρμογή της λειτουργίας των νοσοκομείων, των Κέντρων Υγείας, των πολυ-ιατρείων των ασφαλιστικών ταμείων και των δημοτικών επιχειρήσεων με τους όρους και τους κανόνες που αντιστοιχούν σε μια επιχείρηση.

Ο ΣΥΝ στηρίζει την ύπαρξη του ιδιωτικού τομέα με το ευφυολόγημα της δήθεν ανάπτυξης του δημόσιου τομέα στα πλαίσια του ανταγωνισμού. Συνύπαρξη σημαίνει αύξηση κερδών του ιδιωτικού τομέα, των επιχειρηματικών ομίλων. Σημαίνει παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της λειτουργίας των ΚΥ, των νοσοκομείων, των μονάδων της πρόνοιας κλπ. Τελικά, η «συνύπαρξη» λειτουργεί σε βάρος των εργαζομένων και από πλευράς κόστους και από πλευράς ποιότητας φροντίδας και περίθαλψης.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι τα κόμματα που στηρίζουν τα ψηφοδέλτια στις τοπικές εκλογές, πρέπει να κρίνονται όχι από τα λόγια και τις προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά από τα προγράμματα, τη στάση και τις πράξεις τους. Και από τη στιγμή που έχουν ευθύνες πρέπει να πληρώσουν και το τίμημα. Να καταψηφιστούν. Διαφορετικά θα είναι σαν να επιβραβεύεται η πολιτική τους, να τους συγχωρούνται ή να αγνοούνται οι ευθύνες τους με τη δικαιολογία ότι οι τοπικές εκλογές δεν είναι εθνικές.