Την ανάγκη ενιαίας ταξικής απάντησης στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική επέλαση τονίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στους εκπαιδευτικούς, καλώντας τους σε μαχητικό «παρών» στην αυριανή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 10 π.μ. στην Ομόνοια και στις ταξικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα.

Η γενική συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας που έγινε την περασμένη Κυριακή 7 Μάη επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις των ταξικών δυνάμεων στους εκπαιδευτικούς ότι η συμβιβασμένη πλειοψηφία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ κινείται στο δρόμο της συναίνεσης και υπονόμευσης των αγώνων. Οι καθηγητές συμμετέχουν αύριο στην πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία, καθώς η πρόταση για 48ωρη απεργία στις 10 και 11 Μάη που είχε εισηγηθεί το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν ψηφίστηκε τελικά καθώς, όπως προέκυψε, οι ίδιες δυνάμεις που ψήφισαν την εισήγηση στο ΔΣ της Ομοσπονδίας, στις γενικές συνελεύσεις και στα διοικητικά συμβούλια των ΕΛΜΕ την υπονόμευσαν.

Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών σημειώνει ότι ενώ οξύνεται η επίθεση με ένα μπαράζ αντεργατικών και αντιεκπαιδευτικών μέτρων, η μεν «γαλαζοπράσινη πλειοψηφία της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ), αφού ολοκλήρωσε το εκδρομικό της πρόγραμμα ανά την Ελλάδα ρίχνοντας και τις συνηθισμένες τουφεκιές, μας καλεί να σκύψουμε το κεφάλι και «φοβερίζει» την κυβέρνηση με "μεγάλους αγώνες" από το Σεπτέμβρη», ενώ «η "κεντροαριστερή" πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ - ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), αποδεικνύει κάθε μέρα τον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που τη διακρίνει. Οι ιαχές πολέμου που ακούγονταν από τα γραφεία της ΟΛΜΕ αποδείχτηκαν γαβγίσματα. Αφού αρνήθηκαν να προετοιμάσουν τον κλάδο για αποφασιστικούς αγώνες, αφού υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια κλαδικής συσπείρωσης και ταξικής δράσης, αφού καταψήφισαν ακόμη και τη διευκολυντική στάση εργασίας στην απεργία των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τώρα, τρέμοντας μπροστά σε οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης αγώνων, προσπαθούν να τους σταματήσουν "από τα κάτω", να μην τους αφήσουν να ξεκινήσουν καν», σημειώνουν οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, τονίζουν ότι «ο αγώνας, με πλαίσιο αιτημάτων που θα προβάλλει και θα διεκδικεί την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, είναι μονόδρομος και καλεί σε πρωτοβουλίες και δραστηριότητες από τα κάτω που θα οδηγήσουν σε αντίθεση και ρήξη με τη λογική της κοινωνικής συναίνεσης, της εργασιακής ειρήνης, των κοινωνικών διαλόγων και συμβολαίων, που είναι το ευαγγέλιο του υποταγμένου συνδικαλισμού και οδηγεί τα συνδικάτα σε αδρανοποίηση, στασιμότητα και υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική».